به گزارش بهداشت نیوز، والدینی که تمام انرژی خود را صرف به نمایش گذاشتن کودکانشان در صفحات مجازی می‌کنند تا بتوانند از طریق ظاهر وی، نظر مخاطبان را به خود جلب کنند و به واسطه آن تبلیغ و درآمد بیشتری کسب کنند که گاها دست به کارهای عجیب و غریب دیگری هم می زنند.
با نگاهی به صفحات کودکان مشهور اینستاگرامی می‌بینید که در برخی از این صفحات، مادران جوان به دنبال جذب فالوور "دنبال‌کنندگان" بیشتری هستند و گاها با ظاهری عریان و فریبنده در کنار کودکشان عکس می گیرند تا با این کار شاید دنبال کننده و به تبع آن تبلیغ بیشتری بگیرند.
تعداد بچههایی که این روزها فضای مجازی را غرق کرده‌اند، اگر از شاخهای بزرگسال اینستاگرام بیشتر نباشند، کمتر نیستند و همهشان با عنوان های "پرنسس"، "شاهدخت"، "شاهزاده" و "دردانه" خودنمایی می کنند.
یکی در ویدئوها شیرینزبانی می‌کند، یکی در آتلیههای مختلف شهر ژستهای عشوهدار می‌گیرد و یکی هم می‌شود «سوپرمدل تبلیغاتی» که در موزیک ویدئوها و برنامههای تلویزیونی بازی می‌کند و عکسش میرود توی ژورنال پوشاکِ بچهها و از اینستاگرام بهعنوان فضایی برای تبلیغ کارش استفاده می‌کند.
درآمد‌های حاصل از تبلیغات آن قدر وسوسه انگیز است که در نقاط مختلف ایران و جهان آدم هایی وجود دارند که حاضرند فرزندانشان را وسیله ای برای درآمدزایی کنند.
شاید زندگی یک کودک اینفلوئنسر "تاثیرگذار" مملو از موفقیت و پاداش باشد ولی با این حال جنبه‌های تاریکی نیز وجود دارد که این کودکان را در معرض آسیب‌های جدی قرار می‌دهد:
عواقب شهرت: شهرت معمولا سریع اتفاق می‌افتد و ممکن است کودک برای رویارویی با پیامدهای آن، آمادگی نداشته نباشد. احتمال دارد کودک را در خیابان با دست نشان بدهند یا به موضوع بحث یواشکی در میان هم‌کلاسی‌هایش تبدیل شود. کنار آمدن با این سطح از توجه افکار عمومی برای یک کودک میتواند بسیار دشوار باشد.
تشویق به مصرف‌گرایی: بسیاری از مادران به جای بازی با بچه‌های خود و کسب اطلاعات بیشتر در مورد آن ها، درگیر دوربین می‌شوند تا واکنش‌های شگفت‌انگیزشان را ضبط کنند. این والدین باید از تاثیراتی که عکس‌برداری مداوم بر سلامت روحی، جسمی و عاطفی کودک دارد، آگاه باشند. تاکید زیاد بر ظاهر میتواند برای کودک مضر باشد. هنگامی که درک کودک از ارزشمندی خود بر اساس این باشد که آیا عکس او به اندازه کافی خوب است یا نه، ظاهربینی و مصرف‌گرایی تشدید می‌شود. همچنین تشویق مداوم کودک به پوشیدن لباس‌هاس مختلف برای عکس‌برداری و تبلیغ کالا میتواند این تصور را در او ایجاد کند که آنچه یک فرد می‌خرد، مشخص می‌کند که او چه کسی است. مصرف‌گرایی میتواند به کودک احساس بدبینی و بی‌حسی نسبت به زندگی را منتقل کند. تحقیقات ثابت کرده زمانی که فرد احساس کند اساسی‌ترین نیازهایش از طریق خرید کردن تامین می‌شود، به‌مرور ناامید خواهد شد زیرا این نگرش در طولانی‌مدت باعث افسردگی می‌شود.
کودک‌آزاری: در عصر اینترنت هرکسی میتواند با یک صفحه ناشناس به‌صورت آنلاین نفرت‌پراکنی کرده یا پیام‌ها و تصاویر توهین‌آمیز، تهدید‌آمیز و جنسی ارسال کند. آگاهی کودکان برای درک این پیام‌ها هنوز گسترش پیدا نکرده است. مسائل در ذهن کودک مانند ذهن بزرگسالان حل‌وفصل نمی‌شود. این کودکان می‌توانند در معرض زورگویی، باج‌گیری، شایعه‌پراکنی و نظرات غیرواقعی دیگران قرار بگیرند. علاوه بر این، اطلاعات شناسایی کودک، مکان، آدرس مدرسه، زمان رفتن او به پارک و غیره با هزاران مخاطب به اشتراک گذاشته می‌شود. آیا تمام این مخاطبان، افرادی سالم هستند؟ آیا در میان آنها متجاوز به کودک، کودک‌رُبا، دزد و غیره وجود ندارد؟
ایجاد اختلال در اعتماد به نفس کودکان: بسیاری از افراد تاثیرگذار، کم‌کم عادت می‌کنند که ارزش خود را بر اساس میزان تایید عمومی و لایک‌ها بسنجند. بنا کردن اعتمادبه‌نفس بر اساس تایید عمومی از غریبه‌ها آن هم در سنین پایین، بسیار خطرناک و اضطراب‌آور است زیرا هویت فردی در اواخر بلوغ شکل می‌گیرد به همین ترتیب، فعالیت‌های اینفلوئنسر کم‌کم تبدیل می‌شود به تلاش برای کسب خشنودی لحظه‌ای در مقابل افسردگی و عملکرد این کودکان همیشه زیر ذره‌بین است. اگر توجه عمومی به هر دلیلی نسبت به این کودکان کاهش پیدا کند، ممکن است آنها را دچار اضطراب و ناامیدی کند، زیرا تحمل شکست در سنین پایین دشوار است.
نتیجه گیری:
بنابراین، شاید کاربران متوجه نباشند که به‌صورت ناخواسته در حال حمایت از این چرخه هستند. بسیاری از مردم مطمئن هستند که تنها از تماشای کودک لذت می‌برند و هیچ قصد دیگری ندارند. همین حمایت کاربران، باعث بازدید بیشتر محتوا می‌شود و اعتبار اینفلوئنسر را نزد برند بالا می‌برد. دنبال کنندگان این صفحه ها متوجه نیستند که به عنوان ضلعی از مثلث برند(مخاطب) در حال کمک به این چرخه هستند. تا تقاضا هست، عرضه نیز وجود خواهد داشت. قبل از دنبال کردن صفحه یک کودک، می بایست چشم‌هایشان را ببندند و به دنیای کودک بیاندیشند، و از خودشان سوال کنند که با فشردن دکمه Follow چه تاثیری در زندگی کودک می‌گذارند؟!
