به گزارش همشهری آنلاین، کامیار محسنین درباره وضعیت پخش مستندهای ایرانی در بازارهای جهانی گفت: هر چند بسیاری از پخش‌کنندگان بین‌المللی شناخته‌شده از پخش فیلم‌های منظم مستند اکراه دارند، حضور موفق فیلم‌های مستند ایرانی در جشنواره‌های معتبر در طول یک سال گذشته، چه از سمت پخش‌کنندگان حرفه‌ای و چه از سمت تهیه‌کنندگان مستقل، نشان می‌دهد که در این حوزه، تحرک و ظرفیت‌های بیشتر وجود دارد. برای کسانی که در این حوزه فعال هستند از روز روشن‌تر است که مهم‌ترین راه بازاریابی حضور در جشنواره‌های معتبر سینمایی است. اگر فیلمی پس از حضور در جشنواره‌ای معتبر، خریداری پیدا نکند، ظرفیت‌های متصور برای آن در همان حوزه فرهنگی ارزیابی می‌شود.
این نویسنده، مترجم و منتقد در پاسخ به این پرسش که شرکت‌های پخش بین‌الملل از چه طریقی می‌توانند به عرصه مستند وارد شوند، عنوان کرد: ورود به شبکه‌های مستند، مستلزم این است که یک شرکت به شکل منظم، حضوری شایان توجه در مجامع بین‌المللی داشته باشد، این امر نیز مستلزم این است که به شکلی منظم، فیلم‌هایی در خور توجه برای عرضه در اختیار داشته باشند. با تلاطم مداوم در سیاستگذاری‌های تولید، نبود توجه به نیازهای بازار بین‌المللی، حتی مرکز گسترش سینمای مستند، تجربی و پویانمایی که باید نقشی محوری در این زمینه داشته باشد، نمی‌تواند وجود دائم محصولات مناسب را تضمین کند.
این کارشناس حوزه پخش بین‌الملل تاکید کرد: در دوران کرونا و تشدید تحریم‌ها، امکان عرضه تجاری برای سینمای ایران کاهش پیدا کرد. با این وجود جدول اکران فرانسه در سال ۲۰۲۱، نشان می‌دهد که فیلم‌های ایرانی سهم قابل توجهی در این دوران پر از محدودیت، از بازار کشوری تعیین‌کننده به خود اختصاص داده اند.
محسنین در پایان و در بخش دیگری از صحبت‌هایش درباره تعداد جایزه‌های جشنواره‌های ایرانی که برخی معتقدند، زیاد است و باعث کم‌ارزش شدن آن‌ها می‌شود، تصریح کرد: امکان داوری در جشنواره‌ها به دلیل برنامه زمانی فشرده، تخصص داوران در رشته‌هایی محدود و مشخص، نبود نسخه نهایی فیلم‌ها و ... در بعد فنی امکان‌پذیر نیست، تبدیل جشنواره به دورهمی که جوایز متعدد برای خوشایند شرکت‌کنندگان به آن‌ها تعلق بگیرد، از ارزش جوایز می‌کاهد. برای حمایت از فیلمسازان می‌توان راهکارهایی موثرتر در نظر گرفت که در تولیدات بعدی، منشا اثر باشد.
