به گزارش خبرگزاری صدا و سیما یَعْقوب بن اِسْحاق دورَقی اَهْوازی معروف به اِبْن سِکّیت از شیعیان ایرانی‌تبار اهل "شادگان" خوزستان و از بزرگان اهل لغت و ادب و عالمان مهم علم نحو و ادبیات عرب بود.
اصحاب سِیَر را مردی صالح، درستکار و علم‌دوست معرفی کردند که در فنون ادبی احاطه تمام داشت و همچنین در پهنه تالیف و نقل و نقد از چهره‌های برجسته قرن سوم بود.
اثر پیشرو ابعاد مختلف خدمات این مرد بزرگ را کاویده و تلاش کرده هویت تاریخی، فرهنگی و ادبی او را به صورتی موجز و مستند باز نماید.
ساختار اثر
این اثر در سه فصل تالیف شده است؛ در فصل اول مخاطبان اثر با سابقه تاریخی و فرهنگی دورق (شادگان امروزی در جنوب اهواز) آشنا می‌شوند.
نویسنده در دومین فصل از این اثر، به شرح حال زندگانی ابن سکیت پرداخته است و ضمن بیان توضیحاتی در خصوص ولادت و خاندان و همچنین تحصیلات، استادان و شاگردان این عالم، اوضاع سیاسی، اجتماعی و فرهنگی دوران ابن‌سکیّت را تشریح کرده و مطالبی در خصوص راه یافتن وی به دربار متوکل بیان کرده است؛ همچنین به تشیع ابن سکیّت و رابطه با ائمه اطهار (ع) نیز می‌پردازد و در ادامه در خصوص شهادت وی توضیحاتی ارائه می‌دهد.
در فصل سوم به تالیفات ابن سکیت پرداخته شده که در خصوص نحو و لغت، دایره المعارف و لغت‌نامه نویسی، گردآوری و شرح دیوان شاعران پیشین است، و همچنین نمونه‌هایی از سروده‌های وی آورده شده است.
برشی از اثر
* راه یافتن ابن سکیت به درگاه متوکل
با ورود ابن سکیت به سامرا، وی مورد توجه عبدالله بن یحیی بن خاقان قرار گرفت. شهر سامرا در نیمه اول قرن سوم هجری پایتخت عباسیان و محل سکونت عده‌ای از دانشمندان بود. عبدالله بن یحیی، متوکل را از مقام علمی وی آگاه کرد و آوازه فضل و حسن تربیت ابن سکیت به گوش متوکل رسید و از وی خواست به عنوان ندیم و هم‌صحبت در کنار او باشد و تعلیم و تربیت فرزندانش «معتز» و «موید» را برعهده بگیرد.
* تشیع ابن سکیت و رابطه او با ائمه اطهار (ع)
وی در زمان امامت امام رضا (ع) به دنیا آمد. هنگام شهادت امام هشتم (ع)، یعنی سال ۲۰۳ قمری ابن سکیت ۱۷ ساله بود. از ۱۷ سالگی تا ۳۴ سالگی عمر وی همزمان بود با امامت امام نهم (ع) و سرانجام در بیست و سومین سال امامت امام علی النقی (ع) امام دهم شیعیان، به شرف شهادت نائل شد.
سید محمد باقر نجفی می‌نویسد: وی نه تنها در عصر خود پرچمدار علوم عربیه بود بلکه یکی از افاضل و اکابر مذهب امامیه است که در زمره اصحاب خاص حضرت امام محمد تقی و امام علی النقی (ع) از احترام و شهرت ویژه برخوردار است.
