با برگزاری اختتامیۀ دومین دورۀ جایزه جمالزاده، نسترن مکارمی، در دو بخش داستان آزاد و داستان اصفهان رتبۀ نخست و خسرو عباسی نیز در دو بخش داستان اصفهان و داستان آزاد رتبۀ سوم را کسب کرد. اگرچه دبیر ادبی جایزه جمالزاده در شب اختتامیه علت این ماجرا را شرح داد و آن را نقطه قوت داوران جشنواره دانست اما یک روز بعد، یکی از اعضای انجمن نویسندگان اصفهان، بی‌آنکه نامش را فاش کند، طی گفت‌وگویی انتقاداتی را نسبت به دومین دورۀ این جایزه مطرح کرد. ایسنا از مجید قیصری، دبیر ادبی دومین جایزۀ جمالزاده خواست تا دربارۀ این انتقادات توضیح بدهد:
چرا جایزۀ ویژۀ هیأت داوران جایزه جمالزاده در شب اختتامیه به کسی اهدا نشد؟
به خاطر کرونا نمی‌توانستیم و فرصت آن را نداشتیم که داوران را دور هم جمع کنیم و به اجماع نظری دراین‌باره برسیم. ما تنها نظر آن‌ها را دربارۀ داستان‌هایی که خوانده بودند گرفتیم و نام برگزیدگان بخش‌های مختلف را هم اعلام کردیم.
با توجه به اینکه رتبۀ نخست دو بخش از این جایزه را یک نویسندۀ دارای کتاب از آن خود کرده، آیا بهتر نیست بخشی جداگانه برای نویسندگان مبتدی در جایزه جمالزاده در نظر گرفته شود؟
اگر قرار باشد نویسندگان دارای کتاب را از شرکت در جایزه منع کنیم باید در فراخوان این نکته را اعلام کنیم و هیچ جای فراخوان جایزه جمالزاده نوشته‌نشده که نویسندگان حرفه‌ای یا دارای کتاب حق شرکت در آن را ندارند. خیلی از جشنواره‌های ادبی، داستانی که در جشنواره‌های دیگر رتبه آورده را برای رقابت نمی‌پذیرند، اما تاکنون ندیده‌ام که جایزه‌ای حق حضور را از نویسندگان حرفه‌ای گرفته باشد؛ ضمن اینکه داوران ما تنها یک کد رهگیری داشتند و اصلاً نام نویسندۀ داستان‌ها را نمی‌دانستند که بدانند چه کسی کتاب دارد و چه کسی ندارد. آن‌ها بر اساس داستان خوانده‌شده امتیازهایی را داده بودند که با تجمیع این امتیازها در دبیرخانه مشخص شد کدام امتیاز از کدام داستان و کدام نویسنده است.
فکر می‌کنم همین که یک نفر چند جلد کتاب چاپ کرده اما ما او را نمی‌شناسیم سپس در جشنواره‌ای شرکت می‌کند، جایزه می‌برد و ما با ادبیاتش آشنا می‌شویم، نوعی کشف استعداد است و نشان می‌دهد که اتفاقاً جایزه راه خود را درست طی کرده. مطمئن باشید نویسنده‌ای که توانایی او به جامعۀ ادبی اثبات‌شده باشد، هیچ‌وقت در جشنواره‌های ادبی شرکت نمی‌کند و نیازی هم به دیده شدن از این طریق ندارد.
گفته می‌شود که اطلاع‌رسانی درستی برای انتشار فراخوان دومین دورۀ جایزه جمالزاده صورت نگرفته و بازۀ زمانی در نظر گرفته‌شده برای ارسال آثار کوتاه بوده، نظر شما چیست؟
ارسال ۱۴۳۸ اثر از اقصی نقاط کشور و حتی خارج از کشور به دبیرخانۀ جایزۀ جمالزاده نشان می‌دهد که امر اطلاع‌رسانی به‌درستی انجام‌شده و بضاعت ما نیز در سطح داخل همین است. باید بپذیریم که دیگر زمان نصب بنر و پوستر گذشته و از ظرفیت تبلیغ مجازی نیز برای نشر فراخوان به‌خوبی استفاده‌شده، ضمن اینکه جایزه جمالزاده سایت و صفحات مجازی ثابتی دارد که علاقه‌مندان می‌توانند اخبار آن را از این طریق دنبال کنند. ما سعی می‌کنیم در سال‌های بعد روی تبلیغات برون‌مرزی بیشتر کار کنیم.
دربارۀ مهلت ارسال آثار نیز ما قادر نیستیم ۱۲ ماه را کش بدهیم، تنها می‌توانیم به شورای سیاست‌گذاری پیشنهاد بدهیم که جایزه جمالزاده دو سال یک‌بار برگزار شود بلکه دوستان فرصت داشته باشند داستانی بنویسند و بفرستند.
به وجود باندبازی در جایزه‌های ادبی معتقدید؟
کسی که می‌گوید باندبازی وجود دارد باید آن را ثابت کند؛ باید ثابت کند که در جایزۀ جمالزاده همان کسی که داستان نوشته، داوری هم کرده و برنده هم شده! این حرف‌ها همیشه بعد از برگزاری اختتامیه جایزه‌ها زده می‌شود و امیدوارم کسانی که امسال جایزه نگرفتند سال بعد جزو برگزیدگان باشند.
دو دوره از جایزه جمالزاده با حمایت سازمان فرهنگی اجتماعی و ورزشی شهرداری اصفهان برگزارشده و با سخنان رئیس این سازمان دربارۀ کاهش تولی گری و سپردن جایزه به دست نهادهای مدنی در شب اختتامیه، بیم قطع حمایت هست. دراین‌باره می‌توانید توضیح بدهید؟
در شورای سیاست‌گذاری بحث امکان سپردن جایزه به بخش خصوصی و نهادهای مدنی مطرح بوده و نظر به اینکه نهادهای مدنی نیز برای برپایی چنین جایزه‌ای به حمایت نیاز دارند، احتمال آن هست که شهرداری اصفهان یکی از حامیان آن باقی بماند. در کل بنده دبیر دومین دوره این جایزه بودم و اطلاع کافی دربارۀ سیاست‌های بلندمدت برگزارکنندگان ندارم.
بزرگ‌ترین نقطه قوت و نقطه‌ضعف جایزه جمالزاده از دید شما چیست؟
اینکه جشنواره‌ای ادبی برپاشده، عده‌ای یک سال درگیر برگزاری آن بوده‌اند و بیش از هزار اثر در آن شرکت کرده، بزرگ‌ترین نقطه قوت جایزه است. بزرگ‌ترین نقطه‌ضعف آن هم این بود که زود تمام شد و امیدوارم که خیلی زود شروع شود.
انتهای پیام
