شمال نیوز: حسین علی زاده/ روزهایی که گذشت در فضای تحلیل و بررسی اوضاع ناآرامی که همه دیدیم و شنیدیم، طبق معمول و تحت تاثیر جو موجود، برخی مدعیان براندازی کسانی را که با نقد هر دو سوی این میدان توصیه به تامل و درنگ در شرایط پیچیده می کردند متهم به «وسط» بودن و بی کنشی می کردند، گویی که در یک قدمی فتح و ظفر قرار دارند! این توهم تا جایی بود که حتی برخی از این خام اندیشان ساده دل زبان به تهدید گشوده و به این دسته از افراد نیز در کنار مخالفان خود وعده انتقام در فردای پیروزی را می دادند!
اما متاسفانه در این سوی میدان و در جبهه علاقمندان نظام نیز کم نبودند کسانی که با تقلیل ماجرا به صرف دسیسه های دشمن و با غفلت از « مساله» ای که راه حل اش در زمین زیرپای خودمان است خواستار حمایت بدون قید و شرط از همه اقدامات درست و غلطی بودند که ریشه اصلی این بلوا بود. از نظر اینان گویی هیچ مشکلی وجود ندارد و ریشه همه مشکلات در فتنه انگیزی های بیرونی است. بنابراین در شرایط «فتنه» دوستداران انقلاب باید چشم بر نارسایی ها و اشتباهات کارگزاران نظام ببندند و بدون هیچ تردیدی صف خود را از منتقدان جدا کنند که اگر چنین نکنند «عیار» انقلابی گری پایینی دارند و اساسا در هنگامه «فتنه» است که «منافق» از « معتقد» جدا می شود! آنها هم اگر چه اصطلاح «وسط بازی» را کمتر به کار می برند اما به شدت با هر گونه بازاندیشی و احتیاط در سخن گفتن و عمل کردن ، مشکل دارند و در میانه بودن را حمل بر عافیت طلبی می کنند.
آنها فراموش می کنند که حتی رهبر انقلاب نیز به عنوان کسی که اینان بیشتر از هر کس دیگری مدعی پیروی از ایشانند بر درمان زخم ها تاکید کرده اند. زخم هایی که اگر نباشند مگس ها هم کمتر جایی برای نشستن خواهند داشت !
ناگفته پیداست که چنین رویکردی شاید در عالم سیاست که عرصه «عمل» است و صراحت و شفافیت در برابر خصم را می طلبد کارگشا باشد اما برای «حل مساله» به هیچ وجه به کار نمی آید. اینکه از سیاستمداران توقع داشته باشیم که به اقتضای ماهیت سیاست، شفاف و صریح باشند شاید توقع نابجایی نباشد به خصوص در بزنگاه های خاص اما حقیقت این است که سیاست برای حل مسایل کافی نیست. حتی می توان گفت عیار دلسوزی برای انقلاب این روزها با کارآمدی در حل مسایل معلوم می شود نه صرف شعاردادن. در حل مسایل باید با دیده کارشناسانه و نقادی به رویدادها نظر کرد هر چند شاید بتوان گفت همان شفافیت و صراحت مطلوب سیاستمداران، معمولا در عرصه کارشناسی و نقد چندان به مذاق اهل سیاست خوش نمی آید و حتی اظهارنظرهای کارشناسانه را تلخ تر و خشن تر از گفتار سیاست حس می کنند!
در هر حال توقع موضع گیری سیاسی در عرصه عمومی از کسانی که به حل مساله می اندیشند انتظار به جایی نیست و به اندازه همان توقع اپوزیسیون جو زده برای کنشگری سیاسی در عرصه عمومی بی جاست.
نگاه به علل و از بین بردن ریشه ها و علتها در میدان و کارزاری که پر از هیجان و خشم و گفتار و کردار غیر عقلانی است لازمه هر نوع رفتار و گفتار عقلانی است.
