یونیسف روز دوشنبه به وقت محلی با انتشار گزارشی خاطرنشان کرد محرومیت دختران از تحصیلات متوسطه باعث کاهش ۲.۵ درصدی تولید ناخالص داخلی افغانستان در سال می شود.
برآوردهای یونیسف تأثیرات غیراقتصادی محرومیت دختران از دسترسی به آموزش، مانند کمبود معلمان، پزشکان و پرستاران زن و تأثیر آن بر کاهش حضور دختران در مدارس ابتدایی و افزایش هزینه‌های بهداشتی مرتبط با بارداری آنان را در نظر نمی‌گیرد.
این تخمین ها همچنین مزایای گسترده تر آموزش از جمله پیشرفت تحصیلی کلی و کاهش مرگ و میر نوزادان را در نظر نگرفته اند.
سیما بحوث، معاون دبیرکل سازمان ملل متحد و مدیر اجرایی زنان سازمان ملل متحد نیز اعلام کرد کرد که در یک سالی که از تسلط طالبان در افغانستان می‌گذرد، شاهد وخامت مستمر وضعیت زنان و دختران افغان بوده‌ایم.
وی خاطرنشان کرد که در این یک سال شاهد نادیده گرفتن فزاینده حق آنها برای زندگی آزاد و برابر، محرومیت از فرصت های شغلی، دسترسی به مراقبت های بهداشتی و آموزش و فرار از خشونت بوده ایم.
بحوث ادامه داد که سیاست های نابرابر اتخاذ شده، انزوای افغانستان را به دنبال دارد و از مقامات مسوول خواست تا مدارس را برای همه دختران باز کنند، محدودیت‌های اشتغال زنان و مشارکت آنها در سیاست و همچنین همه تصمیم‌ها و سیاست‌های سلب کننده حقوق زنان را لغو کنند.
ناتالیا کانم، مدیر اجرایی صندوق جمعیت سازمان ملل متحد نیز در بیانیه ای خاطرنشان کرد که زنان و دختران افغان شاهد تضییع مداوم حقوق خود بوده اند.
وی گفت که به رغم چالش ها، از جمله کمبود بودجه، صندوق جمعیت ملل متحد حضور خود را در سراسر افغانستان افزایش داده است و با شرکای محلی در این کشور برای افزایش ارائه خدمات بهداشتی و باروری به زنان افغان به خصوص در مناطق دورافتاده این کشور، همکاری می کند.
دولت جورج دبلیو بوش در سال ۲۰۰۱ میلادی در پی واقعه ساختگی ۱۱ سپتامبر (۲۰ شهریور ۱۳۸۰) در برج های دو قلوی مرکز تجاری در نیویورک به بهانه انتقام از "القاعده" به همراه متحدانش در پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) به افغانستان حمله کرد اما در مدت ۲۱ سال اشغال این کشور نه تنها گروه تروریستی خود ساخته اش را از بین نبرد بلکه تمامی ساختارهای سیاسی، اقتصادی و اجتماعی افغانستان را چنان ویران کرد که چون حضورش بدون هیچ دستاوردی هزینه ساز شده بود، سرانجام در ۲۴ مرداد ۱۴۰۰ (۱۵ ماه آگوست ۲۰۲۱) مفتضحانه مجبور به خروج از آن شد.
به گزارش ایرنا، حدود ۲۱ سال حضور اشغالگران آمریکایی در افغانستان که با اجرای هزاران برنامه نظامی همچون بمباران مناطق شهری و روستایی به بهانه مبارزه با تروریست و غارت منابع داخلی این کشور آنهم با ژست‌های بشردوستانه همراه بود را می‌توان نخستین مهره‌های دومینویی دانست که کاخ سفید را به ورطه بدنامی و بی‌آبرویی در سطح بین‌المللی کشاند؛ راهبردی که نه فقط هزینه گزافی برای مردم آمریکا تراشید، بلکه نتیجه نهایی آن، توخالی بودن شعار مبارزه جهانی با تروریست را عریان کرد.
حال در آستانه یکسالگی فرار اشغالگران آمریکا و متحدانش از افغانستان، دفتر هماهنگی کمک‌های بشردوستانه سازمان ملل متحد می‌گوید که هم اینک نزدیک به ۲۵ میلیون نفر در افغانستان در فقر مطلق زندگی می‌کنند و ممکن است امسال ۹۰۰ هزار فرصت شغلی دیگر در بازار کار از بین برود.
