ریکاردو فراکری و تیم همراهش یک بار دیگر کرسی‌های کنفدراسیون جهانی بیسبال و سافتبال را از آن خود کردند.
فرهاد عشوندی-تایپه سیتی: اینجا در تایپه سیتی، در طبقه پنجم هتل ماریوت همه چیز آماده آغاز جنگ است.
یک جنگ واقعی اما بدون تیر و تفنگ. جنگی بر سر کرسی ریاست برای یکی از محبوب‌ترین ورزش های دنیا: کنفدراسیون بیسبال، سافتبال و بیسبال ۵.
جنگی نه برای امروز که برای آینده. فردایی که مسیر ماندن یکی از سودترین ورزش های دنیا را مشخص می کند.
در یک سو رئیس ده ساله یعنی فراکری ایتالیایی و در سوی دیگر دیدی سمینت نایب رئیس فعلی و البته دبیر کمیته المپیک فرانسه. در کنار این دو البته برایان مینیتی آمریکایی هم با سابقه ای باشکوه از مدیریت در بزرگترین تیم های میجر لیگ آمریکا. او که البته به دنیایی غریبه آمده ، چیزی شبیه به سفر گالیور به سرزمین لی‌لی‌پوت!
در یک سو حامیان سنتی مرد ایتالیایی و در سوی مقابل حلقه اروپایی ها که امروز را آخرین سنگر برای دفاع از جایگاه ریاست می بینند.
آخرین سنگر ، پشت دروازه چین !
«دی دی » از تغییر می گوید.یک شب مانده به انتخابات در تراس طبقه بیستم لا به لای سیگار بدستان . یک به یک می گردد و تلاش می کند برای هر کدام بهانه ای داشته باشد برای آغاز گفت و گو:«چهره‌های تان شبیه عرب هاست. شما عرب زبان هستید؟»
با دیگری فرانسوی حرف می زند و کمی آن طرف تر انگلیسی و تلاش برای ارتباط با اسپانیش زبان ها.
دنبال هر بهانه ای برای گفتن . از تلفظ پرسه پولیس برای آشنایی با تاریخ ایران تا همکلامی درباره یک شاهزاده برای یکی از کشورهای همسایه!
او شعارش تغییر است و می گوید اگر همین امروز شروع نکنید، بعد از انتخابات فردا همه چیز برای تغییر از دست رفته. می خواهد رئیس باشد و می گوید اگر رئیس شود همین فردا و در فاصله دو ساله تا المپیک پاریس از سمت مهمش در این المپیک هم استعفاء می دهد چون می خواهد رئیسی تمام وقت باشد.او می گوید اما تصویر بر جای مانده از این مقام ورزشی بلندپایه لحظه تلخ بیسبال از المپیک ۲۰۲۴ توسط کمیته ملی المپیک کشورش است. اصلا ۴ سال قبل ریکاردوی ایتالیایی برای او رای گرفت تا امروز بیسبال یکی از رشته های حاضر در پاریس ۲۰۲۴ باشد. حالا پچ پچ ها پشت سرش درباره همین خاطره تلخ است. «او هیچ کاری نکرد. فقط دنبال گرفتن عکس هایش بود و امروز هم هیچ کاری نمی کند. با آمدنش بیسبال برای همیشه از المپیک می رود!»
دی دی اما رفقای قدیمی دارد، در بخشی از آفریقا و البته رفقای قدرتمند اروپایی. آنها خود را صاحبان واقعی بیسبال می دانند و فکر می کنند این آخرین سنگر است برای شان. دشمن را پشت دروازه حس کردند. آنها برای فردای شان می جنگند . فردایی که احتمالا ریاست از دست اروپایی خارج و به آسیایی ها می رسد!
برایان در سرزمین لی لی پوت
کنفدراسیون بیسبال و سافتبال از ابتدا یک تلاش اروپایی بود در برابر یک قدرت غالب آمریکایی. بیسبال مثل بسکتبال یک تجارت آمریکایی است. ستاره ها در میجر لیگ جمع اند و پول می سازند . خیلی بیشتر از پریمیرلیگ یا هر لیگ فوتبال دیگری. آنها البته مدل خودشان را دارند. تیم ملی، کشورهای کوچک یا حتی المپیک اصلا برای شان اهمیتی ندارد. درست مثل صاحبان بسکتبال حرفه ای آمریکا که در تقویم شان حضور در ایونت های ملی چیزی شبیه جوک است. مثل اهمیت گرنداسلم‌های تنیس در مقابل باقی رقابت های ملی این رشته حتی المپیک!
اروپایی ها و البته شرق آسیایی ها دور هم جمع شدند تا به دور از نگاه بالا به پایین میجر لیگی ها برای خود بیسبال اکونومیک را در دنیا راه بیاندازند.
و حالا سال‌هاست که به دور از سایه سنگین میجر لیگ آنها هم تشکیلات شان را دارند. اروپایی ها ریاست می کنند و جام ها به ژاپن می رسد و استعدادهای بی مانندشان در همه کشورهای عضو، درنهایت سر از میجر لیگ در می آورند!
کنفدراسیون جهانی البته بی نصیب از یک صنعت میلیارد دلاری تنها برای بقا می جنگد. در یک سو برای ماندن در المپیک و در سوی دیگر کاستن از شکاف با میجرلیگ که هر روز بیشتر و بیشتر می شود.
