به گزارش رکنا، دو سال و یک ماه پس از پذیرش قطعنامه ۵۹۸ شورای امنیت برای پایان دادن جنگ عراق و ایران و پذیرش آن توسط حضرت امام(ره)، نخستین گروه از اسرا ی سرافراز ایرانی به کشورمان بازگشتند.
بدین ترتیب در گرماگرم تابستان، روز جمعه ۲۶ مرداد سال ۱۳۶۹ تبادل حدود ۵۰ هزار رزمنده سرافراز اسیر در زندان‌‌های بعثی با همین تعداد اسیر عراقی از طریق مرزهای زمینی و از مرز خانقین، قصرشیرین و راه‌های مورد توافق دیگر صورت گرفت. اما مبادله اسرا با این تفاوت که اسرا آنها نظامی بودند و اسرای ما بیشتر بسیجی و غیرنظامی.
بازگشت نخستین گروه از اسرا به کشور، موجی از شادی، شور و هیجان را در خانواده‌ها و شهرهای ایران ایجاد کرد. در این ایام آزادگان به آغوش پدر، مادر، همسر و فرزندان خود باز می‌گشتند و ملت ایران با استقبال گرم آنان را تا در منزلشان همراهی می‌کردندو به یکدیگر تبریک می‌گفتند.
آزادگان ، با ایمان راسخ خود در برابر همه فشارهای جسمی و روحی دشمنان ایستادند و روابط اجتماعی جامعه کوچک اردوگاهی خود را بر پایه اخلاق حسنه بنا نهادند و از شکنجه های مزدوران بعث هراسی به خود راه ندادند. آزادگان، صبورتر از سنگ صبور و راضی ترین کسان به قضای الهی بودند. اینان سینه هایی فراخ تر از اقیانوس داشتند که از همه جا و همه کس بریده و به خدا پیوسته بودند، آزاده نامیده شد ند چون از قید نفس و نفسیات رهایی یافته بودند.
اسراى سرافراز ایرانى از چند نقطه مرزى با تشریفات وارد کشور شدند و نخستین واکنش آنان، بوسه بر خاک ایران و ریختن اشک شوق بود. زیارت مرقد مطهر حضرت امام خمینى(ره) و هم‌چنین بیعت با جانشین خلف وى حضرت آیت الله خامنه اى، از نخستین برنامه ها و اقدامات مشترک آزادگان سرافراز ایرانى بود.
آزادگان آمدند همان طور که رفته بودند؛ دلیر و مقاوم، نستوه و استوار، امیدوار و دلاور. آمدند با همان صلابت همیشگی، همان طور که دیروز رفته بودند. امروز که آمدند، بوی اسپند و دود، بوی عطر خاطرات، و بوی مهربانی و انتظار فضای دل ها را سرشار از شور و شعف کرد.
البته آزادگان از دو موضوع، غم‌زده بودند یکی رحلت امام راحل (ره) و دیگری شهادت و مفقود بودن برخی یاران خود به خصوص برخی از آزادگانی که به شهادت رسیده بودند. آنان در اولین دیدار با رهبر معظم انقلاب اسلامی ضمن اعلام بیعت با ایشان، ناراحتی خود از غیبت حضرت امام(ره) را اینگونه بازگو کردند: «ای سید حسینی، کو رهبرم خمینی؟ »
درباره علاقه شدید آزادگان به امام راحل، می شنویم که: «یک روز افسر عراقی از اسیر مجروحی که یک بسیجی پانزده ساله بود، پرسید: تو چه اندازه پدر و مادرت را دوست داری؟ گفت: به اندازه چشمانم. پرسید: خوب تو که بسیجی هستی، رهبرت خمینی را چه قدر دوست داری؟ گفت: امام خمینی قلب من است، او را به اندازه قلبم دوست دارم. انسان بدون چشم می تواند زندگی کند، اما زندگی بدون قلب، زندگی ممکن نیست . »
امام خمینی (ره) در خصوص رزمندگان اسیر در چنگال دشمن بعثی فرمود: اسرا با استقامت و پایداری و پایمردی خویش به بنیانی مرصوص مبدل گشته‌‌اند که نه تهدید ابرقدرتها آنان را به هراس می‌‌افکند و نه از محاصره‌‌ها و کمبودها به فغان می‌‌آیند و نه از خیانت و وحشیگری‌های صدام دیوانه و افسارگسیخته رو به زوال در زدن شهرها و ویران کردن خانه‌‌ها و مساجد و بیمارستانها و مدارس خم به ابرو می‌‌آورند و چون گذشته به راه خود، که همان راه اسلام عزیز و عزت و شرف و انسانیت است، ادامه می‌‌دهند و زندگی با عزت را در خیمه مقاومتِ صبر بر حضور در کاخ‌های ذلت و نوکری ابرقدرتها و سازش و صلح تحمیلی ترجیح می‌‌دهند.
