به گزارش همشهری آنلاین داروی تکوویریمات (tecovirimat) با نام تجاری تپوکس (Tpoxx) در ابتدا برای درمان بیماری آبله تایید شده بود، اما بررسی‌های حیوانی گوناگون و آزمایش‌های ایمنی در داوطلبان سالم نشان داد که این دارو می‌تواند در کنترل بیماری آبله میمونی هم مؤثر باشد.
هنوز کارآزمایی بالینی برای تعیین کمی میزان مؤثر بودن این دارو در بیماران مبتلا به آبله میمونی انجام نشده است و به این ترتیب هنوز دقیقا معلوم نیست که میزان تاثیربخشی این دارو چقدر است و بهترین زمان تجویز آن در چه موقعی است.
تکوویریمات یا تپوکس طوری طراحی شده است که ویروس آبله را هدف قرار دهد که در همان خانواده ویروس آبله میمونی قرار دارد. این دارو با از کار انداختن یک پروتئین معین عمل می‌کند که ویروس برای خارج شدن از سلولی که آن را دچار عفونت کرده است، به آن نیاز دارد. بدون این پروتئین، ویروس نمی‌تواند در سلول‌های سالم نفوذ کنتد و درون بدن منتشر شود.
تپوکس هم به صورت قرص و هم به صورت محلول برای تزریق داخل وریدی موجد است. قرص شایع‌ترین شکل مصرف دارو است، چرا که بیماران آبله میمونی اغلب در خانه ایزوله می‌شوند و نه بیمارستان که در آن امکان تزریق داخل‌و.ریدی وجود دارد.
قرص‌ها در طول دو هفته دو تا سه بار در روز بسته به وزن بیمار مصرف می‌شوند. بیمار برای جذب بهتر دارو باید آن را همراه یک وعده غذای چرب و کامل بخورد.
تا به حال در شیوع اخیر آبله میمونی موارد بسیار معدودی از مرگ‌ومیر گزارش شده است. امکان در موارد بیماری شدید یا اضافه شدن عفونتی دیگر امکان بستری شدن در بیمارستان وجود دارد.
بر اساس داده‌های موجود استفاده از تپوکس به طور تزریقی نسبت به شکل خوراکی با احتمال بیشتر ایجاد عوارض جانبی همراه است. شایع‌ترین عارضه جانبی گزارش‌شده در مصرف خوراکی این دارو سردرد و تهوع بوده است.
این دارو برای بیمارانی که در یکی از این سه رده قرار داشته باشند، تجویز می‌شود: افرادی که دچار پیامدهای شدید عفونت شده‌اند، افرادی که در معرض خطر بیماری شدید هستند و افرادی که در مناطق حساس بدن دارای ضایعاتی هستند که در صورت آسیب دیدن ممکن است بافت جوشگاهی به جای بگذارند.
تجربیات بالینی محدود پزشکان نشان می‌دهد که مصرف تپوکس باعث بهبود سریع ضایعات پوستی و زخم‌های بیماری می‌شود.
البته در زمان تایید تپوکس، پژوهشگران فقط آن را در حیواناتی که آبله میمونی داشتند، آزمایش کردند. تجویز این دارو احتامال مرگ میمون‌ها را به علت آبله میمونی کاهش داد. پژوهشگران برای تعیین بی‌خطر بودن دارو در انسان‌ها آن را به گروهی از انسان‌ها سالم داوطلب داردند تا معلوم شود آیا عوارض جانبی وخیمی ایجاد می‌کند یا نه.
همانطور که گفته شود هنوز دانشمندان به طور دقیق نمی‌دانند این دارو چه مقدار زمان بیماری را کاهش می‌دهد یا بهترین هنگام تجویز دارو در چه موقعی است. گردآوری داده‌های بیشتر می‌تواند به کسب اطلاعات برای توصیه‌های عمومی و مراقبت فردی کمک کند.
اگر این دارو مدت بیماری را کاهش دهد، می‌تواند به کاهش زمان ایزوله کردن بیمار کمک کند. همچنین ممکن است این دارو بتواند به کاهش سرایت ویروس بیماری از طریق سطوح محیطی و یا تماس‌های خانگی کمک کند.
اغلب برای بیماران آبله میمونی داروهای ضد درد و کرم‌های موضعی نیز به همراه تپوکس تجویز می‌شود تا درد و التهاب بیمار کاهش یابد.بنابراین ارزیابی میزان تاثیربخش تپوکس به خودی خود مشکل می‌شود.
از طرف دیگر، در اغلب موارد بیماران آبله میمونی بدون درمان به خودی خود به طور کامل بهبود پیدا می‌کنند. تنها راه برای دانستن اینکه تپوکس چه مقدار مدت بهبود را کاهش می‌دهد، این است که بیماران آبله میمونی در دو گروهی که این دارو یا داروی بی‌اثر (دارونما) دریافت می‌کنند، مقایسه شوند. انجام چنین کارآزمایی‌های بالینی در دست طراحی است.
