به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از نیواطلس، برای پیش بینی زلزله به سختی می‌توان همه عوامل را در نظر گرفت. محققان نیوزلندی اکنون عاملی را کشف کرده‌اند که قبلاً نادیده گرفته شده بود و می‌تواند شدت زلزله‌ها را تحت تأثیر قرار دهد. این عامل فسیل‌های موجودات دریایی کوچک است.
منطقه فرورانگی هیکورانگی بزرگترین خط گسل نیوزلند است که از ساحل شرقی آن می‌گذرد. این گسل مرز بین اقیانوس آرام و استرالیا را مشخص می‌کند. حرکات صفحات این گسل بر روی هم باعث می‌شود که در این منطقه برخی زمین‌لرزه‌های قدرتمند شکل بگیرند و لذا زمین لرزه‌های ۸ ریشتری در این بخش از جهان در طول تاریخ ثبت شده است.
بررسی دقیق‌تر منطقه فرورانش برای پیش‌بینی زمین‌لرزه‌ها ضروری است، اما موقعیت و عمق گسل مذکور در دریا این امر را دشوار می‌کند. بنابراین، برای مطالعه جدید، محققان دانشگاه ویکتوریا ولینگتون استرالیا، سنگ‌های آهک، گل سنگ و سیلتستون را در نزدیکی خشکی بررسی کردند.
آنها مقادیر زیادی کلسیت را یافتند که یک ماده معدنی کربنی معمولی شکل گرفته از پوسته موجودات ریز و باستانی دریایی است. اگر مقادیر کافی از کلسیت در آب حل شود، می‌تواند مانند ماده‌ای روان کننده برای تشدید حرکت صفحات گسل‌ها عمل کند و به آنها اجازه دهد به راحتی بدون ایجاد زمین لرزه‌های قابل توجه در سطح آب بر روی هم بلغزند. اما اگر این ماده در آب حل نشود، خط گسل را قفل کرده و موجب ذخیره سازی انرژی می‌شود که در نهایت در قالب یک زلزله بزرگ‌تر آزاد می‌شود.
دکتر کارولین بولتون، نویسنده اصلی این تحقیق، گفت: «کلسیت زمانی که تحت فشار زیاد بوده و در دماهای پایین‌تر است، سریع‌تر حل می‌شود. اما با بالا رفتن دما مثلاً در عمق زمین، حل شدن آن سخت‌تر می‌شود. در ناحیه فرورانش، دما آهسته‌تر از روی سطح زمین افزایش می‌یابد؛ فقط حدود ۱۰ درجه سانتیگراد در هر کیلومتر. بنابراین گسل واقعاً نسبت به کلسیت یا پوسته موجودات مرده دریایی قدیمی، حساس است. مقدار و رفتار کلسیت، بخش بزرگی از معمای بزرگی هر زمین لرزه‌ای را در آینده حل می‌کند.
