به گزارش اقتصاد آنلاین؛ مارهای پایتون برمه‌ای بزرگ هستند و تا ۵ متر طول دارند اما اندازه بزرگ آن‌ها به تنهایی نمی‌تواند باز شدن باورنکردنی دهان آن‌ها را توضیح دهد؛ فرایندی که با آن می‌توانند طعمه‌های به بزرگی آهو یا تمساح را بخورند.
دانشمندان حالا در مطالعه جدیدی نشان داده‌اند که مارهای پایتون برمه‌ای چگونه می‌توانند آرواره‌های خود را به اندازه‌ای باز کنند که طعمه‌هایی تا شش برابر بزرگتر از خود را بخورند.
«ایان بارتوشک»، دانشمند محیط زیست حفاظت از جنوب غربی فلوریدا همراه با سه محقق دیگر به زیست‌شناسی این مار عظیم و به‌ویژه توانایی آن در خوردن تقریبا هر موجودی که با آن روبرو می‌شوند، نگاهی دقیق‌تر انداخته‌اند.
تحقیقات آن‌ها نشان می‌دهد که مارهای پایتون برمه‌ای برای بیشتر باز کردن دهان خود، از قابلیت منحصربه‌فردی استفاده می‌کنند. در واقع بین آرواره‌های پایین آن‌ها پوست بسیار کشیده‌ای وجود دارد که به مار اجازه می‌دهد تا حیوانات حتی بسیار بزرگ‌تری را ببلعند.
با توجه به اینکه مارها تمایل دارند طعمه خود را به‌طور کامل و بدون اینکه ابتدا آن‌ها را بجوند، ببلعند، قابلیت مار در باز کردن دهان خود یک عامل کلی در چیزی که می‌توانند بخورند محسوب می‌شود. برخلاف آرواره‌های پایینی انسان‌ها و سایر پستانداران، استخوان‌های فک پایین مارها به هم چسبیده نیستند، بلکه فقط با یک پیوند فنری به هم متصل شده که این امر به دهان آن‌ها اجازه می‌دهد تا حد زیادی باز شود.
«بروس جین»، یکی از محققان این مطالعه از دانشگاه سینسیناتی توضیح می‌دهد که هرچند اکثر مارها آرواره‌هایی قابل گسترش دارند، اما پوست فوق‌العاده کشیده آرواره‌های پایینی مارهای پایتون برمه‌ای سطح جدیدی از قابلیت ارتجاعی محسوب می‌شود.
جین می‌گوید: «پوستِ کشیده بین فک پایین چپ و راست در مار پایتون تفاوتی اساسی دارد. بیش از ۴۰ درصد از کل دهان باز شده آن‌ها به‌طور متوسط از این پوستِ کشیده حاصل می‌شود.»
مارهای پایتون برمه‌ای وحشی علیرغم اشتهای زیادشان، به دلیل از دست دادن زیستگاه خود توسط انسان‌ها در آسیای جنوب شرقی و مکان بومی خود آسیب‌پذیر هستند. اما در فلوریدا، با خوردن تقریبا هر چیزی که به چشم می‌آید، گونه‌های بومی را از بین می‌برند و به اکوسیستم آسیب می‌رسانند.
دانشمندان اعتقاد دارند که نتایج این تحقیق جدید می‌تواند به کنترل این مارهای عظیم‌الجثه کمک کند.
