به گزارش بهداشت نیوز، این داروها مزایای باورنکردنی را دارند اما معمولا با عوارض و پیامدهایی همراه بوده‌اند که باید به طور انتقادی نیز به آنها نگاه کنیم.
به گزارش نشریه کانورسیشن، یادآوری این نکته نیز حائز اهیمت است که داروی شگفت‌انگیز امروز ممکن است داروی مشکل ساز فردا باشد.
۱. داروی بیهوشی: در اواخر دهه ۱۷۰۰، "جوزف پریستلی" شیمیدان انگلیسی، گازی ساخت که او آن را نیتروژن اکسید نامید. سال ۱۸۳۴ بود که "ژان-بتیست دوما" شیمیدان فرانسوی نوعی گاز جدید را کلروفرم نامید. در سال ۱۸۴۷ "جیمز یانگ سیمپسون" پزشک اسکاتلندی از آن برای کمک به زایمان استفاده کرد. خیلی زود، داروی بیهوشی به طور گسترده در طول جراحی مورد استفاده قرار گرفت و میزان بهبودی بهتری را به همراه داشت. پیش از داروی بیهوشی، بیماران جراحی اغلب از شوک ناشی از درد جان خود را از دست میدادند. اما هر دارویی که بتواند افراد را بیهوش کند می تواند باعث آسیب نیز شود. داروهای بیهوشی مدرن نیز به دلیل خطرات ناشی از سرکوب سیستم عصبی هنوز خطرناک هستند.
۲. پنی سیلین: آنچه که در سال ۱۹۲۸ برای "الکساندر فلمینگ" پزشک اسکاتلندی اتفاق افتاد، یکی از داستان های کلاسیک از کشف تصادفی داروست. او که به تعطیلات رفته بود، تعدادی کشت از باکتری استرپتوکوک را روی میز آزمایشگاه خود گذاشت. وقتی برگشت، مشاهده کرد مقداری پنی سیلیوم رشد استرپتوکوک را متوقف کرده است.
"هاوارد فلوری" پاتولوژیست استرالیایی و تیمش «پنی سیلین» را تثبیت کردند و اولین آزمایشات انسانی را انجام دادند. با سرمایه گذاری آمریکا، پنی سیلین به صورت انبوه تولید شد و مسیر جنگ جهانی دوم را تغییر داد. پنی سیلین و داروهایی از این خانواده که بعدها تولید شد با بیماری‌ها و امراضی مقابله کردند که زمانی جان میلیون ها نفر را گرفته بودند. با این حال، استفاده گسترده از آنها منجر به ایجاد گونه‌های باکتریایی مقاوم به دارو شده است.
۳. نیتروگلیسیرین: نیتروگلیسیرین در سال ۱۸۴۷ کشف شد. این اولین داروی مدرن برای درمان آنژین، درد قفسه سینه مرتبط با بیماری قلبی بود. "ویلیام مورل"، پزشک انگلیسی، نیتروگلیسیرین را روی خود و چند بیمار آنژینی خود آزمایش کرد. آنها تقریبا به سرعت تسکین یافتند. نیتروگلیسیرین این امکان را برای میلیون‌ها فرد مبتلا به آنژین ایجاد کرد تا زندگی نسبتا طبیعی داشته باشند. همچنین مسیر را برای داروهایی مانند داروهای کاهش دهنده فشار خون، مسدودکننده گیرنده آدرنرژیک بتا (بتا بلاکر) و استاتین ها هموار کرد. این داروها باعث افزایش عمر و افزایش میانگین طول عمر در کشورهای غربی شده است.
۴. دیازپام: اولین بنزودیازپین، نوعی کاهش دهنده فعالیت و عملکرد سیستم عصبی، در سال ۱۹۵۵ ساخته شد و با نام تجاری Librium به بازار عرضه شد. "لئو استرنباخ" و گروه تحقیقاتی او در سال ۱۹۵۹ داروی بسیار قوی تری تولید کردند. این دیازپام بود که از سال ۱۹۶۳ با نام تجاری "والیوم" به بازار عرضه شد. از سال ۱۹۶۹ تا ۱۹۸۲، والیوم پرفروش ترین در حوزه داروسازی در ایالات متحده بود و راه را برای تولید داروهای ضد افسردگی مدرن هموار کرد.
۵. داروی ضد بارداری: در سال ۱۹۵۱، "مارگارت سنگر"، پرستار و حامی کنترل بارداری و زادولد در ایالات متحده از "گریگوری پینکوس"، محقق این کشور خواست که یک داروی ضدبارداری هورمونی موثر تولید کند. پینکوس دریافت که پروژسترون به توقف تخمک گذاری کمک می کند و از آن برای تولید یک قرص آزمایشی استفاده کرد. آزمایش‌های بالینی روی زنان آسیب پذیر به ویژه در پورتوریکو انجام شد و سرانجام در سال ۱۹۶۰ داروی جدید موسوم به Enovid با تایید سازمان غذا و داروی ایالات متحده توزیع شد. البته ۱۰ سال بعد و در سال ۱۹۷۰ پس از تحقیقات مجدد، سطح هورمون این قرص به طور چشمگیری کاهش یافت.
منبع: ایسنا
