در شمال کنیا که با خشکسالی گسترده روبروست، ساکنان روستای بورابول فقط توت‌های وحشی می‌خورند. سه سال است که باران به اندازه کافی نباریده است و گرسنگی کودکان و بزرگسالان را تهدید می‌کند.
به گزارش فرارو، لوکا متیر یکی از ساکنان این منطقه می‌گوید که میوه‌های تلخ پنج فرزندش را بیمار کرده است، اما آن‌ها گزینه‌های دیگری برای غذا ندارند. او می‌گوید: این تنها راه برای زنده ماندن است.
حداقل ۱۸ میلیون نفر در شاخ آفریقا در بدترین خشکسالی منطقه در ۴۰ سال اخیر با گرسنگی شدید روبرو هستند.
حدود چهار میلیون نفر در شمال فراموش شده کنیا زندگی می‌کنند و این جمعیت به طور پیوسته در سال جاری افزایش یافته است، اما این بحران در بحبوحه مبارزات انتخاباتی دشوار و پرهزینه مورد توجه ملی قرار نمی‌گیرد.
بر اساس آمار‌های دولتی که در ژوئن منتشر شد، حدود ۹۵۰ هزار کودک زیر پنج سال و ۱۳۴ هزار زن باردار یا شیرده در مناطق خشک دورافتاده کنیا به شدت دچار سوءتغذیه هستند و به کمک نیاز دارند.
وضعیت گرسنگی بر جمعیت سه شهرستان آسیب دیده از جمله شهرستان مارسبیت در آستانه تبدیل شدن به حالت قحطی است.
بانک جهانی در ماه ژوئن پیش‌بینی کرد که خشکسالی، همراه با بحران اقتصادی ناشی از حمله روسیه به اوکراین، بهبود اقتصادی کنیا را از پیامد‌های همه‌گیری کووید-۱۹ با مشکل مواجه خواهد کرد.
اما در برنامه‌های سیاسی ارائه شده از سوی نامزد‌های ریاست جمهوری کنیا که برای جمع آوری آرا به سرتاسر کشور سفر می‌کنند، به خشکسالی اشاره‌ای نشده است.
در طول این تورها، هزینه‌های بالای زندگی در بزرگترین اقتصاد شرق آفریقا، نگرانی‌های ابراز شده توسط ساکنان را تحت الشعاع قرار داد.
رودخانه‌ها و چاه‌ها خشک شده و مراتع تبدیل به گرد و غبار شده است و تنها در کنیا بیش از ۱.۵ میلیون رأس دام را تلف کرده است.
در دشت‌های صخره‌ای بورابول، اجساد حیوانات پراکنده شده‌اند، در حالی که خانواده‌ها از کمبود شیر و گوشت برای رژیم غذایی خود و هرگونه وسیله تجارت برای غذا رنج می‌برند.
ایریبیو آپوتیا، ۷۳ ساله شاهد مرگ بزهایش بوده است و پوست آن‌ها هنوز روی کف کلبه اش پخش شده بود.
او در حالی که مقداری توت در دست دارد که به صورت خمیری تلخ در می‌آورد، می‌گوید: من همان چیزی را خورده ام که میمون‌ها می‌خورند.
بورابول منزوی است و مانند بسیاری از روستا‌های شمال کنیا، مدرسه، جاده، مغازه یا درمانگاه ندارد. نزدیکترین روستا لویانگلانی در ۶۰ کیلومتری بورابول است.
کاروتی کانینگا، استاد پژوهشی مؤسسه مطالعات توسعه در دانشگاه نایروبی، می‌گوید، کنیا مشارکت بالای رأی‌دهندگان را مشاهده نمی‌کند و آوردن مسئله خشکسالی به طور کلی در سکو‌های انتخاباتی یک عامل برنده نیست. وی افزود: این موضوع برای هرکسی که این موضوع را مطرح کند به ضرر تمام خواهد شد.
مشکل خشکسالی که ممکن است تا سال ۲۰۲۳ در شمال کنیا ادامه یابد، در صورتی که باران کافی وجود نداشته باشد، توجه کافی بین المللی را به خود جلب نکرده است.
به عنوان مثال، حدود ۱.۹۲ میلیارد دلار برای کمک به اوکراین یا حدود ۸۶ درصد از هدف مورد نظر بر اساس داده‌های سازمان ملل جمع آوری شد، اما در مورد مشکل خشکسالی در کنیا، تنها ۱۷ درصد از مبلغ درخواستی جمع آوری شده است.
در همین حال، هزینه‌های ارسال کمک‌ها به دلیل پیامد‌های جنگ اوکراین بر قیمت مواد غذایی و نفت افزایش یافته است.
جیمز گارسو از ورلد ویژن، یکی از سازمان‌های پیشرو جهان، می‌گوید: تعداد کمی از مؤسسات خیریه به کاهش خشکسالی کمک می‌کنند. کمکی که ما ارائه می‌کنیم فقط یک قطره در اقیانوس است.
دولت کنیا می‌گوید از زمانی که خشکسالی در ماه سپتامبر به عنوان فاجعه ملی اعلام شد، بیش از ۱۰ میلیارد شیلینگ کنیا (۸۴.۳ میلیون دلار) هزینه کرده است.
استفان ماوینا، معاون کمیساریای منطقه لوانگالانی، به خبرگزاری فرانسه گفت: ما در شرایط اقتصادی سختی سپری می‌کنیم. ما هر کاری را که در حد توان دولت برای حمایت از جوامع انجام می‌دهیم.
در بورابول روستاییان از چاه آلوده آب می‌کشند و منتظر رسیدن کمک هستند.
ایریبیو آپوتیا، ۷۳ ساله، می‌گوید: ما کسی را نداریم که به ما کمک کند. من می‌خواهم مردم بدانند که ما در حال مرگ هستیم.
