به گزارش ایرنا از انجمن موسیقی ایران، استاد ابراهیم قنبری‌مهر که چندی قبل به کرونا مبتلا شده و در منزل تحت درمان قرار گرفته بود، صبح امروز-جمعه (۲۱ مرداد) بر اثر کهولت سن و ایست قلبی درگذشت. این هنرمند دهم مرداد امسال تولد ۹۴ سالگی خود را جشن گرفته بود.
قنبری‌مهر سازنده سرشناس سازهای موسیقی و از شاگردان ابوالحسن صبا، اتی‌ین واتلو و سورن آراکلیان متولد دهم مرداد سال ۱۳۰۷ در تهران بود، وی در ۶ سالگی پدرش را از دست داد. پس از تحصیل تا پنجم ابتدایی برای امرار معاش به کارهای مختلفی از جمله نجاری روی آورد. با توجه به علاقه‌ای که به موسیقی داشت، پس از چند سال و زمانی که امکانات فراهم شد، تصمیم گرفت تا برای یادگیری موسیقی و نوازندگی ویلن نزد ابوالحسن صبا برود.
پس از گذراندن یک دوره نت‌نویسی و آشنایی با گام‌های موسیقی ایرانی و غربی و یادگیری نوازندگی، صبا پیشنهاد ساخت ویلن را به وی می‌دهد و او را به سورن آراکلیان معرفی می‌کند تا از اطلاعات و مطالعات نظری وی آگاه شود. قنبری‌مهر با بهره‌مندی از راهنمایی‌های ابوالحسن صبا و سورن آراکلیان به ساخت ویلن پرداخت و سال ۱۳۳۴ کارگاه سازسازی وزارت فرهنگ و هنر را تاُسیس کرد.
وی سال ۱۳۳۹ از سوی اداره هنرهای زیبا برای کارآموزی در کارگاه اتی ین واتلو که در پاریس قرار داشت به فرانسه اعزام شد. قنبری‌مهر به دلیل مهارت و تجربه فراوان، مستقیماً به دوره مخصوص تعمیرات که مربوط به دوره عالی است، راه یافت. این هنرمند دوره عالی ساخت ساز را که مدت آن ۲ سال بوده، در مدت ۶ ماه تمام کرده و به ایران بازگشت و به غیر از ساخت ویلن شروع به ساخت سازهای ایرانی کرد.
قنبری‌مهر همچنین در سازهای ایرانی تغییراتی ایجاد کرد تا مشکلات این سازها را کمتر یا برطرف کند. از جمله این فعالیت‌ها می‌توان به تنظیم فاصله گوشی، ثابت کردن خرک سه‌تار، تثبیت پرده‌های تار و سه‌تار با فلز، تغییر سرپنجه تار و سه‌تار به قالب گیتار، ایجاد شیار در اطراف دهانه کاسه و نقاره تار، طراحی ساز کروماتیک سنتور، تغییرات در سازهای قانون و کمانچه اشاره کرد.
از دیگر فعالیت‌های او، ابداع تکنیکی در تزئین سازها با بهره‌گیری از تلفیق ورق برنج و چوب‌های زینتی معروف به مِهرکاری است که استادان سازنده ساز، نام آن را از پسوند فامیل قنبری‌مهر گرفته‌اند. قنبری‌مهر در اوایل دهه هفتاد، با اندازه‌گیری نسبت نوازنده به ساز در نقاشی‌های ظروف به جای مانده از دوره ساسانی، بربط‌هایی را مشابه بربط‌های آن دوره، به دو صورت متفاوت، یکی با صفحه پوستی و دیگری با صفحه چوبی ساخت. او شاگردان بسیاری را در عرصه سازسازی تربیت کرد که هر کدام نقش بسزایی در ارتقای سطح کیفی سازهای ایرانی ایفا کردند.
