به گزارش همشهری‌آنلاین؛ یکی از قدیمی‌ترین کارگران اینجا که نمی‌خواهد نامش فاش شود به همشهری می‌گوید که روزی ۸ تا ۱۰ ساعت کار می‌کند. در همه این سال‌ها، روزش را در مختصاتی شب کرده که کمتر کسی تحمل لحظه‌ای ماندن در آنجا را دارد. اما برای این کارگر کهنه‌کار، شرایط سخت، سال‌هاست عادی شده؛ ساعت‌ها روی کوهی از زباله می‌ایستد و از آن ارتفاع لزج و بدبو، کارگرانی را می‌پاید که مشغول دفن کردن زباله‌های تهران هستند. او می‌گوید: شیرابه‌هایی که از زباله‌های تر ترشح می‌شود، بدترین قسمت کار است که علاوه بر بوی تند و متعفنی که دارد، انواع انگل‌ها و بیماری‌ها را هم در خود دارد. تا حالا چندین بار بیماری پوستی گرفته‌ام. بسیاری از همکاران هم به مشکلات تنفسی و انواع بیماری‌ها مبتلا شده‌اند.
مجید، سرکارگر بخش پردازش پسماند آرادکوه هم می‌گوید: کار در قسمت پردازش خیلی سخت است. تحمل بوی تعفن زباله‌ها و شیرابه‌هایش و مگس‌های بی‌شماری که مخصوصا در فصل گرما دمار از روزگارمان در می‌آورد، کار هر کسی نیست. اما چاره ای جز این نداریم. به هر حال کارمان را قبول کرده‌ایم و تلاش می‌کنیم به بهترین شکل آن را انجام دهیم. ای کاش مردم اشیای تیز و برنده‌شان را قاطی زباله‌هایشان نکنند. بارها برای خودم و دیگر کارگران در پای نقاله پیش آمده که هنگام باز کردن کیسه زباله، انگشتمان از روی دستکش بریده؛ بعضی شهروندان، شیشه شکسته خانه و یا ظرف و ظروف شکسته را درون سطل‌های زباله می‌ریزند، بدون‌آنکه بدانند برای ما چه تبعاتی دارد.
