به گزارش اقتصاد آنلاین؛ افراد مبتلا به وسواس کندن مو تمایلی قوی و کنترل‌ناپذیر برای کندن موهای خود دارند. در موارد حاد، اختلال کندن موی وسواسی ممکن است باعث بروز نشانه‌های جسمی و روانی شدید در بیماران شود.
اختلال وسواس کندن مو یا تریکوتیلومانیا (TTM)، همچنین به عنوان اختلال کشیدن مو شناخته می شود. بیماری است که در آن فرد مبتلا موهای خود را به طور مکرر می کشد و این موضوع می تواند به از دست رفتن مقدار قابل توجهی از موها منجر شود.
افراد مبتلا به تریکوتیلومانیا موهای سر و همچنین مژه ها، ابروها و یا موهای دیگر قسمت های بدن مانند نواحی زیر بغل، چانه، سینه یا ساق پا را می کشند. آن ها ممکن است عمدا یا ناخودآگاه موهایشان را بیرون بیاورند.
تریکوتیلومانیا در جدیدترین راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-۵) به عنوان یک اختلال وسواس فکری عملی طبقه بندی می شود.
در این زمینه بخوانید؛
چرا خودزنی در نوجوانان رواج دارد؟ + پیشگیری و درمان
علت ریزش مو در دوران نوجوانی چیست؟ + درمان
سن تنها ماندن کودک در خانه کی هست؟
بر اساس بنیاد TLC برای رفتارهای تکراری متمرکز بر بدن، تریکوتیلومانیا می تواند برای مدتی باشد و بعد از بین برود، برای چند روز یا حتی ماه ها قبل از بروز مجدد متوقف شود. رفتار کشیدن مو حتی به ندرت گزارش شده است که هنگام خواب اتفاق بیفتد.
در حالی که تریکوتیلومانیا بسته به فرد می تواند متفاوت ظاهر شود، اما به طور کلی دارای پنج ویژگی متمایز است:
بیرون کشیدن مکرر از موهای خود منجر به ریزش قابل توجه مو می شود
یک احساس فزاینده از تنش بلافاصله قبل از بیرون کشیدن مو یا تلاش برای مقاومت در برابر رفتار
لذت، رضایت یا تسکین در هنگام کشیدن مو
این اختلال توسط اختلال روانی دیگری بهتر تشخیص داده نمی شود و به دلیل یک بیماری پزشکی عمومی مانند آلوپسی آرتا نیست.
این اختلال باعث پریشانی یا اختلال بالینی قابل توجه در فعالیت های اجتماعی، شغلی یا سایر زمینه های مهم عملکرد می شود.
در حالی که هیچ کس به طور قطعی نمی داند چه عواملی باعث ایجاد تریکوتیلومانیا می شود، تصور می شود که نیروهای بیولوژیکی و همچنین مولفه های رفتاری، یادگیری و روانشناختی در این امر نقش دارند.
اختلال وسواس کندن مو یک بیماری نسبتاً نادر است که ۱٪ تا ۲٪ از جمعیت را درگیر می کند. تریکوتیلومانیا می تواند افراد در هر سنی را تحت تأثیر قرار دهد. با این حال، به نظر می رسد که در میان کودکان و نوجوانان بسیار بیشتر از بزرگسالان است. تقریباً ۹۰ درصد بزرگسالان مبتلا به این بیماری زن هستند.
داشتن یک عضو خانواده یا یکی از بستگان مبتلا به تریکوتیلومانیا خطر ابتلا به این بیماری را افزایش می دهد. که نشان می دهد ممکن است یک جز وراثتی در این بیماری وجود داشته باشد. یک مطالعه دوقلویی تخمین وراثت پذیری ۲/۷۶ درصد را نشان داد که نشان می دهد ژنتیک نقش بسزایی دارد.
تریکوتیلومانیا اغلب با سایر اختلالات روانپزشکی همراه است، از جمله:
اختلالات افسردگی
دفع (اختلال در برداشتن پوست)
سندرم تورت
سایر اختلالات وسواس فکری عملی
تشخیص اختلال وسواس کندن مو
از آنجا که اختلال وسواس کندن مو می تواند به سایر بیماری های پزشکی مرتبط با ریزش مو مانند آلوپسی آره آتا شباهت داشته باشد، تشخیص تریکوتیلومانیا اغلب نیاز به ارزیابی پوست و روان دارد. تشخیص ممکن است پیچیده باشد زیرا آلوپسی آره آتا خود گاهی اوقات می تواند باعث ایجاد تریکوتیلومانیا شود.
