به گزارش ورزش سه ، ااستقلال برای حفظ فاصله‌ی خود با نفت آبادان و سایر مدعیان قهرمانی از جمله سپاهان، تراکتور و پرسپولیس، نیاز به کسب ۳ امتیاز مقابل سایپایی داشت که در این فصل موفق به متوقف کردن پرسپولیس، سپاهان و نفت آبادان شده بود.
محمود فکری ترجیح داده بود به ترکیب برنده مقابل تراکتور دست نزند و همانند بازی قبل با آرایش ۲-۲-۲-۴ و با همان نفرات قبلی به میدان رود. پیش از این و در نیمه‌ی دوم دربی و بازی مقابل تراکتور، شاهد دو عملکرد متضاد از حضور هم‌زمان مطهری، قایدی و دیاباته در ترکیب استقلال بودیم و بازی با سایپا احتمالاً قرار بود سرنخ‌های بهتری به ما حول تأثیر خوب یا بد حضور هم‌زمان این سه نفر بدهد. آن سوی میدان، ابراهیم صادقی و کادرفنی مجربش متشکل از پیروز قربانی، کیانوش رحمتی و کاظم برجلو، تیمشان را همانند بازی با ذوب‌آهن و بدون تغییر در نفرات، با چیدمان ۱-۳-۲-۴ به زمین فرستادند.
پیش‌تر و در آنالیز‌های گذشته هم اشاره کردیم که استقلال در هنگام پرسینگ تمایل به بستن کانال‌های مرکزی و آزاد گذاشتن مدافعان کناری حریف دارد. این بازی هم از این قاعده مستثنی نبود. خط اول پرس استقلال که از شجاعیان، مطهری و دیاباته تشکیل می‌شد، دو مدافع کناری و دروازه‌بان سایپا را تحت فشار می‌گذاشتند. ( تصویر اول) اما کادر فنی سایپا که به خوبی از توانایی بالای عناصر تهاجمی استقلال در بحث پرسینگ آگاه بود، برای فرار از از دست رفتن توپ در مناطق مرکزی نیمه‌ی زمین خودی، به محمدحسین اکبر منادی دستور داده بود تا اغلب شروع مجدد‌ها را بلند به نیمه‌ی زمین حریف ارسال کند یا یک پاس نرم برای مدافعان کناری سایپا بفرستد.( مطابق آمار سایت یازده، اکبر منادی ۲۱ ارسال بلند داشت) نتیجه‌ی این اتفاقات، قطع توپ و تکلینگ‌های کم‌تر توپ توسط بازیکنان استقلال در نیمه‌ی زمین سایپا نسبت به بازی با تراکتور بود؛ مطابق آمار سایت «یازده»، استقلال مقابل تراکتور ۷ تکلینگ و ۱۲ قطع توپ و در مقابل سایپا ۵ تکلینگ و ۱۰ قطع توپ در نیمه‌ی حریف داشت.
تصویر اول: دیاباته بعد از ارسال پاس عقب مدافع سایپا، به اکبرمنادی فشار می‌آورد، مطهری هم مراقب دیگر مدافع میانی سایپا است؛ در نتیجه اکبر منادی توپ را برای مدافع راست سایپا بلند می‌کند.
سایپا چگونه ساخت بازی استقلال را بهم زد؟
سایپا به هنگام عدم مالکیت توپ، آرایش خود را به ۱-۱-۴-۴ تغییر می‌داد و حسین کامیاب و مجید علیاری دو نفر جلوی زمین نارنجی‌پوشان را تشکیل می‌دادند. صادقی در فصل گذشته هم نشان داده بود که در حفظ ساختار دفاعی تیمش تبحر خاصی دارد. تیم او در این مسابقه هم به حالت «mid-block» دفاع می‌کرد و بازیکنان سایپا به هنگام جابه‌جایی‌هایشان از یک سمت زمین به سمت دیگر یا به هنگام انتقال از وضعیت «mid-block» به «low-block»، به خوبی فشردگی طولی و عرضی خود را حفظ می‌کردند. ( تصویر دوم) آرایش «mid-block» سایپا تا حد زیادی مهدی‌پور را از بازی خارج کرده بود و او در سراسر ۹۰ دقیقه نتوانست حتی یک پاس کلیدی ثبت کند و دقت پاس معمولی ۷۵٪ هم داشت.
