به گزارش خبرگزاری تسنیم از اصفهان، حاشیه‌نشینی شبیه زخم سربسته‌ای است که جایش درد می‌کند، نه خوب می شود و نه آدم را می‌کشد. شبیه سنگ‌هایی است که گرفتار پای لنگ می‌شود؛ کمی هم شبیه بهم ریختگی اوضاعی است که می‌تواند خوب شود اما نه برایش وقت می‌گذارند، نه هزینه و نه اقدامی. اگر هم انجام شود آنقدر ناچیز است که دیده نمی‌شود.
حاشینه‌نشینی یکی از بزرگترین معضلاتی است که گریبان یک جامعه را می‌گیرد و عجیب است که اراده‌ای قوی هنوز برای حل آن ظهور نکرده است. مشکلات حاشیه‌ها نه تنها خودشان که تمام‌جامعه را درگیر می‌کند؛ اگر آب دست مسئولان است باید زمین بگذارند و به رفع این معضل بزرگ رسیدگی کنند و تا زمانی که به نتیجه مطلوب نرسیده‌اند دست از تلاش برندارند.
البته رفع مشکل حاشیه نشینی راهی چند روزه و چند ماهه نیست و مرد و زن عمل می‌خواهد، آدم هایی که دلشان برای آینده این شهر می‌تپد و از جان و دل مایه می‌گذارند. زمان بر است اما غیرممکن نیست.
کم نداریم آدم‌هایی که می‌توانند چاره ساز و راهگشا باشند، قبل از اینکه دیر شود و آدم‌های زیادی را در این حاشیه‌ها از دست دهیم، قبل از اینکه جوانی‌های زیادی تلف شود، استعدادهای زیادی از بین رود، پدران و مادران زیادی با شرمندگی بمیرند و قبل از اینکه همشهریانمان را بیشتر از این در عذاب ببینیم دست به کار شوید.
حاشیه نشینی در شان شهری مانند اصفهان نیست، ره چند ساله ای است که باید طی شود.
انتهای پیام/164/ش
