خبرگزاری تسنیم - گروه بینالملل: ستاد فرماندهی مشترک ارتش فرانسه چند روز پیش اعلام کرد که آخرین نیروهای نظامی این کشور هم «مالی» را ترک کردند اما این خبر به معنای پایان حضور استعماری فرانسه در قارهی سیاه نیست. اکثر زخمهایی که امروز بر تن آفریقا دیده میشود، Made in Europe است؛ زخمهایی که سابقهی طولانی استعمار کشورهای اروپایی – مثل فرانسه، انگلستان بلژیک و حتی هلند – به این قاره وارد کرده است.
از 1830 میلادی تا 1962 میلادی که مردم الجزایر دست به انقلاب علیه استعمارگران فرانسوی و انگلیسی زدند و اعلام استقلال کردند، یک و نیم میلیون نفر از ساکنین قارهی آفریقا به دست سربازان فرانسوی کشته شدند؛ شهروندان سیاهی که ابتدا با شکنجه و تجاوز روبرو شدند و نهایتا هم سر برخی از آنان از بدنشان جدا شد.
اما ماجرا به همینجا ختم نشد و یکی از کاریترین زخمهای فرانسه بر پیکر آفریقا، با آزمایشهای اتمی پاریس در این قاره زده شد. آزمایشهای هستهای فرانسه در الجزایر پس از 60 سال نه تنها تاثیرات منفی بنیادینی بر این منطقه به جا گذاشته بلکه آیندهی ساکنین این قاره را نیز تهدید میکند.
ارتش فرانسه در 13 فوریه سال 1960 یک بمب اتمی را در جریان یک آزمایش، در صحرای الجزایر منفجر کرد و «شارل دوگل»، رئیسجمهور وقت فرانسه، پیامی را به وزیر ارتش این کشور ارسال کرد: «هورا برای فرانسه!»
اما ساکنان شهری دهها کیلومتر دورتر در قارهی آفریقا، روایتی متفاوت را بیان میکنند. به گفتهی شاهدان، در زمان انفجار بمب، حدود شش هزار نفر در شهر «رگین» ساکن بودهاند و حدود 20 سال بعد از نخستین انفجار، عوارض طولانی مدت به تدریج ظاهر شدند و برخی از افراد به دلیل بیماریهایی ناشناخته که خود از دلیل آن بیخبر بودند، جان خود را از دست دادند. بر طبق تحقیقات جدید، هزاران نفر از مردم الجزایر از این تشعشعات هستهای در صحرای الجزایر آسیب دیده و برخی مناطق همچنان آلوده هستند.
آثار ناشی از این انفجارها در سنگال، ساحل عاج، بورکینافاسو و سودان نیز شناسایی شد که در پی آن اعتراضات گستردهای علیه فرانسه به راه افتاد اما ساکنین کاخ الیزه حتی حاضر به عذرخواهی از آفریقاییها هم نشدند...