در بزرگسالان، عدم تمایل فرد به افشای رفتار کشیدن موهای او، ممکن است در تشخیص تریکوتیلومانیا بیشتر با مشکل روبرو شود.
در کودکان بسیار کوچک، تریکوتیلومانیا با سایر عادات مانند مکیدن انگشت شست یا ناخن جویدن مقایسه شده است. کودکان کمتر از ۵ سال غالباً ندانسته موهایشان را بیرون می آورند. به همان روشی که مکیدن انگشت شست برای بیشتر کودکان خود به خود متوقف می شود. اکثریت کودکانی که از این سنین پایین شروع به کشیدن مو می کنند، خود به خود متوقف می شوند.
تریکوتیلومانیا غالباً از سنین ۹ تا ۱۳ سالگی شروع می شود. جالب اینکه اکثر افراد (۷۰٪ تا ۹۰٪) مبتلا به تریکوتیلومانیا در این سن زن هستند. در بین افراد در این گروه سنی، تری کوتیلومانیا طبیعتاً مزمن است.
علاوه بر این، این افراد معمولاً دارای آیین های دهانی مرتبط با کشیدن مو هستند، مانند جویدن یا لیس زدن لب ها، یا حتی خوردن مو.
درمان تریکوتیلومانیا اغلب برای کودکان بسیار کوچک غیرضروری است. زیرا آن ها معمولاً از آن رشد می کنند. با این حال، برای افراد مبتلا به تریکوتیلومانیا در دوران نوجوانی، درمان ممکن است لازم باشد. به خصوص اگر این شک وجود داشته باشد که فرد موهای کشیده شده را نیز می بلعد، که می تواند انسداد خطرناکی در دستگاه گوارش ایجاد کند.
تکنیک های رفتاری شناختی برخی از تأثیرات را در درمان این اختلال نشان داده اند. در میان این موارد، درمان عادت معکوس برجسته است که هدف آن کمک به افراد برای توسعه مهارت هایی برای کاهش رفتارهای مضر خود است، از جمله:
نظارت بر خود (آموزش آگاهی)
شناسایی عوامل محرک رفتار
اصلاح محیط برای کاهش احتمال رفتار کششی
شناسایی رفتار جایگزینی که با کشیدن مو ناسازگار است
در حال حاضر، شواهد محدودی وجود دارد که داروهایی مانند مهارکننده های انتخابی جذب مجدد سروتونین (SSRI) یا داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای (TCA) به طور مداوم در درمان تریکوتیلومانیا موثر هستند. بنابراین FDA هیچ دارویی را برای درمان خاص بیماری تأیید نکرده است. با این حال، انواع مختلفی از داروها امتحان شده است. به خصوص اگر علائم خلقی، اضطرابی یا وسواسی وجود داشته باشد. این شامل:
آنافرانیل (کلومیپرامین)
دپاکوت (والپروات)
لیتوبید، اسکالیت (کربنات لیتیوم)
لوووکس (فلووکسامین)
پاکسیل (پاروکستین)
پروزاک (فلوکستین)
زولوفت (سرترالین)
نالترکسون
داروهای اعصاب
اگرچه بهترین راه برای کنار آمدن با تریکوتیلومانیا به سن و شدت علائم شما بستگی دارد، اما شما یا فرزندتان چند استراتژی را برای آزمایش وجود دارد:
یک عادت سالم جایگزینی پیدا کنید. فشار دادن یک توپ استرس، دست زدن به اشیا با بافت یا نقاشی یا ایده های دیگری را از متخصص بهداشت خود بخواهید.
تکنیک های آرام سازی را تمرین کنید. با توجه به اینکه تریکوتیلومانیا اغلب با سایر بیماری های روانی همزیستی دارد. یادگیری و تمرین روشهای آرام سازی، از جمله تنفس عمیق، مراقبه ذهن آگاهی و آرامش تدریجی، مفید است.
نمودار درست کنید. هر روز که بدون کشیدن موهایتان بروید، یک برچسب یا علامت چک اضافه کنید و بعد از یک خط به خودتان جایزه دهید. نمودار را در اتاقی که تمایل دارید موهای خود را بیرون بیاورید، آویزان کنید.
به دنبال پشتیبانی باشید. صحبت با دیگران که می فهمند چه چیزی را پشت سر می گذارید همیشه مفید است.
