به گزارش خبرگزاری صداوسیما، ننه حسن مادر بزرگ ۸۵ ساله‌ای بود ساکن شهرستان خدابنده‌ی شهر قیدار از توابع استان زنجان؛ او نقاشی را در دوران پیری و در سن ۷۰ سالگی آغاز کرد.
افسانه‌های بومی و خاطرات کودکی و شیوه زندگی مردم روستا‌های آذربایجان، موضوع اصلی نقاشی‌های او بود.
حسن رجبی فرزند کوچک این مادرِ نقاش که خودش هم هنرمند است، مشوق و حامی او برای نقاشی بود. او در نمایشگاهی از آثار مادرش که در سال ۹۲ در گالری شیرین برگزار شد، درباره علاقه مادرش به هنر نقاشی گفت: «مادرم از سال ۸۷ شروع به نقاشی با خودکار کرد و جهان‌بینی خودش را روی کاغذ آورد. من وقتی علاقه و استعدادش را دیدم، مواد دیگر را به او معرفی کردم. حالا او با اکریلیک کار می‌کند. سال ۷۸ من سیاه قلم کار می‌کردم و مادرم کنار دست من می‌نشست و از روی کار‌های من کار می‌کرد. کارهایش از دید من خیلی خاص بودند پس تشویقش کردم که بیشتر کار کند و نقاشی بکشد».
ده سال پیش وقتی به بهانه برگزاری نمایشگاه نقاشی‌های ننه حسن به سراغش رفتیم، با تجربه‌ای متفاوت از یک نمایشگاه هنری روبرو شدیم. با نقاشی که وقتی از داستان تابلوهایش پرسیدم چادر گل گلی اش را به سبک مادربزرگ‌های روستایی دور گردنش پیچاند و جلوتر از ما راه افتاد سمت تابلوها، تا به زبان خودش (آذری) برایمان تعریف کند؛ آن روز خلوص و صفا و صمیمیتش خیلی به دلمان نشست.
این گزارش یادگار به جا مانده از بیان شیرین و نقاشی‌های خاص ننه حسن است. ننه حسنی که دائم در طول گفتگو از من می‌پرسید: ترکی بلدی؟ و من که می‌گفتم «نه» افسوس می‌خورد! چون معتقد بود فارسی اگرچه شکر است، زبان مادری اش، اما هنر است.
