ایالات متحده‌ای که در قطر با آن ملاقات خواهیم کرد خیلی با نسخه پیشین آن در فرانسه ۱۹۹۸ متفاوت است. در حالی که نگرانی در مورد بازی‌های تیم ملی بیش از دیگران به سمت انگلیس معطوف می‌شود، نگاهی به ترکیب و عملکرد تیم ملی آمریکا نشان می‌دهد می‌توانیم بیشتر از این نگران آن‌ها باشیم و برای رفع این نگرانی باید برنامه‌ریزی کنیم.
ترکیبی سرشار از جوانان خوشنام اروپا
همه تیم‌های ملی آرزو می‌کنند تیمشان با روی کار آمدن پدیده‌های جوان جان تازه‌ای از جنس پویایی و انگیزه بگیرد. اگر چه نقش تجربه در رقابت‌های بزرگ غیرقابل جایگزین به نظر می‌رسد اما حضور جوانان مخصوصا برای کشورهایی که چشم به لژیونر شدن بازیکنانشان در اروپا دارند، جذاب و مثمرثمر است. ایالات متحده در سال‌های اخیر همت ویژه‌ای در راستای معکوس کردن یک جریان داشته و دارد. آن‌ها چیزی در حدود یک دهه پیش شروع به خرید ستاره‌های پرآوازه فوتبال دنیا و آوردن این ستاره‌ها به لیگشان و تزریق محبوبیت فوتبال در آمریکا کردند. ستاره‌های مهاجرت کرده دوران پایانی فوتبالشان را سپری می‌کردند و اکثر آن‌ها به لحاظ فنی تاثیر قابل ملاحظه‌ای برای لیگ ام‌ال‌اس نداشتند. با این حال تلاش برای علاقه‌مند کردن آمریکایی‌ها به فوتبال جواب داد و این روند مهاجرت پس از یک دهه شکل معکوسی به خودش گرفت. دیگر این تیم‌های لیگ آمریکا نبودند که برای جذب ستاره‌های پا به سن گذاشته قاره سبز میلیون‌ها یورو هزینه می‌کردند بلکه اروپایی‌ها تبدیل به مقصدی شدند که برای جذب ستاره‌های جوان فوتبال ایالات متحده میلیون‌ها دلار خرج می‌کنند. ترکیب آخرین بازیکنان دعوت شده به تیم ملی آمریکا ۱۵ بازیکن کم‌تر از ۲۵ سال را در خود می‌بیند که این عدد برای یک تیم ملی بسیار جوان به نظر می‌رسد. حضور وستون مک‌کنی، کریستین پولیشیچ، تیموتی وه‌آ، تیلور ادامز و آنتونی رابینسون که همگی در لیگ‌های مطرح اروپا توپ می‌زنند برای فوتبالی‌های آمریکا بسیار امیدوار کننده است. به این لیست جیووانی رینا، یونس موسا، سرجینو دست، کونراد دلافونته و متی هوپ را اضافه کنید تا متوجه شوید کادر فنی تیم رقیب کشورمان چه پدیده‌هایی را در ترکیبش می‌بیند. آمریکا که تا همین جا هم تیم‌های مختلف اروپا از آرسنال و چلسی تا بارسلونا و یوونتوس را تبدیل به مقصد جوانانش کرده، قطعا در صورت درخشیدن در جام جهانی درصد بیش‌تری از بازیکنان جوانش را به مهاجرت اروپا خواهد فرستاد. ارزش تقریبی مجموع بازیکنان تیم ملی ایالات متحده از نگاه سایت معتبر «ترانسفرمارکت» به بیش از ۱۹۱ میلیون پوند می‌رسد که این عدد در مقایسه با تیم ملی کشورمان بیش از ۲ برابر است. گران قیمت‌ترین بازیکنان حریف ایران در جام جهانی قطر پولیشیچ و رینا به ترتیب با حدود ۳۷ و ۳۱ میلیون پوند ارزش هستند. تمام این تفاسیر گویای این هستند که دست کادر فنی تیم ایالات متحده برای رویارویی با هر حریفی از جمله ایران باز است و آن‌ها در یافتن مهره‌های مورد نظرشان دغدغه چندانی نخواهند داشت. فقط کافی است چند بازیکن مهم از چند باشگاه بزرگ اروپایی را در کنار هم قرار دهند و به مسابقات بیایند.
