به گزارش اقتصاد آنلاین؛ ممکن است افراد گاهی اقدام به کندن زخم خشک شده یا دلمه های زخم خود کنند.
این دلمه و زخم های خشک شده ممکن است خارشی باشند و باعث خاراندن و کندن پوست شوند.
با این حال گاهی اوقات افراد زخم خشک شده خود را می کنند.
وسواس کندن زخم خشک شده می تواند علامت یک بیماری باشد که به عنوان درماتیلومانیا (اختلال کندن پوست) شناخته می شود.
اگرچه ممکن است کندن دلمه و زخم خشک شده بی ضرر باشد اما در بعضی از موارد منجر به عوارض جدی تری در سلامتی می شود که به درمان نیاز دارند.
در این مقاله به بررسی عوارضی که ممکن است بدلیل وسواس کندن زخم خشک شده ایجاد شود، زمان تماس با پزشک و بعضی از گزینه های درمانی آن و موارد دیگر می پردازیم.
در صورت امکان باید از کندن زخم خشک شده، جوش ها یا سایر ناهنجاری ها یا بیماری های پوست خودداری کرد. کندن زخم خشک شده می تواند منجر به زخم یا عفونت شود.
طبق اعلام مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها (CDC)، شکافتن پوست می تواند باعث ایجاد باکتری و عفونت معروف به سلولیت شود.
هرگونه آسیب دیدگی که منجر به شکافتن پوست شود می تواند افراد را در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به عفونت قرار دهد.
سایر عوامل خطر شامل چاقی و تورم در اندام ها (دست و پاها) است.
کندن زخم خشک شده، جوش ها یا سایر قسمت های بدن می تواند علامت یک بیماری زمینه ای به نام درماتیلومانیا باشد.
طبق یک مطالعه اخیر، درماتیلومانیا (که با عنوان اختلال کندن پوست، کندن پوست عصبی یا روانشناختی شناخته می شود) باعث می شود تا افراد بیشتر پوست خود را بکنند.
افراد مبتلا به درماتیلومانیا به نواحی وسیعی از پوست خود آسیب می رسانند که می تواند منجر به ایجاد عفونت های ناحیه ای و سایر عوارض شود.
با این حال کندن روی زخم، جوش، محل گزش یا سایر نواحی لزوما به معنی ابتلا به درماتیلومانیا نیست.
طبق اعلام بنیاد بین المللی OCD، درماتیلومانیا در صورت تجربه هر سه علامت زیر تشخیص داده می شود:
کندن شدید پوست تا حدی که منجر به آسیب بافت شود.
مشکلاتی در مدرسه یا محل کار (یا سایر موقعیت های اجتماعی) که منجر به کندن پوست شوند.
افرادی که گاه به گاه پوست خود را می کنند احتمالا دچار درماتیلومانیا نیستند.
درماتیلومانیا علائم و نشانه های مختلفی دارد.
شایع ترین علامت درماتیلومانیا این است که افراد به طور مداوم و معمول بخشی از پوست خود را می کنند. کندن پوست می تواند منجر به آسیب به بافت پوست شود.
طبق اعلام بنیاد بین المللی OCD، ممکن است افراد یک یا چند قسمت از پوست خود را بکنند. بعضی از نواحی شایع برای کندن پوست عبارتند از:
پا
پوست دور ناخن (Cuticles)
بازوها
صورت
سر
کمر
پاها
دست ها
آنها اضافه می کنند که افراد اغلب پوست ناخن یا انگشت خود را می کنند اما ممکن است از روش های دیگری مانند گاز گرفتن یا ابزاری مانند قیچی یا موچین استفاده کنند.
درمان نشدن درماتیلومانیا می تواند منجر به چندین عوارض بالقوه شود. طبق اعلام بنیاد Picking Me، عوارض درماتیلومانیا عبارتند از:
عفونت های پوستی
خستگی عضلانی (Muscle fatigue)
از دست دادن خون یا فقر آهن
کمبود خواب
بیماری عمومی
عفونت های باکتریایی
آبسه
طی یک بررسی بر روی مطالعات، محققان عوارض بالقوه مشابهی از جمله آبسه، فلج، از دست دادن خون و عفونت های باکتریایی را پیدا کردند.
