به گزارش خبرنگار حوزه اندیشه خبرگزاری فارس، یکی از سؤالاتی که همواره در مورد شهادت امام حسین (ع) مطرح می‌شود این است که «آیا امام را شیعیانش به شهادت رساندند»؟ این سؤال از آنجا ناشی می‌شود که قبل از شهادت امام، کوفیان او را به شهرشان دعوت کردند و سر آخر همان کوفیان قاتل امام شدند.
در کتاب «عاشوراشناسی» جواب این شبهه را می‌خوانیم.
شما بخش‌هایی از این کتاب را می‌خوانید
حسین (ع) را شیعیان کوفه شهید کردند!
تاریخ امام حسین (ع) چندان تحریف شده که عده‌ای نه تنها قیام آن حضرت را عقلانی نمی‌دانند بلکه می‌پندارند که امام حسین (ع) را شیعیانش کشتند و همان کسانی که دوستش داشتند به رویش شمشیر کشیدند. یکی از عالمان معاصر در دو موضع از کتاب خویش می‌گوید: «بی شک مردم کوفه از شیعیان علی‌بن‌ابی‌طالب (ع) بودند و امام حسین (ع) را شیعیانش کشتند، لذا در همان زمان هم می‌گفتند قلوبهم معه و سیوفه علیه...امام حسین (ع) به دست یهود و نصارا و مجوس یا مشرکین عرب یا اهل ردّه کشته نشد، بلکه به دست مسلمانان و دوستداران پدرش کشته شد و حتی به دستش شامیان کشته نشد به دست کوفیان کشته شد (حماسه حسینی، شهید مطهری).»
این برداشت ازکجا نشأت می‌گیرد؟
این باور نادرست که امام حسین (ع) را شیعیانش کشتند بر پایه این استدلال است که: «۱.کوفیان شیعه بودند، ۲.امام را کوفیان کشتند، ۳.پس امام را شیعیان کشتند.» با اندکی تأمل در تاریخ به نادرستی آن پی می‌بریم.
حقیقت ماجرا
بی‌درنگ یادآور شویم که همه کوفیان شیعه نبودند حتی مسلمان هم نبودند. یهودیان و مسیحیان نیز در کوفه زندگی می‌کردند. هیچ آمار دقیقی از جمعیت کوفه و شیعیان آنجا وجود ندارد اما مسلم است که همه کوفیان شیعه نبودند برخی گفته‌اند که شیعیان در اقلیت بودند، در حدود ثلث یا ربع جمعیت (اطلس شیعه، رسول جعفریان).
از چگونگی ورود ابن‌زیاد به کوفه می‌توان دریافت که تعداد شیعیان آن جا چقدر بود. هنگامی که یزید نعمان را عزل و ابن‌زیاد را نصب کرد، وی با معدود افرادی وارد کوفه شد. اگر همه کوفیان یا اکثر قریب به اتفاق آن‌ها شیعه بودند ابن‌زیاد بی احتیاطی نمی‌کرد و با هزاران نفر از بصره وارد کوفه می‌شد و حتی از شام کمک می گرفت. وی با شناختی که از کوفه داشت و پدرش نیز پیشتر والی آن بود، می‌دانست که پیروان حکومت (یزید) نیز در کوفه بسیارند.
شیعیان، اقلیت فعالی بودند که به حاشیه رفتند
کوفه مترادف با شیعیان نبود آنجا پایگاه شیعه بود. اما ده‌ها هزار نفر هم یافت می‌شد که به مصداق «الناس علی دین ملوکهم»، پیرو حکومت و دین حاکمیت بودند. دوره حکومت نعمان دوره اوج تکاپوی شیعیان در کوفه بود شیعه در این دوره اقلیت فعال بود و پیروان حکومت اکثریت خاموش. اما از هنگامی که ابن‌زیاد حاکم شد آن اکثریت منزوی را به نفع حکومت فعال کرد و آن اقلیت در صحنه را به حاشیه راند. خلاصه، این استدلال که کوفیان شیعه بودند، امام را کوفیان کشتند، پس امام را شیعیانش کشتند، مخدوش است زیرا همه کوفیان شیعه نبودند و حتی وجود معدودی غیر شیعه این استدلال را باطل می‌کند.
کوفی، اما شامی مسلک
آنچه موجب این پندار شده که امام حسین را شیعیانش کشتند، نبودن نیروهای شام در جنگ با آن حضرت است مسعودی (مورخ تاریخ) می‌گوید همه کسانی که به جنگ با امام آمدند و او را کشتند اهل کوفه بودند و حتی یک شامی هم در میانشان نبود. با فرض درست بودن این سخن، نزاع درباره بود و نبود شامیان نیست بلکه درباره ماهیت اعتقادی دشمنان امام است. آن‌ها کوفی بودند اما قبلشان شام بود. قاتلان امام حسین (ع) نه شیعیان کوفه، که شامیان کوفه، یا کوفیان شامی مذهب بودند. نباید پنداشت که چون شامیان با امام نجنگیدند بلکه کوفیان جنگیدند و کوفیان هم شیعه بودند پس از امام را شیعیان کشتند.
شیعه بودند، اما نه شیعه علی!
گذشته از آنچه گذشت؛ دلایل متعددی می‌توان اقامه کرد که امام حسین را کوفیان «غیر‌شیعی» کشتند و حتی یک شیعه در میان قاتلان حضرت نبود از جمله اینکه امام در روز عاشورا به لشکر مقابل خود گفت: «ویحکم یا شیعة آل ابی سفیان (تاریخ طبری، محمد بن جریر).» همچنین برخی دشمنان امام در معرفی خویش می‌گفتند:«انا علی دین عثمان (الارشاد، شیخ مفید).»، در مقابی یاران امام خود را شیعه علی می‌خواندند و «انا عَلی دین علیٍّ» می‌گفتند.
اساساً عده‌ای از سر بغض با امیرالمومنین به جنگ با امام حسین (علیه‌السلام) رفتند. گفته‌اند که برخی به آن حضرت می‌گفتند«نقتلک بغضا منا لأبیک.» همچنین تشنه کشتن امام حسین و اصحابش با این پندار نادرست که امام علی در تشنه کشته شدن عثمان نقش داشت، حاکی از مذهب دشمنان امام حسین بود و بغضی که به آن حضرت (علیه‌السلام) و امیرالمومنین (علیه‌السلام) داشتند.
در میان قاتلان امام حسین (علیه‌السلام) و نیز مقتولان به دست آن حضرت به نام یک شیعه بر نمی‌خوریم قاتل امام را شمر یا خولی یا سنان و یا دیگران گفته‌اند ولی هیچ یک شیعه نبودند. البته در صف دشمنان امام حسین (علیه‌السلام) عده‌ای مانند شمر یا شبث وجود داشتند که سابقه «شیعه‌گری سیاسی» داشتند، اما اینها برگشتند و به خوارج یا دیگر مخالفان پیوستند.
انتهای پیام/
