به گزارش اقتصادنیوز، روزبه علمداری، روزنامه‌نگار، در یادداشتی اینستاگرامی نوشت: مراسم وداع با پیکر مرحوم سیدمحمود دعایی همانی شد که خود در طول زندگی‌اش همیشه می‌خواست؛ جمع میان اضداد!
از جمله صحنه‌های خاص دیشب در حسینیه جماران، همنشینی سیدمحمد خاتمی و حسین شریعمتداری بود. دو مدیر کیهان با فاصله‌ای کیهانی! که پای تابوت دعایی به هم رسیدند و فقط یک نفر میان‌شان فاصله بود.
وقتی آقای خاتمی وارد جلسه شد، نزدیک جایی نشست که شریعتمداری هم از دقایقی قبل آنجا بود. به نفرات نزدیک به خود سلام کرد و شریعمتداری هم پاسخ داد.
لحظاتی بعد، خاتمی با دعوت ظریف پشت تریبون رفت و تمام مدت سخنرانی‌اش شریعتمداری پای آن نشست. البته با اتمام جلسه که خاتمی در حال برگشتن به محل نشستن خود بود، او مجلس را ترک کرد.
دقایقی گذشت و آقای خاتمی جلسه را ترک کرد. وقتی از محوطه حسینیه بیرون رفت، بلافاصله گفت: «من اگر می‌دانستم آقای شریعتمداری نشسته است، حتما سلام‌وعلیک گرمی می‌کردم. اما بعدا متوجه شدم که آن فرد آقای شریعتمداری است. این ماسک‌ها هم نمی‌گذارند چهره افراد به‌خوبی دیده شود».
گفتم: «شما که سلام کردید و ایشان هم پاسخ داد»؛ گفت: «حتما سلام کرده‌ام، اما اگر می‌دانستم...».
یادم افتاد به ماجرای مشهور جورج سورس و ادعاهای کیهان و دادگاه و.... و متعجب شدم از این دل بی‌کینه و منش اخلاقی که دوست و دشمن و مخالف و منتقد و اتهام‌زننده را نمی‌شناسد.
این مرامی است که این روزها جز از خاتمی و «کاکایش»، دعایی فقید، نمی‌توان سراغ گرفت و جالب اینکه این مرام در پای پیکر دعایی تجسم و تعیّن بارز یافت.
کاش نسل‌های جدید سیاسیون و روشنفکران و روحانیان و... نیز از این رفتار الگو می‌گرفتند. کاش دشمن‌مان را هم دوست داشتیم!
