زنان؛ استقلال _ مس، سیاست‌گذاری انفعالی

بالاخره امروز سوم شهریور ماه ۱۴۰۱، زنان هم برای دیدن مسابقه فوتبال به ورزشگاه آزادی رفتند.

به یاد دارم در تاریخ ۱۸ مهر ۹۸ برای حضور زنان درورزشگاه و دیدن مسابقه بین تیم‌های فوتبال ایران و کامبوج، من به همراه وزیر ورزش و کشور چقدر رایزنی و تلاش کردیم و نکته قابل تامل این‌که همان زمان به یک مصوبه در کمیته‌ای فرعی از یک نهاد سیاست‌گذار فرهنگی استناد می‌شد، و من در این رابطه حتی تذکری هم دریافت کردم.

الان که به تماشای مسابقه امروز با حضور بانوان در استادیوم آزادی نشسته‌ام، مرور می‌کنم تلاش دختران علاقمند برای ورود به ورزشگاه را که نماد آنها سحر خدایاری بود و سرنوشتی تلخ داشت. اتفاقا امروز هم آبی‌های محبوب استقلالی بازی دارند و چقدر در این روز، جای دختر آبی در ورزشگاه آزادی خالی است.

من این مسئله را دستمایه نقد سیاستگذاری‌ها قرار می‌دهم. یکی از مشکلات ما سیاست‌گذاری‌های انفعالی در حوزه‌های فرهنگی و اجتماعی است. سیاست‌گذاری انفعالی در واقع نوعی بی‌سیاستی و حرکتی واکنشی و بی‌برنامه است.

معمولا سیاست‌گذاری‌های فعال و به‌هنگام موجب رضایت‌مندی مخاطبان و ذینفعان می‌شود اما سیاست‌گذارها و کنش‌های انفعالی، هیچ کامی را شیرین نمی‌کند.

یکی دیگر از آثار این نوع سیاست‌گذاری واکنشی، نوعی آموزش به جامعه برای روی آوردن به فشار جهت دستیابی به خواسته‌هایشان است. شبیه این امر را در موافقت دیرهنگام با افزایش حقوق بازنشستگان تأمین اجتماعی شاهد بودیم، به طوریکه پس از متحمل شدن هزینه‌های اجتماعی و روانی بسیار، در نهایت تصمیم انفعالی اتخاذ شد.

آموزه دیگری از مسابقه استقلال و مس کرمان، این است که فقدان سیاست‌گذاری فعال و روی آوردن به رها کردن تدریجی ایجاد محدودیت در نهایت با شکست مواجه خواهد شد.

وقتی از سیاست‌گذاری فعال سخن می‌گوییم منظور این است که با توجه به واقعیت‌ها، نیازها و خواسته‌های جامعه، به نوعی پاسخ مناسب و اقناع کننده داده شود. به هیچ عنوان منظور، یله و رها کردگی نیست، اتفاقا تجارب نشان می‌دهد که سیاست‌گذاری و کنش منفعل در نتیجه به یله و رهاشدگی منجر می‌شود.

۲۱۲۱