«آندری دودا» رئیس جمهور لهستان در جریان مراسم یادبود سالانه قربانیان قتل عام «وولینیا» در شهر «ورشو» اعلام کرد که کشورش به خاطر کشتار لهستانی‌ها در دهه ۱۹۴۰ توسط ارتش اوکراین ، به دنبال انتقام از کی‌یف نیست.
وی با اشاره به کمک ها و حمایت های لهستان از اوکراین در بحبوحه عملیات نظامی روسیه ، اظهار داشت: حقیقت باید آشکارا و قدرتمندانه بیان شود. موضوع انتقام نبود و نیست. تلافی هم در کار نیست و شاهد این ادعا هم همین روزهایی است که پشت سر می‌گذاریم.
دودا با اشاره به بر اینکه نه ورشو و نه کی‌یف هیچکدام از تقابل سود نخواهند برد، تاکید کرد که تاریخ نشان داده هر نوع انتقام همیشه به انتقامی دیگر می‌انجامد.
وی افزود: شما می‌دانید که بیشترین سود را چه کسی خواهد برد؛ کسی که در تلاش است آزادی و خاک اوکراین را بگیرد.
به باور دودا، اقدام همتای اوکراینی وی «ولودیمیر زلنسکی» در تسلیم پیشنویس لایحه اعطای جایگاه ویژه به لهستانی ها در اوکراین، معنایی نمادین دارد زیرا کشوری که «تلاش داشته به هر قیمتی از شر لهستانی‌ها رها شود، حالا از آنها استقبال می‌کند.»
وی اذعان داشت که کشتار وولینیا که در آن بیش از ۱۰۰هزار تن کشته شدند، «موضوعی دشوار و به شدت دردناک» برای لهستانی‌ها است و «به خاطر شرم‌آور بودنش، یادآوری آن برای اوکراینی‌ها سخت‌تر است.»
قتل عام وولینیا توسط ارتش شورشیان اوکراین که شاخه نظامی سازمان ملی‌گرایان این کشور و تحت رهبری «استفان باندِرا» بود، صورت گرفت.
هولناک ترین روز این کشتار در ۱۱ جولای ۱۹۴۳ رخ داد و «یکشنبه خونین» لقب گرفت.
پیشتر «سرگئی نارشکین» رئیس سرویس اطلاعاتی خارجی روسیه در ماه آوریل مدعی شد که اطلاعات به دست آمده توسط مسکو حاکی از آن است که لهستان و آمریکا در حال کار روی نقشه‌ای برای به دست گرفتن کنترل نواحی از اوکراین هستند که به باور آنها (لهستانی‌ها) از حیث تاریخی متعلق به آنها است.
بعد از جنگ جهانی دوم، لهستان با جدایی منطقه گالیسیا شرقی و عمده نواحی وولینیا موافقت کرد و در سوی مقابل منطقه‌ای که پیش از آن بخشی از آلمان بود به ویژه شهر بندی «گدانسک» (دانتزیگ در آلمانی) را به عنوان غرامت دریافت کرد.
