به گزارش "ورزش سه"، فینال جام جهانی در قیاس با سایر فینال ها در تورنمنت های مهم دیگر از اهمیت بالاتری برخوردار است.
چرا که این رقابت ها مهم ترین آوردگاه فوتبالی در جهان است و کشورها برای رسیدن به آن هر چهار سال یکبار مسیرهای دشواری را باید طی کنند.
هر یک از دیدارهای جام جهانی فوتبال، یک قصه متفاوت را به تصویر می کشد، داستان هایی از جنس دشمنی، دوستی و رقابت که با تماشای آنها می توان به اوج لذت رسید.
در میان این بازی ها، فینال جام جهانی از تاثیرگذاری خاصی برخوردار است و دیوانه های فوتبال عاشقانه و با لذت پای گیرنده های خود به تماشای آن می نشینند.
حال در ادامه این مسیر، به قسمت دوم بررسی فینال های جام جهانی می رسیم، مسیری که طی کردن آن خاطره های زیادی برای عاشقان فوتبال زنده می شود.
در قسمت دوم این روایت به جام های جهانی 1934 ایتالیا می پردازیم.
جام جهانی 1934؛ سیاسی ترین جام در ایتالیای موسولینی
ایتالیا میزبان، که در دوره اول رقابت های جام جهانی در کسب نامزدی آن ناکام مانده بود، بالاخره موفق شد میزبانی را بر عهده بگیرد.
انتخاب ایتالیا، دو کشور آرژانتین و برزیل را برای انجام تنها یک دیدار در مرحله نخست مجبور به سفری 13 هزار کیلومتری کرد.
رقابت های جام جهانی 1934 با حضور 16 تیم (ایتالیا، آمریکا، اسپانیا، برزیل، اتریش، فرانسه، مجارستان، مصر، چک اسلوواکی، رومانی، سوئیس، هلند، آلمان، بلژیک، سوئد و آرژانتین) در 8 شهر، میلان، بولونیا، ناپل، جنوا، رم، تورین، تریسته و فلورانس برگزار شد.
این رقابت ها در 27 می سال 1934 با کیفیت بالاتری نسبت به دوره اول رقابت های جام جهانی برگزار شد.
به تلافی دوره قبل مسابقات که بسیاری از تیم های اروپایی از شرکت در آن انصراف دادند، این بار چندین تیم آمریکای جنوبی مثل آرژانتین و برزیل تیم ذخیره خود را راهی اروپا کردند و اروگوئه حتی حاضر نشد از قهرمانی دوره قبل خود دفاع کند.
دومین دوره جام جهانی، شاید سیاسی ترین دوره آن از زمان برگزاری تاکنون باشد. جام جهانی 1934 درحالی در ایتالیا برگزار شد که دولت فاشیستی "بنیتو موسولینی" دیکتاتور ایتالیایی بر مسند قدرت بود و تلاش می کرد با استفاده از محبوبیت ورزش فوتبال در بین مردم و شکوه و ارزش جام جهانی در دنیا، به تبلیغ افکار خود و همفکرانش در حزب فاشیست ایتالیا بپردازد.
اروگوئه قهرمان دوره قبل در اعتراض به این رژیم، در این دوره شرکت نکرد و برزیل و آرژانتین هم بهترین نفرات خود را به دلیل ترس از شرایط حاکم بر ایتالیا در خانه نگه داشتند.
در جام دوم، برخلاف جام 1930 که 13 کشور برای حضور در آن ابراز علاقمندی کرده بودند، 32 کشور به فیفا اعلام آمادگی کردند، اما از آنجا که باید جام با 16 تیم برگزار می شد، فیفا تصمیم گرفت که دیدارهای انتخابی برگزار کند تا 16 تیم به مرحله نهایی جام راه یابند. از نکات جالب توجه حضور تیم میزبان در دیدار انتخابی بود که البته تیم ایتالیا موفق شد با شکست 4 بر صفر تیم یونان در شهر میلان به دور نهایی صعود کند.
چند سال قبل از شروع جام جهانی 1934، یک روزنامه نگار به نام "ویتویوپوزو" استخدام شد تا برنامه ای جهت رساندن ایتالیا به مقام قهرمانی تدوین کند و خود مربیگری تیم را تقبل کند. هرچند پوزو با برنامه ای دقیق تیم ایتالیا را به پیش می راند و حتی از چهار بازیکن آرژانتین الاصل هم در تیم خود سود می جست، ولی بی شک اگر حمایت های آشکار داوران نبود، شاید ایتالیا نمی توانست جام جهانی را در خانه نگه دارد.
به هرجهت مسابقات، با دیدار ایتالیا و آمریکا در شهر رم و با حضور موسولینی آغاز شد، در این دیدار تیم میزبان با نتیجه خرد کننده 7 بر 1 به پیروزی رسید.
فینال جام جهانی 1934؛ ایتالیا - چک اسلوواکی، قهرمانی در خاک خود
فینال رقابت های جام جهانی 1934، دیدار پایانی در شهر رم و در حضور 72 هزار تماشاگر بین دو تیم ایتالیای میزبان و چک اسلوواکی برگزار شد، که تقابلی از جنس رویارویی دو تن از بهترین دروازه بان های تاریخ فوتبال به نام جیان پیرو کومبی و فرانتیسک پلانیکا را داشت. یک فینال تمام اروپایی که حتی دوچه (لقب موسولینی) به خاطر روحیه بخشیدن به تیم ایتالیا، در ورزشگاه حضور پیدا کرد، و در پایان ایتالیا موفق شد، با پیروزی در وقت های اضافه جام قهرمانی را بالای سر ببرد.
تماشاگران این مسابقه تا دقیقه 71 بازی برای تماشای گل اول صبر کردند، تا در این دقیقه آنتونین پوچ موفق شود برای چک گلزنی کند، این گل خشم تماشاگران ایتالیایی را برانگیخت، بطوری که تعدادی از آنها به یکی از بازیکنان چک حمله ور شدند و او را با تور سیمی بستند. این غائله با دخالت پلیس ایتالیا به پایان رسید.
اما 10 دقیقه بعد رایموندو اورسی برای ایتالیایی ها گلزنی کرد تا بازی به تساوی بکشد و خشم ایتالیایی ها فروکش کند.
پس از تساوی یک بر یک در زمان قانونی، بازی به وقت های اضافه رفت، قانونی که پس از تصمیمات گرفته شده در این دوره از مسابقات به اجرا درآمد و بازی ها پس از تساوی در وقت قانونی، به وقت اضافه می رفت و اگر باز هم مساوی می شد، بازی را تکرار می کردند.
در وقت های اضافه این دیدار، آنجلو اسکیاویو با گلزنی در دقیقه 95 حکم قهرمانی را برای ایتالیا امضاء کرد.
حسین علیرضایی
