سه زلزله بزرگ دیگر به قدرت ۶.۱ ریشتر، بامداد امروز یازدهم تیرماه ۱۴۰۱ باعث کشته شدن حداقل ۵ نفر و مصدوم شدن ۶۶ نفر در هرمزگان، سایه خوش، کنخ، دژگان و چاه احمد شد. اگرچه تعدادی از آن ها سرپایی درمان شدند. گفته می‌شود خسارات بسیاری وارد آمده و برخی از خانه ها ویران شده و امدادگران به محل اعزام شده و مشغول امدادرسانی هستند. مردم به خیابان ها آمدند و از حراس پس لرزه های احتمالی بعدی، زیر سقف آسمان را برای زنده ماندن مطمئن تر دیدند.
تاکنون شمار دقیقی از تلفات احتمالی و وسعت خسارات گزارش نشده اما گزارش های مرکز زلزله نگاری حاکی از آن است که مرکز این زلزله در عمق ۱۰ کیلومتری زمین و در فاصله ۳۴ کیلومتری بندر خمیر و ۴۱ کیلومتری بندر کنگ و ۴۸ کیلومتری بندر لنگه بوده است. اگرچه مدیر هلال احمر استان هرمزگان خبر داده امدادرسانی انجام شده و در حال حاضر دیگر هیچ فردی زیر آوار نیست، اما به نظر می‌رسد این خبر پاسخی توام با عجله و زودهنگام می‌باشد که بیشتر برای کاهش نگرانی مردم مطرح شده است. زیرا میزان تخریب و تصاویر دلخراش منتشر شده بیانگر آن است که موضوع جدی است و قبل از آواربرداری امکان ارائه چنین قضاوت ها و گزارش های قطعی امکان پذیر نیست. آب و برق منطقه قطع است و طبق گفته استاندار در شهرهای بزرگ خسارات گسترده ای گزارش نشده است. همچنین جاده ها قابل عبور و مرور اعلام شده‌اند.
ضمن قدردانی از تیم های واکنش سریع و تکنسین های فوریت های پزشکی و عوامل بیمارستانی منطقه، امدادگران و مسئولانی که پس از بحران به داد مردم می‌رسند همچنان سوالی باقی می‌ماند. سوال اینجاست که در کشوری زلزله خیز، چرا با ۳۰ ثانیه طول زمان زلزله باید شاهد این حجم از خسارات دلخراش باشیم. آیا زلزله انسان ها را می‌کشد یا سو مدیریت هایی که دهه هاست آغاز شده و برای آن پایانی متصور نیست.
