به گزارش اقتصاد آنلاین؛ اختلال بی نظمی خلق اخلالگر در افرادی توصیف می شود که مشکل اصلی آن ها، ابزار خشونت های شدید، به صورت همیشگی و در قالب تحریک پذیری پرخاشگرانه است. در واقع ویژگی اساسی اختلال بی نظمی خلق اخلالگر، تحریک پذیری مزمن، شدید و مداوم است. این تحریک پذیری شدید دو جلوه بالینی برجسته دارد که اولین جلوه آن طغیان های خشم مکرر است. این طغیان ها معمولا در پاسخ به ناکامی روی می دهند و می توانند کلامی یا رفتاری (برعلیه دیگران، حیوانات، خود و وسایل) باشند. آن ها باید به طور مکرر یعنی به طور متوسط ۳ یا ۴ بار بیشتر در حداقل یک سال و در دو موقعیت روی دهد.
دومین جلوه تحریک پذیری شدید از خلق مزمن، که به طور مداوم تحریک پذیر است و ما بین طغیان های شدید خشم وجود دارد، تشکیل می شود. این خلق تحریک پذیر یا عصبانی باید شاخص کودک باشد. در بخش عمده ای از روز، تقریبا هر روز وجود داشته باشد و برای دیگران در محیط کودک محسوس باشد.
شیوع این اختلال بین ۲ تا ۵ درصد تخمین شده است و البته در پسران نیز شایع تر است. این اختلال غالبا از دوران کودکی شروع می شود.
در این زمینه بخوانید؛
چرا خودزنی در نوجوانان رواج دارد؟ + پیشگیری و درمان
برای داشتن فرزند نابغه چیکار کنیم؟
چه سنی برای استفاده کودک از تلفن همراه مناسبه؟
ملاک و علائمی که توسط DSM۵ برای این اختلال مطرح شده است به شرح زیر است:
طغیان های خشم مکرر و شدید کلامی یا رفتاری. (پرخاشگری جسمانی به افراد یا اموال از نظر شدت یا مدت بی تناسب با موقعیت)
طغیان ها با سطح رشد ناهماهنگ.
طغیان ها متوسط سه بار یا بیشتر در هفته.
خلق ما بین طغیان های خشم در عمده بخش روز تقریبا هر روز مداوم تحریک پذیر و برای دیگران (والدین ، معلمان ، همسالان).
دوازده ماه یا بیشتر وجود داشته و در طول مدت سه ماه پیاپی بدون نشانه نبوده است.
ملاک اول و چهارم حداقل در دو یا سه موقعیت (خانه، مدرسه، همسالان) حداقل در یکی از موقعیت ها شدید رخ دهد.
نباید اولین بار قبل از ۶ سالگی یا بعد از ۱۸ سالگی تشخیص داده شود.
هرگز دوره مجزایی که بیش از یک روز ادامه داشته باشد و در طول آن ملاک کامل مانیک یا هیپومانیک در فرد باشد وجود ندارد.
همان طور که در بالا ذکر شده است این اختلال باید در دوره زمان معینی تشخیص داده شود. زیرا با افزایش سن علائم و نشانه های این اختلال تغییر می کند. برای تشخیص نیز باید حداقل ۱ سال علائم این اختلال در فرد وجود داشته باشد. و در طول این ۱ سال حداقل ۳ ماه پشت سر هم علائم بیماری را داشته باشند. متخصص بهداشت روان با توجه به علائمی که در DSM ذکر شده است می تواند این اختلال را تشخیص دهد.
درمان های متفاوتی برای این اختلال موجود است که به شرح زیر است:
درمان شناختی رفتاری CBT: نوعی روان درمانی، معمولا برای آموزش برخورد با افکار و احساسات عامل افسردگی و اضطراب به کودکان و نوجوانان مورد استفاده قرار می گیرد.
به کمک رفتار درمانی شناختی می‌توانیم شیوه کنترل خشم و رفتارهای مقابله‌ای، کنترل افکار و چگونگی برخورد در موقعیت‌های حساسیت برانگیز را آموزش دهیم.
آموزش والدین: آموزش والدین در بهبود رفتار کودک بسیار موثر است. روانشناسان و روانپزشکان می توانند از روش های مشابه برای آموزش نحوه تنظیم بهتر خلق و خو و افزایش تحمل کودک نسبت به ناامیدی استفاده کنند. این روش درمانی همچنین بر آموزش مهارت های مقابله ای برای تنظیم خشم و روش های شناسایی و بازنویسی تصورات تحریف شده که موجب طغیان می شوند، تمرکز دارد. سایر تحقیقات روانپزشکی در حال بررسی هستند.
والدین باید شیوه برخورد با کودک را در برای واکنش به رفتار پرخاشگرانه و خشن کودک بیاموزند. با واکنش درست به رفتار کودک می‌توانیم میزان انفجار خشم را به میزان چشم‌گیری کاهش دهیم.
مطالعات متعدد نشان می دهند که چنین مداخلاتی می توانند موثر باشند. به طور خاص، در این روش والدین روش های موثر تری را برای پاسخ دادن به رفتارهای تحریک پذیر آموزش می بینند. برای مثال والدین موقعیت هایی را که ممکن است منجر به طغیان کودک شوند، پیش بینی می کنند و از قبل برای پیشگیری از طغیان آماده می شوند. آموزش همچنین بر اهمیت پیش بینی پذیری، هماهنگی با کودک و پاداش دادن به رفتار مثبت تمرکز دارد.
آموزش مبتنی بر کامپیوتر: شواهد نشان می دهد که نوجوانان تحریک پذیر مبتلا به این اختلال مستعد تفسیر اشتباه چهره های مبهم به چهره عصبانی هستند. شواهد اولیه نشان می دهند که آموزش مبتنی بر کامپیوتر می تواند به رفع این مشکل در نوجوانان مبتلا یا دچار تحریک پذیری شدید کمک کند.
ضدافسردگی ها، ضد جنون ها، تثبیت کننده های خلق، ضد اضطراب ها. از جمله داروهایی هستند که برای این اختلال تجویز می شود.
چون این اختلال در کودکی رخ می دهد بنابراین بهتر است زود تر تشخیص داده شود تا والدین و کودک با مشکل مواجهه نشوند. اگر کودک شما علائمی از این اختلال دارد نادیده نگیرید و با وی به یک متخصص بهداشت روان مراجعه کنید..
