حالا نگرانی‌های عمومی درباره این فهرست اوج گرفته است. برخی ساختمان‌‌‌‌ها از مجموعه مراکز رفاهی و تجاری هستند و در این میان برخی مراکز تفریحی و فرهنگی نیز به چشم می‌‌‌‌خورند. این اتفاق باعث شده هم بهای واحدهای تجاری یاد‌شده کاهش یابد و هم تردد عمومی در این ساختمان‌‌‌‌ها کم و کمتر شود. این در حالی است که سال‌ها و دهه‌‌‌‌هاست که این سینماها و این مراکز پذیرای شمار بالایی از مردم و شهروندان هستند.
از میان ۱۲۹ سازه ناایمن تهران، نام سینماهای قیام، فردوسی و اروپا نیز به چشم می‌‌‌‌خورند. البته هم‌‌‌‌چنان ملاک ناایمن بودن این سازه‌‌‌‌ها اعلام نشده است. اگر قدمت تاریخی و فرسودگی بنا مدنظر قرار گرفته باشد که جمعی از سینماهای پایتخت، واجد چنین شرایطی بوده و قطعا تعداد سینماها باید از
۳ سینما بیشتر باشد. اگر هم ملاک، مهندسی سازه و اشکال در شکل مهندسی باشد، این سوال مطرح می‌شود که چگونه اجازه داده شده این اماکن، برای دهه‌‌‌‌ها، روزانه پذیرای چندصد یا چندهزار نفر باشند. خبرگزاری «ایرنا» در این باره اطلاعاتی درباره سینماهای ناایمن را منتشر کرده است.
سینما قیام ۵۶ ساله است. سینمایی که علاوه بر نمایش فیلم، یکی از کانون‌‌‌‌های تئاتر نیز بود و بسیاری از مخاطبان این سینما، آن را با عنوان سینما تئاتر قیام می‌‌‌‌شناسند. این سینما که سینه‌‌‌‌موند نام داشت، دارای یک سالن با ظرفیت ۴۰۰نفره است و جالب آن‌‌‌‌که در دورانی، با درجه ممتاز به نمایش فیلم مشغول بوده است. این سینما که در خیابان ولی‌‌‌‌عصر، تقاطع طالقانی قرار دارد، در دوره‌‌‌‌ای به دلیل نمایش انحصاری آثار کودک و نوجوان، در میان مخاطبانش شهره بود.
سینما فردوسی عمری ۶۰ساله دارد و به دلیل قرار گرفتن در مرکز تهران، به نامی آشنا برای شهروندان پایتخت تبدیل شده است. نکته قابل‌‌‌‌توجه قرار گرفتن نام این سینما در فهرست سازه‌‌‌‌های ناایمن تهران آن است که مدیریت این سینما در اختیار حوزه هنری است. نهادی که تقریبا تمامی سینماهای فرسوده خود در تهران و شهرستان‌‌‌‌ها را نوسازی و تجهیز کرده است، در کمال تعجب، تاکنون اقدامی در جهت نوسازی این سینمای مهم و کلیدی به انجام نرسانده است. سینما فردوسی در خیابان انقلاب واقع است و از یک سالن بزرگ که بیش از ۱۰۰۰ نفر گنجایش دارد، برخوردار است.
این سینمای ۵۵ساله، روزگاری یکی از شلوغ‌‌‌‌ترین سینماهای پایتخت بود که با ۳ بالکن و ۱۴۰۰ صندلی، مخاطبان بسیاری را به سمت خود می‌‌‌‌کشاند. این سینما تا ابتدای دهه ۹۰، به حیات معمول خود مشغول بود، تا اینکه در ۸ اسفندماه ۱۳۹۰ آتش گرفت و از آن سال تاکنون، فعالیتی نداشته و از ناوگان سینمایی کشور خارج شده بود. سال گذشته نیز اخباری مبنی بر ثبت این سینما در فهرست آثار ملی واجد ارزش ثبت شد و در عین حال، از درجه سینمایی منحل شد. احتمالا قرار گرفتن نام این سازه در فهرست سازه‌‌‌‌های ناایمن پایتخت، به دلیل حضور در فهرست آثار ملی واجد ارزش باشد تا مکانی به عنوان سینما. این امیدواری وجود دارد که با توجه به فاجعه متروپل و ضرورت جلوگیری از اتفاقات مشابه این‌‌‌‌چنینی، به وضعیت ایمنی سازه‌‌‌‌های قدیمی توجه بیشتری شود و نهادهای مسوول، فهرست متمرکزتری از سینماهای ناایمن کشور منتشر کنند.
حالا به نظر می‌رسد که این سینماها به‌زودی از چرخه فعالیت خارج شوند. البته پیش از این نیز خبر رسیده بود که در یک سال گذشته حدود ۲۰ سینما درخواست انحلال یا تغییر کاربری داده‌‌‌‌اند.
محمدرضا صابری، سخنگوی انجمن سینماداران، پیش از این گفته بود: بسیاری از سالن‌‌‌‌های قدیمی به لحاظ بافت جغرافیایی شرایط مساعدی ندارند و فقط در تهران بیش از ۱۰ سینما درخواست تغییر کاربری یا انحلال داده‌‌‌‌اند.
این سینماها ابتدا درخواست خود را به انجمن سینماداران ارائه می‌کنند و پس از بررسی انجمن چنانچه مشکلی نباشد به سازمان سینمایی معرفی می‌‌‌‌شوند تا در کمیته مربوطه برای این مساله بررسی شوند.
در سال ۱۳۹۹ خبر صدور حکم تخریب سینما ایران در لاله‌‌‌‌زار هم منتشر شد و سینما «بلوار» در بلوار کشاورز هم که زمانی یکی از سینماهای مدرن تهران بود تغییر کاربری پیدا کرد و به مرکز همایش‌‌‌‌های دانشگاه علوم پزشکی تهران تبدیل شد. در کنار این‌‌‌‌ها باید به سینماهایی اشاره کرد که سال‌هاست تعطیل هستند و به مخروبه تبدیل شده‌‌‌‌اند و صاحبان خیلی از آنها نیز درصدد تخریب و تغییر کاربری هستند.
بازار اکران روزهای عجیب و غریبی را از سر می‌‌‌‌گذراند. فروش فیلم‌‌‌‌ها چنگی به دل نمی‌‌‌‌زند، تعداد قابل‌توجهی از سینماها در حال تغییر کاربری هستند و حالا هم خبر ناایمن بودن سه سالن سینمایی در رسانه‌‌‌‌ها دست به دست می‌شود.
