به گزارش خبرگزاری فارس از نطنز، ماه محرم در فرهنگ مردم بادرود یک ماه خاص دوست‌داشتنی ویژه و قابل‌احترام محسوب می‌شود، از قدیم‌الایام و حدود یک ماه مانده به فرارسیدن ماه محرم هر کس به وسع خودش آماده این ماه می‌شود، از آماده کردن حسینیه و منازل برای روضه تا دادن نذری و روضه‌خوانی بچه‌ها حکایت از ارادت اهالی این دیار به سیدالهشدا(ع) است.
تاریخ عزاداری ماه محرم در بادرود همراه با عزاداری در سراسر ایران بوده است که محرم قدیم بادرود شیوه‌های عزاداری خاص خودش را داشته که در دهه اول محرم دودسته عزاداری برنی و حسینی در مدرسه پایین که امروز به حسینیه مرکز شهر نامیده می‌شود و در مدرسه بالا(حسینیه اعظم)، برنی‌ها سنگ شیر می‌زدند.
سنگ شیر دوتکه چوبی بود که با یک حلقه که درون دست جا می‌گرفت ساخته‌شده بود و آن دو چوب را به نشانهٔ عزاداری به هم می‌زدند و یک نفر جلودار بود و پاچه‌های شلوار خود را بالا می‌زد و نوحه می‌خواند و دور مشعل آتش حلقه‌زنان، سنگ شیر را به هم می‌زد و حسینی‌ها هم سینه‌زنی انجام می‌دادند.
تاریخچه پیدایش نخل در بادرود
نخل در فرهنگ مردم بادرود دارای ارزش و اهمیت خاصی است و مردم نخل را شبیه پیکر به شهادت رسیده امام حسین شناخته و به آن احترام خاصی قائل‌اند، در گفت‌وگو با پیشکسوتان و پیرغلامان و ذاکران و عزاداران آقا اباعبدالله‌الحسین(ع) قدمت نخل بادرود را به ۴۰۰ سال پیش نسبت می‌دهند، زمانی که فردی از یزد به بادرود می‌آید حسینیه را بنا می‌کند و پس از آن نخل را می‌سازد.
نخل در طول سال فقط از صبح تا ظهر عاشورا بیرون می‌آید و در ایام دیگر نخل در جای خودش در حسینیه پای نخل مستقر و مردم برای عرض ارادت به آنجا می‌روند.
نخلی با ده پایه و شراکت ده طایفه در نخل برداری
نخل بزرگ بادرود ده پایه دارد که هر پایه متعلق به یک طایفه است، این طوایف در شب عاشورا خودشان نماینده انتخاب کرده و به حسینیه می‌فرستند، در حسینیه در شب عاشورا شور غوغایی برپاست، پیرغلامان نوحه می‌خوانند و جوان‌ها جواب می‌دهند.
امروزه در حسینیه‌های بادرود دسته‌های زنجیرزنی فعالیت می‌کنند و طبق سنت قدیمی باید دو هیأت حسینیه مرکز شهر و حسینیه اعظم به استقبال نخل آمده و نخل را همراه خودشان ببرند، دسته حسینیه مرکز شهر می‌آید و در پشت سر نخل مستقر می‌شود، دسته حسینیه اعظم هم می‌آید و جلوی نخل مستقر می‌شود.
لحظه موعود فرامی‌رسد، لحظاتی که اشک در چشمان همه عاشقان حسین جاری است نخل از داخل حسینیه بیرون می‌آید، شور و شعور حسینی را می‌توان در همه به عینه ببینی همه باهم حسین حسین گویان نخل را وارد خیابان امام حسین(ع) می‌کنند.
حمل نخل با پای برهنه
مردم بادرود به احترام آقا اباعبدالله الحسین(ع) این نخل را با پای‌برهنه حمل می‌کنند و به‌اصطلاح پا نخلی‌ها هیچ‌کدام کفش ندارند و این اوج احترام به آقا اباعبدالله الحسین(ع) است، حتی در روزهای سرد و یخ و برفی و در روزهای آسفالت داغ کسی کفش به پایش نمی‌کند و معتقدند حتماً باید با پای‌برهنه نخل را جابجا کنند.
هیأت‌های دیگر در میدان امام حسین(ع) تجمع کرده‌اند، همه بادرودی‌ها از سراسر کشور در روز عاشورا خودشان را به میدان امام حسین می‌رسانند، نخل وارد میدان می‌شود غوغا می‌شود، مادرانی که پارچه‌های نذری دارند آن را تحویل مسؤول نخل می‌دهند و مردم جلوی نخل دسته سینه‌زنی راه انداخته و برای حسین به سر می‌کوبند.
خود پا نخلی‌ها نوحه‌های قدیمی خود را دارند، که می‌گویند:
یا سید سجاد این نخل حسین است
یا فاطمه فریاد این نخل حسین است
زینب به فغان گفت این نخل حسین است
یا نوحه دیگر
روز عاشوراست امروز
کربلا غوغاست امروز
روز عاشوراست امروز
بی پسر زهراست امروز
روز عاشوراست امروز
حسینم یکه و تنهاست امروز
و یا یک نوحه معروف دیگر
یا زهرا حسینت وارد به قتلگاه شد
یا زهرا حسینت سر از تنش جدا شد
چقدر این نوحه‌ها به دل می‌نشیند نخل در میانه میدان آرام می‌گیرد، مداح در رثای حسین(ع) روضه می‌خواند و میدان غرق ماتم و اندوه است. عزاداری تمام می‌شود و نخل به سمت گلزار حرکت می‌کند آنجا هم مردم به شهدا و اموات عرض ارادت می‌کنند و بعد نخل به جایگاه نماز ظهر عاشورا می‌رود، نماز خوانده و در ادامه نخل به جایگاه خود در حسینیه پایین منتقل می‌شود.
انتهای پیام/۶۳۰۲۵/آ/
