به گزارش خبرنگار خبرگزاری صدا و سیما، ضوابط مربوط به پوشش در کشور‌های مختلف با عنوان دِرِس کد (dress code) شناخته می‌شود. به معنای لباس فرمی که باید شاخص‌هایی در آن رعایت شده باشد. با همه تفاوت‌هایی که لباس فرم ادارات و مراکز آموزشی کشور‌های مختلف با هم دارند در باید و نباید‌های زیادی، اما مشترکند؛ نباید رنگ‌های تند و شاد داشته باشند و باید در عین سادگی بیشترین میزان پوشیدگی تعریف شده در فرهنگ و عرف همان کشور در آن‌ها لحاظ شده باشد. دِرِس کد دانشگاه هاروارد آمریکا موجود در پایگاه اینترنتی این دانشگاه پوشیدن لباس‌های ورزشی ساحلی جذب کوتاه تی شرت و بدون آستین و همراه با پارگی، را مجاز نمی‌داند. آکسفورد انگلیس هم دانشجویانش را ملزم به استفاده از لباس‌های پوشیده می‌کند. برای مردان کت و شلوار تیره، پیراهن سفید ساده، کراوات و جوراب و برای خانم‌ها دامن یا شلوار تیره، بلوز سفید، کراوات و کفش سیاه. دانشگاه تگزاس آمریکا هم پوشیدن لباس‌های تنگ و بدن نما و هرگونه آرایش غلیظ و نامتعارف و عطر و ادکلن با بوی تند و تحریک‌کننده را هم ممنوع می‌داند.
اینجا در ایران، اما با وجود اینکه حجاب به عنوان یک قانون تعریف شده، خیلی وقت‌ها پوشش مراکز اداری و آموزشی نسبتی با آنچه انتظار می‌رود ندارد. تصاویر ارسال شده به خبرگزاری صداوسیما از چند دانشگاه دولتی کشور، تعدد پوشش‌های خارج از عرف را نشان می‌دهد. برخی ادارات و مراکز دولتی هم وضعیتی مشابه این دانشگاه‌ها دارند. تصاویر ارسالی مخاطبان از یک بیمارستان دولتی، یک بانک دولتی و یک دفتر پیشخوان دولتی هم موید این نابسامانی در پوشش‌های اداری است. رفتار‌های های بی ضابطه‌ای که در مراکز دولتی دیگری همچون داروخانه، اداره پست، و فروشگاه‌های زنجیره‌ای هم در میان تصاویر رسیده به دست ما زیاد دیده می‌شود؛ از رعایت نکردن حدود حجاب گرفته تا داشتن آرایش‌های نامتعارف و حتی معاشرت‌های خارج از عرف.
شانزده سال پیش بدلیل وجود همین کاستی ها، شورای عالی انقلاب فرهنگی قانون گسترش عفاف و حجاب را تصویب کرد. یک سال بعد هم مجلس شورای اسلامی برای ساماندهی مد و لباس قانونگذاری کرد. نبودن عزم جدی برای اجرایی شدن این دو قانون باعث شد خرداد امسال وزارت کشور طرح جامع عفاف و حجاب را به سازمان‌ها و مراکز دولتی ابلاغ کند، ابلاغیه‌ای که دستگاه‌های دولتی را به رعایت شاخص‌های عفاف و حجاب کارکنانش ملزم می‌کند.