گسترش رشته در کشورهای کوچک در آسیا، اقیانوسیه و آفریقا و حمایت از قدرت های مانده زیر سایه میجر لیگ حتی بیخ گوش آمریکا از ژاپن، کره و چین تا ونزوئلا ، کوبا ، کلمبیا و استرالیا.
حالا برایان مینتی از دنیای حرفه ای های بالا آمده . نه به نمایندگی از کشورش . او را نروژی ها و گرجستانی ها کاندیدا کردند. از ایده های باشکوه می گوید برای حرفه ای شدن.
اینکه از همین دنیای آماترها هم می شود پول ساخت و نعمتی که این دنیا در دستانش دارد ، نعمت ساخت ستاره های فرداست.
۲۰ سال مدیریت در تیم های بزرگ میلیاردها دلار گردش مالی در هر فصل برای او در دنیایی که خیلی از حاضرینش در پرداخت سالی ۴۰۰ دلار حق عضویت هزار جور مشکل دارند او را برای اعضاء شبیه مسافری از فضا کرده. می تواند برنده باشد؟ اقلا برای کرسی ریاست کارش شبیه مسافری ست که به جست‌وجوی پارادایس می گردد.
برای همین پس از حرف هایش استعفاء می دهد تا برای کرسی های دیگر رقابت کند.
او ساعتی بعد در یک قدمی رسیدن به هیات اجرایی متوقف می شود.چرا ؟ چون قانونی هست که می گوید دو نفر از یک کشور حق حضور در یک کرسی مشترک را ندارند! او رقابت را به کاندیدای فدراسیون آمریکا باخته . کاندیدای دنیای غیر حرفه ای ها.
قدرت سیسیلی!
اینجا در تایپه سیتی، نمایندگان ۱۴۵ کشور دنیا دعوت شدند تا احتمالا فراکری ایتالیایی بر اساس اساسنامه آخرین دوره ریاستش را تجربه کند . این سومین تلاش اوست. فراکری خدای بیسبال است برای همه کشورهایی که یک به یک به سراغ‌شان رفته، حامی‌شان بوده و برای توسعه شان گام برداشته. تجهیزاتی برای توسعه برای شان فرستاده. مرد ایتالیایی که خود عضو اصلی اسپرت اکورد است و از اثرگذاران کمیته بین المللی المپیک ، قبل انتخابات بیش از بقیه رای در سبدش دارد. در محل کنگره درست در لحظه ای که دی دی با تشکر از تلاش های قبلی مرد ایتالیایی از زمان تغییر می گفت، او با پوزخند احتمالا به ساعاتی بعد فکر می کرد . ساعات جدایی از دی دی و رفقای قدیمی اروپایی . رفقای سابق که به ته خط رسیده رفاقت‌شان!
او اینجا در تایپه سیتی انگار آینده کنفدراسیونش را یافته . نجیب زاده بانکدار اهل تایپه با قدی بالای ۱۹۰ سانتی متر، جوان و یک بیسبالیست حرفه ای که دکترای اقتصاد از آمریکا دارد. جفری کوو ، مردی که در لیگ حرفه ای تایوان تیمداری می کند و با حمایت مرد ایتالیایی دو روز قبل بر کرسی ریاست آسیا نشست.
او که در شب پیروزی اش با هیجان جام بزرگ شبیه به پارچ نوشیدنی اش را در دست گرفته بود و از رویاهایش می گفت. از توسعه بیسبال آسیا و راه اندازی لیگ حرفه ای آسیا برای پولسازی.
فراکری به فردای رشته اش با جفری فکر می کند. کسی که در لیست فراکری قرار است جای دی دی را بگیرد و نایب رئیسش باشد.
امروز نفر دومش باشد و فرداهای بعد احتمالا رئیس بعدی این تشکیلات. چون هم بیزنس بلد است و هم بیسبال را خوب می شناسد.
این همان ترسی است که به جان رفقای اروپایی افتاده.
آخرین امپراتور اروپا
انتخابات کاملا الکترونیکی است. آرا در کمتر از چند ثانیه ثبت و سرنوشت رقابت مشخص می شود.هر کاندیدا چند دقیقه ای حرف می زند. برایان برای اولین بار روبروی صاحبان رای می ایستد، کمی حرف می زند و از رقابت بر سر ریاست استعفاء می دهد.
دی دی که خود را پدر بیسبال ۵ می داند، ورژن ساده شده بیسبال که این رشته زیبا اما دشوار را یک ورزش همگانی می کند، از تغییر می گوید اما ریکاردو از یک خانواده می گوید قبل رای شاید کمی استرس دارد اما سه دقیقه بعد از پایان سخنرانی اش ، او پیروز مطلق رقابت است . ۱۰۰ رای در برابر ۴۳ رای و سالن غرق در شادی می شود. دی دی ۴۳ رای آورده او برای تبریک سمت مرد پیروز ایتالیایی می آید و با برخوردی سرد روبرو می شود. او قمارش را باخته و وقت برگشت به خانه است. نامی در آینده برایش می ماند؟ تاریخ را معمولا پیروزها می نویسند. اروپایی ها با او آخرین سنگر را همین امروز باختند!
251 41
منبع خبر "
خبرآنلاین" است و موتور جستجوگر خبر تیترآنلاین در قبال محتوای آن هیچ مسئولیتی ندارد.
(ادامه)
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت تیترآنلاین مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویری است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هرگونه محتوای خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