امام راحل چه زیبا و شایسته در توصیف فرزندان خود فرموده اند: «اسرا در چنگال دژخیمان خود سرود آزادی اند و آزادگان جهان آن را زمزمه می کنند». آری، آنان نه تنها اسیر نبودند؛ بلکه آن ها دور از هرگونه وابستگی ها و دل بستگی ها بودند و ندای آزادمردی را به گوش همه جهانیان رساندند.
مقام معظم رهبرى درباره آزادگان چنین فرموده اند: «یکى از چیزهایى که شما را، دلهایتان را زنده نگه می داشت، پر امید نگه می‌داشت، یاد آن چهره و روحیه پرصلابت امام عزیزمان بود. آن بزرگوار هم خیلى به یاد اسرا بودند. حال پدرى را که فرزندانش به این شکل از او دور شده باشند، راحت میشود فهمید....
مقام معظم رهبری نیز چنین می فرماید: «شما ذخیره بزرگ الاهی و یک ثروت عظیم انسانی هستید که در دست دشمن غصب شده بودید. خدای متعال شما را به ملّت و به این کشور اسلامی برگرداند. »
ایشان هم چنین می فرمایند: «سازندگی زندان و اسارت، سازندگی مخصوصی است آن را در جای دیگر نمی شود پیدا کرد، و نیز در جای دیگری فرموده اند: «صبر و استقامت شما به اسلام آبرو بخشید . »
در آزادی رزمندگان عشق خودنمایی می کرد. اقاقیا به استقبال آمده و آفتابگردان صورت خود را به خورشید سپرده بود. نسیم، مژده وصل می داد. انتظار پایان یافت و بازگشت پرنده های در قفس ، سخنی بود که هر پیر و جوانی ورد زبان خود کرده بود.
آری، آن روز عشق طلوع کرد. همان عشقی که هشت سال پیش بدرقه اش کردیم و اینک به استقبالش می رویم. چشم های همگان اشک بار بود، نه به خاطر غم و اندوه، بلکه این بار از شوق وصال؛ چرا که وعده خدا محقق شده بود «اِنَّ مَعَ الْعُسْرِ یُسْرا؛ به درستی که پس از هر سختی آسانی است . »
معراج برگشتگان، اکنون با حضور خود در جامعه، آمده اند تا در صحنه های سازندگی حماسه ای دیگر بیافرینند و هم دوش هم سنگران دیروزشان، روح بزرگی و صلابت را در جامعه بدمند. اکنون رسالت ما، به ویژه نسل جوان این است که با دنباله روی از سیره این سرافرازان، کشور خود را در برابر دشمنان به کمین نشسته بیمه کنیم. باید قدر این گنجینه های ارزشمند انقلاب را دانست؛ آزادمردانی که در اوج عزّت و پایداری به وطن بازگشتند و با صلابت و ایستادگی، برای خدمت در سنگر سازندگی ایران آزاد و آباد در صحنه های مختلف اجتماعی، فرهنگی و سیاسی آماده و مقاوم اند.
