مناطق ساحلی ایالت گجرات در غرب هند اکنون بیش از ۱۰۰ شیر را در خود جای داده است. کارشناسان می‌گویند این نشان می‌دهد که زیستگاه طبیعی آن‌ها در حال کاهش است.
به گزارش فرارو، طبق برآورد اداره جنگل‌های ایالتی، جنگل گیر در گجرات - تنها زیستگاه طبیعی شیر آسیایی - در سال ۲۰۲۰ حدود ۴۰۰ شیر داشت. بقیه ایالت حدود ۲۷۵ شیر دارد که ۱۰۴ شیر در ۳۰۰ کیلومتری خط ساحلی گجرات پخش شده اند.
حافظان محیط زیست می‌گویند این حرکت غیرعادی به این دلیل اتفاق می‌افتد که زیستگاه طبیعی شیرها بیش از حد شلوغ شده است.
دکتر نیشیث داریا، محقق حیات وحش، می‌گوید: به طور معمول، سازگاری شیرها با زیستگاه‌های ساحلی دشوار است، اما به دلیل کمبود زمین، هیچ گزینه‌ای ندارند.
زمانی شیرها در سراسر گجرات پراکنده بودند، اما تعداد آن‌ها در اوایل قرن بیستم عمدتاً به دلیل شکار و خشکسالی کاهش یافت. از آن زمان، تلاش‌های حفاظتی به جمعیت آن‌ها در جنگل‌های خشک و برگ‌ریز گیر کمک کرده است. اما بسیاری از کارشناسان سال‌ها می‌گویند که پناهگاه گیر برای حیوانات سرزمینی بسیار کوچک شده است.
مسئولان حیات وحش هند می‌گویند که شیرها در دهه ۱۹۹۰ به دلیل جنگ‌های سرزمینی شروع به رسیدن به مناطق ساحلی کردند.
یک شیر معمولاً به قلمرویی به مساحت ۱۰۰ کیلومتر مربع (۳۸ مایل مربع) نیاز دارد و این منطقه همچنین شامل سه تا چهار شیر ماده است که با توله‌هایشان زندگی می‌کنند. وقتی توله بالغ می‌شود، او یا قلمرو را تصاحب می‌کند کند تا قلمرو جدیدی پیدا کند و یا آن را از شیر پیر می‌گیرد.
شیرها رودخانه ای که از جنگل گیر می‌گذرد دنبال می‌کنند و به مناطق ساحلی می‌رسند. این بدان معناست که افرادی مانند عدی شاه - که یک خانه کشاورزی در کنار دریا در منطقه وراوال، ۸۰ کیلومتری (۵۰ مایلی) از جنگل گیر دارد - اکنون به دیدن شیرها در ساحل عادت کرده اند.
او می‌گوید: اولش وقتی آن‌ها را دیدیم ترسیدیم، اما حالا اذیتمان نمی‌کنند.
اچ‌دی گالچار، افسر جنگل‌های منطقه وراوال می‌گوید که اداره جنگل‌ها زمانی که متوجه افزایش جمعیت شیر شدند، شروع به کاشت درختان صمغ عربی در مناطق ساحلی کردند.
روبه‌روی ساحل دریای وراوال، اکنون نوار باریکی از درختان صمغ عربی وجود دارد و آنجاست که شیرها زندگی می‌کند.
گالچار می‌گوید که گاهی اوقات شیرها، گراز‌های وحشی و نیلی‌گاو را در جنگل‌های حفاظت شده در اطراف مناطق ساحلی شکار می‌کنند. اما وقتی طعمه‌ای پیدا نمی‌کنند به روستا‌های اطراف می‌روند و بز‌ها و گاو‌ها را می‌کشند.
ناتا پارمار که یک مزرعه انبه در نزدیکی رودخانه هران در ناحیه سامنات دارد، می‌گوید که شیرها در چند سال گذشته حداقل ۱۰ گوساله او را کشته اند. او و دیگر اهالی روستا در ابتدا عصبانی بودند. اما بعد متوجه شدند که یک فایده غیرمنتظره وجود دارد.
او می‌گوید: پیش از این، ما مجبور بودیم با گله‌های گراز وحشی و نیلی‌گاو‌ها مقابله کنیم، زیرا آن‌ها به همه محصولات ما آسیب می‌رساندند. اکنون تقریباً متوقف شده است.
ناتا پارمار و سایر کشاورزان اکنون یاد می‌گیرند که با احتیاط و احترام با شیرها زندگی کنند و از همین رو شیرها تاکنون به هیچ انسانی در منطقه حمله نکرده اند.
وی می‌گوید: وقتی با شیرها برخورد می‌کنیم، یا می‌ایستیم و راه را برای آن‌ها باز می‌کنیم یا مسیر خود را بدون مزاحمت برای آن‌ها تغییر می‌دهیم.
جینابای، که شیرها را در مناطق ساحلی به طور منظم برای اداره جنگل ردیابی می‌کند، می‌گوید که مردم منطقه در حال تغییر روش زندگی خود برای سازگاری با شیرها هستند، درست مانند انسان‌های اطراف گیر که قبلاً این کار را انجام می‌دادند.
او ادعا می‌کند: گاهی اوقات، شیرها برای شکار به جنگل‌ها یا مناطق مسکونی نزدیک می‌روند، اما سپس برای استراحت به اینجا باز می‌گردند. آن‌ها با این زیستگاه سازگار شده اند.