همچنین آنها نشان دادند که زندگی با این بیماری به دلیل از دست دادن خون می تواند کشنده باشد. اگرچه توجه به نادر بودن این امر مهم است.
رویکرد درمان درماتیلومانیا اغلب شامل تراپی و مصرف دارو است.
درمان ها به طور خاص شامل موارد زیر هستند:
بازدارنده بازجذب سروتونین (SSRI) که داروهایی برای درمان افسردگی و رفتارهای وسواسی هستند.
رفتار درمانی شناختی که رویکردی درمانی است که به افراد یاد می دهد تا چگونه افکار و اعمال خود را بهتر کنترل کنند.
مصرف سایر داروها مانند ان استیل سیستئین (N-acetylcysteine) و نالترکسون (Naltrexone)
طبق اعلام Mental Health America، افراد باید علائم و نشانه های زیر را برای تشخیص درماتیلومانیا داشته باشند:
علائمی که نتیجه یک مشکل پوستی، استفاده از مواد یا یک بیماری پزشکی نیستند.
تلاش چندین باره برای جلوگیری از انجام این رفتار
کندن پوست که به طور متناوب انجام شده و منجر به آسیب به بافت می شود.
علائمی که به دلیل سایر اختلالات روانپزشکی نیستند.
علائمی که باعث ایجاد پریشانی یا اختلال قابل توجه در محل کار، مدرسه یا سایر محیط های اجتماعی می شوند.
همچنین این سازمان اضافه می کند که بسیاری از موارد ابتلا به درماتیلومانیا در دوران نوجوانی آغاز می شوند. همچنین ممکن است علائم آن متناوب باشند (ایجاد شده و از بین بروند.).
چندین درمان احتمالی برای جای زخم وجود دارد که افراد می توانند در مورد آنها با پزشک خود صحبت کنند.
طبق اعلام آکادمی آمریکایی انجمن پوست، درمان های احتمالی جای زخم (اسکار) ممکن است شامل موارد زیر باشد:
پرتو درمانی
ژل یا پماد سیلیکون
فشار درمانی
تزریق کورتیکواستروئید
جراحی یا سرما درمانی
پانسمان پلی اورتان
درمان های لیزر یا نور
در صورتی که افراد به دنبال درمان جای زخم (اسکار) باشند باید با ارائه دهنده خدمات بهداشتی صحبت کنند.
در موارد شدید ممکن است فرد به پیوند پوست نیاز داشته باشد. طبق یک بررسی روی مطالعات در صورتی که کندن پوست به نواحی وسیعی از پوست آسیب زده باشد، ممکن است به پیوند پوست نیاز باشد.
در صورتی که افراد دائما احساس کنند که نیاز به کندن پوست دارند ممکن است مایل باشند تا با پزشک صحبت کنند. این امر می تواند نشانه ابتلا به درماتیلومانیا باشد.
در صورتی که افراد مشکوک به آلودگی ناحیه ای از پوست خود باشند باید با ارائه دهنده خدمات بهداشتی خود تماس بگیرند. آنها می توانند در تعیین نحوه درمان عفونت کمک کنند.
کندن گاه به گاه ناهنجاری های پوست مانند زخم ها یا جوش ها به معنی ابتلا به درماتیلومانیا نیست.
با این حال در صورت وسواس کندن پوست ممکن است پوست آسیب دیده و ایجاد مشکلات در کار، مدرسه یا موقعیت های اجتماعی دیگر، افراد می توانند با پزشک خود صحبت کنند. این احتمال وجود دارد که به درماتیلومانیا مبتلا شده باشند.
درمان های شناختی و داروهای خاص می توانند به درمان این بیماری کمک کنند.
درماتیلومانیا بدون درمان عوارض احتمالی شامل عفونت، آسیب به پوست و سایر موارد مرتبط را خواهد داشت.
