به گزارش ایرنا، تاسوعا بزرگداشت اسوه ایثار و ادب و دلاوری و وفای حضرت عباس است و با گذشت قرن‌ها هنوز رشادت و ایثار او بر تارک زمان می‌درخشد و پیام آزادگی و جوانمردی می‌دهد.
حضرت ابوالفضل العباس(ع) سردار فداکاری با لبی تشنه و جگری سوخته، پا به فرات گذاشت ولی جوانمردیش اجازه نداد که او آب بنوشد و امام و اهل بیت(ع) و کودکان تشنه لب بمانند. لب تشنه از فرات بیرون آمد تا آب را به کودکان برساند.
خود از آب ننوشید و فرات از این جوانمردی و وفای او شرمنده گشت، دستانش به دست شقی ترین انسان‌های تاریخ از تن جدا شد و پرچمی شد برای تمام ظلم‌ستیزان و حق طلبان جهان.
حضرت عباس(ع) آموزگار بی بدیل مردانگی شد و حق طلبان او را «غیرت الله العظیم» نامیدند، او برازنده این لقب بود.
امروز به یاد این اسوه مردانگی همزمان با سراسر کشور مردم آذربایجان غربی نیز نوای «یا ابوالفضل العباس» سر دادند.
مردم در خیابان ها، کوچه ها، محلات و شهرها و روستاها همه یکپارچه به یاد سقای دشت کربلا زنجیرزنی و سینه زنی کرده و علم گردانی کردند.
فریاد یا ابوالفضل در آسمان این دیار نه امروز بلکه از شب گذشته طنین انداز شده و دسته‌های عزاداری در مساجد، تکایا، امامزاده ها، مصلی ها و محلات شهری و روستایی در رثای سردار مردانگی عزاداری کردند.
خیابان‌های ارومیه و دیگر شهرها و روستاهای استان آذربایجان غربی با پارچه‌های سیاه منقش به نام مبارک حضرت عباس و ابا عبدالله (ع) مزین شد و پرچم ها و علم ها بر دوش مردم این دیار اعم از پیر و جوان جای گرفته و فریاد یا ابوالفضل (ع) سر دادند.
در میان عزاداران از پیرزن و پیرمرد ۸۰ ساله گرفته تا کودکان سه ساله و نوجوانان و جوانان زیادی دیده می‌شوند که با عشق تمام برای حضرت عباس و اباعبد الله (ع) اشک می‌ریزند.
مردم ارومیه به رسم دیرین خود به میزبانی از دسته جات عزاداری پرداخته و با راه اندازی ایستگاه‌های صلواتی و از همه مهمتر با نذری دادن محبت خود را به علمدار کربلا به نمایش گذاشتند.
پذیرایی از دسته جات عزاداری با چای و شربت، قربانی کردن در برابر دسته های عزاداری از جلوه های زیبای عشق ومحبت مردم این دیار به یار اباعبدالله (ع) است.
البته مردمی که مدت ها منتظر این روز بوده و حاجت و نذری و نیت داشتند از دیگران سبقت گرفته و برای برآورده شدن حاجات شأن اقدام به توزیع شیر و چای و شربت های مختلف می‌کنند.
علم ها و کتل ها هم در میان دسته های عزاداری به حرکت درآمده و جمع بی شماری از مردم بخاطر نذری که داشتند پارچه ها و روسری های رنگارنگ به این علم ها می‌بندند.
اما باز هم همانند گذشته درمیان دسته جات منظم زنجیر زنی و سینه زنی بیمارانی نشسته و خداوند متعال به حق اباعبدالله و حضرت عباس (ع) شفا طلبیده و دست نیاز به سوی علمدار کربلا و ابا عبدالله دراز کردند.
گذشته از خیابان های شهر کوچه ها و محلات روستاها نیز پر رنگتر از شهر در رثای سقای دشت کربلا می گریند مردم عزادار از نخستین ساعات صبح سفره های صبحانه را برای دسته جات عزاداری آماده کرده و به زیباترین شکل از آنان پذیرایی می‌کنند.
مردم عزادار در نذردهی و احسان با یکدیگر رقابت می کنند و سفره های احسان در این روز اوج وفای دوستداران خاندان عصمت و طهارت را به تصویر می کشد.
دسته های زنجیر زنی ظهر در منزل یکی، صبحانه در منزل دیگر و شام در مسجد میهمان می‌شوند.
بعداز ظهر دسته های عزاداری روستای دیگر میهمان روستای دیگر می شود و دسته های زنجیر زن روستای میزبان با شنیدن صدای شان به پبشوازشان می‌روند.
اسب های مزین شده با پارچه‌های سبز و گهواره های آراسته شده با پارچه های رنگارنگ بویژه سبز و گردانده شدن آنها در مراسم عزاداری صحرای کربلا را در ذهن ها تداعی کرده و سیل اشک را در چشمها جاری می سازد.
مردم عزادار شهری و روستایی هر دو خوب می دانند می توان از حضرت عباس و ابا عبدالله (ع) حاجت و شفا گرفت آنها چنان برای عزیز داشتن این روز بی تابی می کنند که اگر زمان به عقب بر می گشت هرگز امام حسین و حضرت عباس (ع) تنها نمی ماندند.
به گزارش ایرنا، تاسوعا روز نهم ماه محرم واز روزهای مهم برای شیعیان در ارتباط با واقعه کربلا در سال ۶۱ هجری قمری است مردم این روز را متعلق به علمدار کربلا حضرت ابوالفضل العباس (ع) می دانند و مانند روز عاشورا بزرگ داشته و به ذکر فضایل و نوحه خوانی و عزاداری می‌پردازند.
در نهم محرم سال ۶۱ هجری چندین رویداد رخ داده است که از جمله می توان ورود شمر به کربلا، دستور آغاز جنگ از طرف عمربن سعد، فرستادن امان نامه برای فرزندان‌ام‌البنین و مهلت خواستن امام حسین (ع) از دشمن برای خواندن نماز، تلاوت قرآن و عبادت در شب عاشورا را نام برد.
امام صادق (ع) پیرامون آغاز غربت امام حسین (ع) در روز تاسوعا فرمود: «تاسوعا روزی است که امام حسین (ع) و اصحابش در کربلا محاصره شدند و راه گریز نداشتند زیرا لشگر یزید اطراف آنها حلقه زدند
امام حسین(ع) و اصحابش را بسیار ناتوان از جنگ تصور می کردند و یقین داشتند که یاوری برای امام حسین (ع) به جز اندک مجاهد نمی باشد و مردم عراق نمی‌توانند اورا به سمت خود ببرند»
