سرمربی سابق تیم ملی تنیس به خاطر بی توجهی به این رشته ورزشی از فوتبال گله کرد. این اولین بار نیست که یک مربی غیر فوتبالی از توجه به فوتبال گله می کند و بدون شک آخرین هم نخواهد بود.
سعید احمدوند در این باره می گوید:« اگر همین تیم پرسپولیس را به من هم بدهند با این نفرات و بودجه باز هم با فولاد مساوی میکنم. فقط ۵۰ میلیارد کادرفنی پرسپولیس گرفته است. استقلال و سپاهان هم هستند و شاید هم بیشتر. انصاف نیست وقتی برای فوتبال تا این اندازه هزینه میشود باید تنیس و رشتههای دیگر هم دیده شوند. بودجه تنیس ۷ میلیارد است و اگر بخواهیم ۴ بازیکن را ۴۰ هفته به مسابقات فیوچرز بفرستیم چیزی حدود ۵ میلیارد هزینه شان در سال میشود. با ۲ میلیارد بقیه چطور میتوان کارهای دیگر انجام داد؟ حداقل ۲۰ میلیارد بدهید تنیس جزو ۳، ۴ ورزش اول دنیا است و با بودجه ۷ میلیاردی نمیتوانید کاری انجام دهید.»
اینکه نسبت به تنیس بی اهمیتی می شود جای بحث و نقد دارد. تنیس یک رشته ورزشی جذاب و قطعا محترم است و به طور حتم باید به اندازه کافی و وافی به آن پرداخته شود اما بی توجهی به تنیس چه ربطی به فوتبال دارد؟ آیا چون به تنیس پرداخته نمی شود باید به فوتبال هم پرداخته نشود؟ ای کاش سعید احمدوند و سعید احمدوند ها بیایند و اینطور بگویند به تنیس هم توجه کنید؛ درست همان توجهی که به فوتبال دارید.
به خوبی می دانیم تنیس فوتبال نیست. چه بخواهیم و چه نخواهیم در همه جای دنیا فوتبال مهمترین و جذاب ترین رشته ورزشی است بطوری که ورزشکاران دیگر رشته ها هم علاقه خود را نسبت به آن ابراز می کنند و حمله به فوتبال به بهانه بی توجهی به تنیس یک رفتار اشتباه است.
اگر در ایران حق پخش و قانون کپی رایت وجود داشت باشگاه های ایرانی همانند باشگاه های حرفه ای نه تنها نیازی به کمک از دولت نداشتند بلکه به خاطر مالیات به دولت کمک حال می شدند. همان طور که صدر اعظم آلمان هر ساله از بوندس لیگا به خاطر مالیات هایی که به دولت می دهد تشکر می کند.
