استاد پیشکسوت روان شناسی در مقاله تازه خود در گروه نخبگان خبرآنلاین، نگاهی منتقدانه و تحلیلی به مساله « فرهنگ‌سازی ناکارآمد در برنامه‌های قانون حمایت از خانواده و جوانی جمعیت» داشته و معتقد است: نتایج برنامه‌های فعالان اجرای قانون جوانی جمعیت، تا به حال جز فرهنگ‌سازی ناکارآمد و ناآشنایی با روش‌های علمی متقاعدسازی نبوده است.
محمود گلزاری در این مقاله با ارائه آمارهای هشداردهنده، عوامل بی‌رغبتی به فرزند را برشمرده و نوشته است: بنابه آخرین آمار ثبت احوال کشور در نیمه نخست سال ۱۳۹۹ به ازای هر سه ازدواج، یک رویداد طلاق ثبت شده است. این افزایش نگران کننده آمار طلاق که بیشتر آنها در دوره باروری صورت می گیرد، علاوه بر پیامدهای جمعیتی زنگ خطری برای حوزه های فرهنگی و اجتماعی محسوب می شود.
وی تاکید می کند: مخاطبان قانون حمایت از خانواده و جوانی جمعیت در خوشبینانه ترین وضعیت، در سال ۱۴۰۰ نزدیک به ۲۴ میلیون افراد متأهل در دوره باروری هستند و گروه اصلی هدف، یعنی ۶۰ درصد آنها (۱۴۴۰۰۰۰۰نفر) یا فرزند ندارند و یا حداکثر دارای دو فرزند هستند. چرا این جمعیت انبوه به فرزند و فرزندآوری تمایل ندارند؟
دکتر گلزاری در این مقاله، سوالات مهم زیر را مطرح کرده است:
آیا این دیدگاه‌های منفی و تند علیه فرزندآوری اختصاص به غیر ایرانیان، به‌ویژه تندروهای غربی دارد؟ ما چه کرده‌ایم و چه می‌کنیم؟
برنامه‌ریزان و فعالان اجرای قانون جوانی جمعیت تا به حال برای فرهنگ‌سازی و ترغیب به فرزندآوری چه کرده‌اند و برای آینده چه تدابیری اندیشیده‌اند؟
آیا از روان‌شناسان و صاحب‌نظرانی که دانش و تجربه‌ی زیادی در مسائل اجتماعی دارند، بهره می‌گیرند؟
آیا باور دارند که تغییر نگرش فرزندآوری باید با روش‌های علمی و به‌خصوص از مسیر مرکزی و اصلی اقناع که بر نیرومندی استدلال و پاسخ‌دادن منطقی و درست، به شبهات و تردیدها در زمینه‌ی فرزندآوری متمرکز است، صورت بگیرد؟
آیا برنامه‌هایی که ذیل ماده‌های ۱۹، ۲۰، ۲۸، 29 و ۳۲ آمده است، علمی، کاربردی، واقع‌بینانه و با شناخت مخاطبان و تردیدهای آنها تدوین و پیشنهاد شده است؟
* متن کامل این مقاله را در گروه نخبگان خبرآنلاین با عنوان برنامه‌های ناکارآمد در حمایت از خانواده و جوانی جمعیت بخوانید.
بیشتر بخوانید:
ردپای قانون حمایت از خانواده و جوانی جمعیت در دانشگاه؛ هیأت علمی جای مجردها نیست؟
/6262
