فصل نقل و انتقالات تابستانی لیگ بیست و دوم، به عقیده کارشناسان و هواداران فوتبال، فصل خاصی است. چرا که تعداد قابل توجهی از باشگاه های لیگ برتری رو به استفاده از ظرفیت های خارجی چه برای نیمکت خود و چه برای حضور در مستطیل سبز آورده اند. باشگاه هایی که به خوبی در حال تلاشند تا فضای محلی و محدود فوتبال ایران را از بین ببرند و با استفاده از مربیان سطح بالای جهانی و ستاره هایی که احتمالا به اعتبار این مربیان پا به ایران می گذارند، تیمی قوی را راهی فصل جدید لیگ برتر کنند.
این اتفاقات حتما اتفاقات خوب و شایسته ای است و حضور چنین مربیان و بازیکنانی، به پیشرفت و رشد فوتبال ایران کمک می کند. کمااینکه در سالیان اخیر، حضور مربیانی بزرگ از قاره های اروپا و آمریکای جنوبی در کشور ایران، روزهای خوب و شیرینی را برای هواداران رقم می زد.
با این حال این نکته نباید فراموش شود که صرف حضور مربیانی بزرگ و کارنامه دار یا فوتبالیست هایی باکیفیت اعم از لژیونرهای ایرانی که به لیگ برتر باز می گردند و یا ستاره هایی که از خارج کشور پا به فوتبال ایران می گذارند، نمی تواند به تنهایی ضامن رشد و توسعه فوتبال ایران باشد. فوتبال باشگاهی ایران برای این که اختلاف ایجاد شده با کشورهای عربی و شرقی در قاره آسیا را جبران کند، باید به فکر توسعه زیرساخت ها باشد. این جمله را همه ما بارها و بارها شنیده ایم که زیرساخت ها باید توسعه بیابد. اما این زیرساخت ها دقیقا چیست؟ به زبان بسیار ساده، زیرساخت ها همان چیزهایی است که یک مسابقه فوتبال باید در بستر آن برگزار شود. پس استادیوم یکی از مهم ترین زیرساخت هاست. استادیومی که چمن مناسبی نداشته باشد و یا نور آن کم باشد یا نتواند پذیرای تعداد بالایی تماشاگر باشد، نمی تواند کمکی به پیشرفت فوتبال ایران کند. زیرساخت دیگری که فوتبال ایران برای پیشرفت احتیاج دارد، مسئله داوری است. در شرایطی که فیفا در تلاش است تا تکنولوژی نیمه اتوماتیک آفساید را برای جام جهانی 2022 قطر به طور رسمی رونمایی کند، ایران هنوز از داشتن تکنولوژی هایی تثبیت شده در فوتبال روز جهانی نظیر تکنولوژی خط دروازه و VAR محروم است. این را بگذارید در کنار ضعف های مفرطی که داوران ما طی فصول اخیر از خود به دلیل عدم وجود آموزش کافی و عدم سرمایه گذاری در این عرصه از خود نشان داده اند. طبیعی است که اگر داوری یک مسابقه از استانداردهای کافی برخوردار نباشد، آن مسابقه فوتبال خیلی زود از حالت عادی و معمول خود خارج می شود و دیگر نمی توان انتظار فوتبالی زیبا و باکیفیت داشت. حتی اگر باکارنامه ترین مربیان تاریخ فوتبال، روی نیمکت تیم های لیگ برتری ما نشسته باشند.
مسئله بعدی پوشش تلویزیونی مسابقات در ایران است. عدم وجود جایگاه های مناسب برای استقرار دوربین های تلویزیونی در تعداد زیادی از ورزشگاه های لیگ برتری، عدم وجود دوربین HD برای پوشش با کیفیت مسابقات و عدم تبحر کارگردانان تلویزیونی در پوشش رویدادی مثل یک مسابقه فوتبال، باعث بروز ضعف هایی در این عرصه شده است. باید پذیرفت که پوشش تلویزیونی یک رویداد فوتبالی، نقشی بسیار مهم در گسترش آن دارد چرا که میلیون ها نفر چشمشان به صفحه تلویزیون است تا بازی تیم محبوب خود را تماشا کنند. حال تصور کنید که بهترین بازیکنان و مربیان ایرانی و خارجی در قالب دو تیم لیگ برتری به مصاف هم رفته اند اما پوشش تلویزیونی مسابقه اعم از کارگردانی، گزارش بازی، پخش تبلیغات بازرگانی و... به گونه ای است که امکان تماشای لذت بخش این رویداد را از مخاطب سلب می کند. این یعنی آن که کیفیت آن مسابقه فوتبال به درون زمین محدود شده است و نتوانسته جای خود را در دل میلیون ها مخاطب درون خانه ها باز کند.
درنهایت آن که نفس حضور مربیان بزرگ و بازیکنان باکیفیت در لیگ برتر ایران، بسیار اتفاق خوبی است اما اگر به زیرساخت ها و سخت افزارهایی که چند نمونه آن در این نوشته مورد اشاره قرار گرفت توجه نشود، این اتفاق خوب و پیشرفت فنی حاصله از دل آن، به صورت مقطعی و مثل جرقه کوچکی خواهد بود که پس از یک یا دو سال، بدون هیچ پشتوانه ای، به راحتی خاموش می شود و فوتبال ایران دوباره به همان مرزهای محدود خود باز می گردد.
254 251
