به گزارش خبرنگار مهر، حجت الاسلام رضا حق پناه عصر شنبه در جلسه درس اخلاق دانشگاه در جمع استادان و کارمندان بحث خود را به دو محور استفاده حرام از تلفن همراه و سیره اخلاقی رفتاری امام رضا (ع) ارائه کرد.
عضو هیئت علمی دانشگاه علوم اسلامی رضوی بیان کرد: استفاده نا صحیح از تلفن همراه مثل مزاحمت برای دیگران غیر شرعی و کاری حرام است از این قبیل افعال حرام با تلفن همراه می‌توان به ارتباط نامشروع با نامحرم، استفاده از موسیقی حرام و تصاویر و متون حرام اشاره کرد.
وی افزود: سخن چینی و غیبت و تهمت، تجسس در اطلاعات و امور دیگران، عکس گرفتن از نامحرم، نشر اکاذیب دروغ شایعه و تشویش اذهان عمومی، پیامک‌های ضد دین و توهین آمیز از دیگر موارد فعل حرام با تلفن همراه است.
حجت الاسلام حق پناه بیان کرد: تقلب در امتحان، سخنان محرک و مهیج، بازی‌های غیر اخلاقی حرام، فتنه افکنی و ایجاد اختلاف بین اقوام و مردم و یا زن و شوهر، افشای اسرارمردم، شنود و ضبط مکالمه و سواستفاده در امور غیر امنیتی هم مصداق فعل حرام با تلفن همراه است.
عضو هیئت علمی دانشگاه علوم اسلامی رضوی افزود: کلاهبرداری، تبلیغات ناجور و نادرست، پخش خرافات، کلیپ‌های غیر اخلاقی، گوش دادن به مکالمه دیگران، نشرخرافات نسبت دروغ به پیامبر و آل، صحبت با صدای بلند در محیط کار یا اماکن عمومی که باعث مزاحمت و اذیت و آزار دیگران شود نیز از کارهایی است که با تلفن همراه انجام شده و حرمت دارد.
وی در ادامه دست زدن به صفحه تلفن همراهی که تصویر قرآن دارد را بلا اشکال دانسته و در همین فرض استفاده به عنوان قرآن، برای مراسم احیا و قرآن به سرگیری را به دلیل عدم کفایت از قرآن مکتوب، رد کرد.
حجت الاسلام حق پناه در بخش دوم سخنان خویش به بیان سیره اخلاق و رفتاری امام رضا (ع) پرداخت و گفت: رعایت بهداشت و نظافت سیره و سفارش حضرت بود، همچنین رفتن به سبزه زار و استفاده از هوای آزاد و سالم مورد علاقه ایشان بود.
عضو هیئت علمی دانشگاه علوم اسلامی رضوی افزود: نسبت به همه خویشاوندان محبت خاصی داشت به دیگران نیز محبت می‌کرد در هنگام محبوس بودن پدر بزرگوارشان مواظب خواهران برادران و اهل و عیال او بود و شب‌ها برای محافظت آنها در دهلیز خانه می‌خوابید.
وی با اشاره به اینکه امام رضا (ع) ز پدر ومادر به مردم نزدیک تر و مهربان‌تر بود گفت: شما هم نسبت به افراد و دانشجویان و طلاب چنین باشید.
حجت الاسلام حق پناه گفت: گاهی شیعیان و دوستان را مورد محبت قرار می‌داد مصافحه کرده و تا منزل آنها را مشایعت می‌کرد و آنها را که نمی‌دید به دیگران می‌گفت سلام امام را به آنها ابلاغ کنند.
وی افزود: کارگری که می‌خواست ابتدا مزد آن را طی می‌کرد و در نهایت بیشتر به او می‌داد. اگر کسی به او احسان می‌کرد به چندین برابر او تلافی می‌کرد.
عضو هیئت علمی دانشگاه علوم اسلامی رضوی ادامه داد: مرحوم آیت الله فلسفی استاد ما می‌فرمود کمالات روحی در کارهای عجیب و غریب نیست در رعایت همین مواردی است که اهل بیت عمل می‌کردند.
وی گفت: غلامان یا خادمان خود را هنگام غذا خوردن به کار دیگری وادار نمی‌کرد در مسئله مورد اختلاف مردم، ضمن روشن سازی جوانب آن و حل اختلاف و نزاع آنها، به پرهیز از پراکندگی و نیز وحدت و یگانگی دعوت می‌کرد.
حجت الاسلام حق پناه افزود: هر وقت با او در امر تجارت مشورت می‌کردند به بهترین شکل آنها را راهنمایی و ارشاد می‌کرد. هنگامی که در امر دین از او سوال می‌شد به بیان کامل پاسخ می‌داد و هنگامی که کسی نیازمند به هدایت بود ساعت‌ها با او صحبت می‌کرد تا هدایت شود.
عضو هیئت علمی دانشگاه علوم اسلامی رضوی بیان کرد: هیچگاه برابر کسی پای مبارک خود را دراز نمی‌کرد در حین سخن گفتن کسی، کلام او را قطع نمی نکرده و از ادبی که داشت در مقابله دیگری تکیه نمی‌داد.
وی افزود: هیچگاه در کاری به کسی جفا نکرد هرگز با زبان کسی رو آزار نمی‌داد کسی او را در مجالس در حال قهقه نمی‌دید بلکه خنده ایشان همیشه تبسم بود.
حجت الاسلام حق پناه بیان کرد: امام رضا (ع) آب دهان خود را در معابر عمومی نمی‌انداخت و از این کار در کوچه و بازار پرهیز می‌کرد و هیچ وقت بر غلامان و خادمان خود سخنی بر خلاف نزاکت نمی‌زد.
عضو هیئت علمی دانشگاه علوم اسلامی رضوی افزود: خودش در خانه از مهمان پذیرایی، و بستر خواب را برای او پهن می‌کرد چون از کارها فارغ می‌شد با غلامان و خادمان با محبت سخن گفته و با آنها انس می‌گرفت.
وی اظهار کرد: ضمن عیادت بیماران و دعا برای سلامتی آنها در مواردی دوایی تجویز می‌کرد. کسی از حضرت التماس دعا داشت حضرت فرمود بدون گفتن شما برایتان دعا می‌کنیم، گفت چطور هنوز درخواست نکردیم دعا می‌کنید، فرمود اعمال شما بر ما ارائه می‌شود اگر گناه بود طلب غفران و اگر خیر بود طلب خیر داشته و خوشحال می‌شویم.
حجت الاسلام حق پناه گفت: بودن در دستگاه امام رضا (ع) و رفت و آمد به این مکان سعادت و نعمتی است که امیدواریم زوال نیاورد و قدر آن را بدانیم.