عملکرد اخیر؛ پشت سر گذاشتن بازی با اروگوئه
در حالی که تیم ملی ما همچنان در حسرت دیدار دوستانه مهم به سر می‌برد، حریف ما در قطر ۳ بازی تدارکاتی مناسب و خوب را ترتیب داده و از ۲ مسابقه آن هم با سربلندی بیرون آمده است. ایالات متحده در ابتدا مراکش را با ۳ گل پشت سر گذاشت و سپس در مقابل اروگوئه، همان تیمی که بازی تدارکاتی ایران مقابل آن‌ها با حرف و حدیث‌های زیادی همراه شد، به تساوی بدون گل دست یافت. سومین بازی دوستانه آمریکا هم برابر ژاپن رقم می‌خورد که این ۳ بازی قطعا محک خوبی برای سرمربی تیم خواهد بود. اگر حتی با مقوله بازی‌های دوستانه احساسی هم برخورد کنیم، باید بگوییم یکی از رقبای ما حداقل بازی با اروگوئه را پشت سر گذاشته و از این حیث جلوتر از ماست. آمریکا در مقدماتی جام جهانی مسیر سختی را سپری کرد و با ۷ برد، ۳ باخت و ۴ تساوی کارش را به اتمام رساند. ایالات متحده یازدهمین جام جهانی‌اش را تجربه می‌کند. این تیم ملی در مواجهه با رقبای آسیایی‌اش بیشتر بازی‌های دوستانه داشته که در ۳۰ مسابقه، ۱۶ پیروزی ۸ شکست و ۶ تساوی را به دست آورده است. آمریکا تاکنون ۲ بار به مصاف تیم ملی کشورمان رفته که یک برد برای ایران در جام جهانی ۱۹۹۸ و یک تساوی در دیدار دوستانه سال ۲۰۰۰ حاصل این رویارویی‌هاست.
سیستم بازی؛ رو به جلو و جنگنده
این احتمال وجود دارد که بازی در مقابل ایالات متحده سخت‌ترین بازی تیم ملی به لحاظ فنی باشد. با در نظر گرفتن عملکرد تیم ملی در سال‌های اخیر و تمرکز ایران روی دفاع منسجم و استفاده از سرعت مهاجمان و با توجه به جنگندگی و بازی رو به جلوی آمریکا، دیدار با این حریف تقریبا می‌تواند شبیه به تقابل با ژاپن اتفاق بیفتد. نماینده آمریکای شمالی تیم دست به عصایی نخواهد بود و در مسابقاتش با انگیزه فشار روی دروازه حریف پا به میدان می‌گذارد. کنترل ستاره‌های سریع و خلاقی مانند پولیشیچ و رینا کار را برای مدافعان ما دشوار می‌کند. با این وجود تیم ایالات متحده ضعف‌هایی هم دارد و احتمالا این ضعف‌ها در فاز تدافعی خوشان را نشان خواهند داد. این را نه آمار تیم ملی آمریکا بلکه نام و نشان کم‌تر مدافعان آن می‌گویند. دومین تقابل ایران و آمریکا در جام جهانی مانند اولین آن‌ها در سایه ناشناخته بودن ۲ تیم برای یکدیگر شکل خواهد گرفت و تیم‌ها دستکم فقط ستاره‌های شاخص خود در لیگ‌های معتبر اروپا را می‌شناسند. تیم ما از بازیکنان مطرحی در قاره سبز بهره می‌برد که احتمالا تا همین جا هم نگرانی کادر فنی آمریکا بوده و هستند. اگر مجموع بازیکنان نامدار تیم‌ها را در ۲ کفه ترازو تقریبا مساوی در نظر بگیریم، نتیجه مصاف ما با ایالات متحده را ناشناس‌ها برای ۲ تیم تعیین می‌کنند. در مجموع فوتبال ایران کار آسانی را برای تکرار خاطرات سال ۱۹۹۸ نخواهد داشت. فقط امیدواریم یک جواد زرینچه، حمید استیلی و مهدی مهدوی‌کیای دیگر حتی فقط برای یک مسابقه در ترکیبمان ظهور کنند تا باز هم جدال با آمریکا یادآور خاطرات شیرین ما از جام‌های جهانی باشد.
