به گزارش خبرگزاری صدا و سیما ، در دهه‌های اخیر از نانو حامل‌های پلیمری حساس به pH به عنوان یک روش هدفمند برای رهایش کنترل شده دارو در درمان سرطان از جمله سرطان سینه استفاده شده است. در این میان، پلیمرزوم‌های حساس به pH به دلیل داشتن مزایایی مانند: اندازه مناسب، امکان بارگذاری همزمان دو دارو، پایداری بالا و رهایش کنترل شده و هدفمند مورد توجه قرار گرفته اند.
در این پژوهش که در قالب پایان نامه کارشناسی ارشد دانیال رحمانی در رشته مهندسی شیمی-زیست پزشکی انجام شد، ابتدا پلی کاپرولاکتون آلدهیددار و سپس پلی وینیل الکل هیدرازین دار سنتز شده و کوپلیمر پیوندی پلی کاپرولاکتون-پلی وینیل الکل از طریق سازوکار واکنش شیف باز تشکیل شد وساختار‌های به دست آمده از طریق آزمون‌های FTIR و H-NMR ارزیابی و مشخص شد پلی کاپرولاکتون و پلی وینیل الکل از طریق پیوند حساس به pH هیدرازون به یکدیگر متصل شده اند.
درجه جانشینی برای کوپلیمر سنتز شده ۸۴% و میزان پلیمر آب دوست (پلی وینیل الکل) داخل زنجیره ۳۸% بدست آمد. برای تشکیل پلیمرزوم از روش جایگزینی حلال استفاده شد که ترتیب افزودن حلال آبی به آلی کمترین اندازه، ۱۳۶ نانومتر را برای پلیمرزوم فاقد دارو و ترتیب افزودن حلال آلی به آبی بیشترین میزان بازده بارگذاری برای دارو کورکومین ۹۲% و دارو متوترکسات ۶۰% را داشت. اندازه پلیمرزوم‌ها حاوی دو دارو توسط آزمون DLS، ۲۲۰ نانومتر ثبت شد و ساختاردو غشایی آن‌ها توسط آزمون TEM تایید شد.
با ارزیابی میزان رهایش پلیمرزوم‌های حاوی کورکومین و متوترکسات میزان رهایش دارو در محیط با ۵/۵pH بیشتر از محیط با ۴/۷ pH بود که نشان دهنده حساس به pH بودن سامانه است. میزان رهایش کورکومین و متوترکسات در pH۵/۵ بعد از ۴۸ ساعت به ترتیب ۹۱% و ۶۳% به دست آمده است. با ارزیابی میزان سمیت سلولی سامانه پلیمرزومی بعد از ۴۸ ساعت مشخص شد که پلیمرزوم تنها فاقد سمیت بوده و پلیمرزوم حاوی دو دارو سمیت بیشتری نسبت به دو دارو آزاد و پلیمرزوم تک دارو بر روی سلول‌های MCF-۷ ایجاد می‌کند.
گفتنی است این پژوهش با راهنمایی دکتر سهیل بدوحی عضو هیأت علمی دانشکده مهندسی شیمی انجام شد.
