دنیا پاپایی: پس از شیوع کرونا سالن‌های نمایش و تماشاخانه‌های تئاتری ضررهای مالی و معنوی بسیاری را تجربه کردند. گرچه هنرمندان در این مدت سعی در زنده نگاه داشتن تئاتر داشتند اما مشکلات وارد شده بر تئاتر بسیار عظیم بود، که با تعطیلی دائمی یا موقت سالن‌های خصوصی همراه شد. این سالن‌ها پس مدتها با کم‌رنگ شدن کرونا و واکسیناسیون فعالیت خود را مجددا شروع کردند. سوال اینجاست که آیا استقبال بعد از کرونا به این سالن‌ها برگشته است؟
در زمان کرونا «عمارت نوفل لوشاتو» بسته شد و با پایان کرونا این سالن در جای دیگر بازگشایی شد. داود نامور مدیر این تماشاخانه خصوصی معتقد است که تئاتر در دوران کرونا آسیب بسیاری دید: «در دوران کرونا تئاتر و بخش خصوصی بسیار لطمه دید. نمی‌توانم بگویم امروز تئاتر به دوران قبل از کرونا برگشته ولی تقربیا تئاتر به شکل و شمایل دوسال پیش خود نزدیک شده است. هنرمندان مجددا فعالیت‌های خودشان را شروع کرده‌اند، اگر تئاتر خوبی اجرا شود، تماشاگران از نمایش استقبال می‌کنند. امیدوارم که این اتقاق مدوام شکل بگیرد و تئاتر جز کالاهای فرهنگی مردم باشد.»
او معتقد است که برای اعتماد سازی مردم باید بهداشت را رعایت کرد: «بحث ماسک زدن، تهویه سالن، ضدعفونی و رعایت پروتکل‌های بهداشتی از یک طرف و بحث دیگر رعایت بهداشت مردم است. با اینکه کرونا کم رنگ شده اما مردم با وجود زدن 4 دوز واکسن همچنان کرونا می‌گیرند. با این حال ما پروتکل‌های بهداشتی را رعایت می‌کنیم. » نامور به بحث دیگری اشاره دارد و آن حمایت دولت برای اعتمادسازی است: «اما اعتماد مردم زمانی شکل می‌گیرد که دولت از گروه‌هایی که در سالن‌های خصوصی اجرا می‌روند حمایت کنند. زمانی که به گروه‌ها در سالن‌های دولتی سالن داده نمی‌شود و آنها به سالن‌های خصوصی می‌آیند، توقع می‌رود که حمایت دولت از این سالن‌ها و گروه‌ها بیشتر شود.»
مدیر «عمارت نوفل لوشاتو» به ایجاد امنیت از سوی دولت اشاره دارد: «دولت باید در بحث اعتماد سازی مردم کار کند تا امید را به زندگی مردم بیاورد. مردم از فضای بگیر و بند خسته شده‌اند. نمی‌خواهم بگویم که خلاف قوانین جمهوری اسلامی رفتار بشود. اما مردم و هنرمندان بعد از دوسال کرونا نیاز دارند که با خیال راحت به تئاتر و سینما بروند. مردم دوست دارند دسته جمعی تئاتر و فیلم ببیند و وظیفه دولت این است که تولیدات خوب فرهنگی داشته باشد تا مردم به سمت فرهنگ بکشاند و مردم با حال خوب زندگی خود را ادامه بدهند.»
نادر نادرپور، مدیر تماشاخانه خصوصی «اهورا» خود و سالن خود را بدشناس‌ترین تماشاخانه تهران دانست: «زمانی که ملک را اجاره کردم و با هزینه شخصی خودم از صفر تا صد تماشاخانه را ساختم. با پایان ساخت و ساز سالن و شروع برنامه‌ریزی برای اجرای تئاتر، سالن‌های نمایشی به خاطر کرونا تعطیل شدند. این تعطیلی 2 سال طول کشید که در این مدت مدوام سالن‌ها باز و بسته شدند که این امر بیشتر برای این بود که سرما گرم باشد و دهن‌هایمان بسته.»
تماشاخانه «اهورا» تا به امروز تنها 5 میلیون تومان از مرکز هنرهای نمایشی دریافت کرده است و شاید اگر همراهی شریک این سالن نبود این سالن‌ها هم به جمع سالن‌های تعطیل شده اضافه می‌شد: «شریک من از روی مرورت و جوانمردی با من راه آمد اما او هم هزینه‌های خودش را داشت. اما من دوسال را بدون آنکه میزبان تئاتر یا گروهی باشم، زمان را از دست دادم؛ دوران سختی بود.»
نادرپور حمایت دولت از تماشاخانه‌های خصوصی را ضروری دانست: «شرایط طوری است که سالن‌ها نیاز به حمایت دارند. گویی از چند سالن حمایت شده است و از طرف دیگر اعلام شد که به سالن‌ها وام داده می‌شود اما شرایط وام و ضامن به قدری سخت و پیچیده بود که دوستان از گرفتن وام منصرف شدند.»
نادرپور تاکید دارد که کار مدیران سالن‌های خصوصی فرهنگی است: «ما در کنار دولت، زیر نظر دولت هستیم و با سیاست‌های دولت هماهنگ هستیم، برای همین اگر از ما حمایت شود ما می‌توانیم کار خود را ارتقاء بدهیم، تجهیزات سالن را بالا ببریم تا چراغ سالن‌های تئاتری خاموش نشود.»
دوسال سکوت برای اهالی هنر، خصوصا اهالی تئاتری که ارتباط تنگاتنگی با مخاطب دارند بسیار سخت بود و بازگشایی تئاتر امید را به آنها برگردانده است: « مردم همچنان نگران کرونا هستند. اما به نظرم اطمینان مردم برای رفتن به سالن تا حدودی جلب شده است. اما نیاز است که به تئاتر توجه بیشتری شود.»
او این توجه را در حمایت معنوی و حمایت مادی معنی دانست: «متاسفانه تبلیغات تئاتر در تلویزیون جایی ندارد. هزینه تبلیغ برای گروه‌های تئاتری زیاد است، چقدر خوب است که تلویزیون یک باکس کوچک حتی در شبکه چهار تلویزیون که شبکه‌ای با مخاطبان خاص است به تئاتر اختصاص بدهد. در اینصورت هم مردم از برنامه‌های تئاتری باخبر می‌شدند و هم تلویزیون اعتبار پیدا می‌کند.»
5557
