به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، زنان بی سرپرست ، بد سرپرست و خود سرپرستی که در حوزه صنایع دستی فعالیت می کنند، نیاز به کمک ویژه وزارت میراث فرهنگی ، گردشگری و صنایع دستی دارند. این افراد که به موضوع صنایع دستی، به چشم یک شغل با درآمد پایدار می نگرند، نباید از دید وزارتخانه مذکور، مغفول واقع شوند و لازم است ضمن بررسی شرایط زندگی این افراد، به آن ها در این راستا خدماتی ارائه شود تا بتوانند علاوه بر ارائه محصولی با کیفیت و درخور مشتری، در بازارهای جهانی نیز بتوانند خودی نشان دهند.
در این راستا، مریم جلالی ، معاون صنایع دستی وزارت میراث فرهنگی ، گردشگری و صنایع دستی، در گفت و گو با رکنا با اشاره به اینکه این روزها، روزنه های امید در شهرها و روستاها ایجاد شده است و زنان قدرتمند ایرانی، کارهای خوبی در زمینه صنایع دستی، ارائه می کنند، گفت: با هماهنگی و تشریک مساعی که انسیه خزعلی ، معاون امور زنان ریاست جمهوری داشتم، مشخص شد که اگر بتوانیم دستگاه هایی که اعتبارات خوبی دارند را در راستای ارتقا و گسترش کار صنایع دستی بین بانوان کشور را همگرا کنیم می تواند بسیار موثر واقع شود.
وی افزود: صنایع دستی یک اقتصاد هویت بنیان است؛ یعنی کاملا مبتنی بر هویت و منطبق با سبک زندگی ایرانی است. صنایع دستی به ارز آوری کمک می کند و برای کشور بسیار سود آور است؛ با این وجود باید بتوانیم زنجیره تامین را کامل کنیم؛ یعنی باید از لحظه خلق ایده و تولید محصول تا مصرف و آوردن آن بین خانواده، کمک کار باشیم.
جلالی با اشاره به اینکه منظور از کمک کردن، توانمندسازی زنانی است که در تولید صنایع دستی فعالیت می کنند، گفت: حمایت های مقطعی مثل وام هایی که تا به این روز ارائه شده و می شود آنچنان کارساز نیست. تسهیلات به معنای توانمندسازی است نه صرفا کمک مالی. وقتی کسی پشتوانه دانشی نداشته باشد هرقدر هم که وام بگیرد باز هم نمی تواند آن را در مسیر درستی استفاده کند.
مریم جلالی با تاکید بر اینکه تسهیلات نقطه ای، نمی توانند جریان سازی کنند، گفت: در حال حاضر، وام های بلاعوض، تسهیلات تبصره 18 و... وجود دارند که افراد می توانند از آن ها بهره ببرند. با این وجود این جرقه ها باید جریان ساز باشند. تسهیلات نیز باید این افراد را وارد چرخه سودآوری کنند نه اینکه آن ها بیشتر بدهکار شوند. این یعنی تسهیلات بدون توانمندسازی سودمند نیست.
معاون وزیر میراث فرهنگی در ادامه با اشاره به اینکه بزرگترین مشکلی که بانوان بد سرپرست، بی سرپرست و خودسرپرستی که در حوزه صنایع دستی فعالیت می کنند فقدان دانش در این حوزه است، گفت: اجازه دهید به جای واژه های بد سرپرست و بی سرپرست بگوییم بانوان فعال و مشتاق در عرصه تولید باید بتوانند بازار را به خوبی بشناسند و محصولشان را به گونه ای ارائه دهند که قابل قبول مشتری باشد. باید فضایی ایجاد کنیم که این افراد تمام مولفه های کسب و کار را بشناسند و بتوانند صنایع دستی ای را تولید کنند که برخاسته از محیط زیست، مطابق باورها و هنجارهای رفتاری محل سکونتشان باشد و مزاحمتی با روح زنانه و مادرانه شان نداشته باشد.
وی افزود: تلاش بر این است تا زنان خوش فکر، خوش ایده و توانمند در حلقه های پایین زنجیر یعنی کارگاه ها و همچنین حلقه های بالای آن، یعنی صادرات، فعال تر از پیش کنیم.
او در پایان به فقدان آمار دقیقی از تعداد زنانی که در حوزه صنایع دستی فعالیت می کنند اشاره کرد و گفت: این فقدان آمار باعث می شود که برنامه ریزی ها آنچنان که باید و شاید بر پایه علم نباشد. امیدوارم با ایجاد بانک اطلاعاتی و همچنین همگرا کردن معاونت صنایع دستی با سایر دستگاه ها از جمله معاونت زنان ریاست جمهوری، شورای عالی انقلاب فرهنگی، آموزش عالی، بهزیستی، وزارت صمت و... بتوانیم در این راستا گام های خوبی برداریم.