تصویر دوم: توپ از جناح چپ به جناح راست انتقال یافته، یونیت دفاعی سایپا هم به خوبی با گردش توپ به جناح راست جابه‌جا شده و در عین حال فشردگی طولی و عرضی خود را هم حفظ کرده است. هیچ یک از بازیکنان استقلال در کانال‌های مرکزی خالی نیستند و تنها گزینه‌ی پاس غفوری، یک پاس رو به عقب به مهدی‌پور است.
دروازه‌ی استقلال چگونه باز شد؟
بارها و بارها در آنالیز‌هایی که ارائه شد، به ضعف استقلال در پوشش فضای جلوی مدافعان( منطقه‌ای که اصطلاحاً به منطقه‌ی ۱۴ معروف است)، اشاره شد. برای مثال در بازی با نفت آبادان، یکی از جدی‌ترین موقعیت‌های نفت قبل از به ثمر رسیدن گل از همین فضا به دست آمد( تصویر سوم). یا در بازی با گل‌گهر، پنالتی گرفته شده توسط محسن کریمی از همین منطقه بود( تصویر چهارم) و حتی در دربی پایتخت هم نوراللهی و پهلوان در دو صحنه فرصت‌های شوت‌زنی خوبی از این فضا به دست آوردند. استقلال با گذشت ۱۲ هفته از لیگ برتر، از نفراتی چون مسعود ریگی، فرشید باقری، مهدی مهدی‌پور و آرش رضاوند در پست هافبک دفاعی استفاده کرده، اما فکری هنوز نتوانسته زوج ایده‌آل خود در این پست را پیدا کند که هم در بحث تخریب و پوشش مناطق دفاعی مؤثر عمل کنند، هم در بحث بازی‌سازی از عقب زمین و اتصال خط دفاع به حمله. نتیجه‌ی همه‌ی این اتفاقات این بود که در بازی مقابل سایپا، باز هم استقلال از منطقه‌ی ۱۴ به حریف خود موقعیت داد، اما این بار حسین مالکی با یک ضربه‌ی دیدنی از سد رشید مظاهری هم گذشت. اگر بار دیگر و با دقت به صحنه‌ی گل بنگرید، درمی‌یابید که جدا از مدافعان استقلال که خیلی راحت به مجید علیاری اجازه‌ی پیش‌روی می‌دهند، مهدی‌پور اصلاً در منطقه‌ی جلوی دفاع حضور ندارد و ریگی هم خیلی دیر به آن منطقه اضافه می‌شود. این در حالی است که مهم‌ترین وظیفه‌ی دفاعی ریگی و مهدی‌پور، پوشش منطقه‌ی ۱۴ است.( تصویر پنجم)
تصویر چهارم: چند ثانیه قبل از اعلام پنالتی روی کریمی
تصویر پنجم: هیچ بازیکنی از استقلال در منطقه‌ی ۱۴ حضور ندارد و مالکی به راحتی در این فضا صاحب توپ شده و ثانیه‌هایی بعد دروازه‌ی مظاهری را باز می‌کند.
ریتم بهتر استقلال در ۲۰ دقیقه‌ی پایانی
از دقیقه ۶۳ فرشید اسماعیلی و از دقیقه‌ی ۶۵ آرش رضاوند برای استقلال به زمین آمدند، اما آرایش استقلال در همان وضعیت ۲-۲-۲-۴ باقی ماند. با این تغییرات، مهدی‌پور به رأس عقب خط هافبک استقلال تبدیل شد که در نزدیکی خود رضاوند را می‌دید و در جلوی این دو نفر هم شجاعیان و اسماعیلی حضور داشتند. ( تصویر ششم) بدین ترتیب، همه‌ی عناصر خلاق آبی‌ها حضور توأمان در بازی داشتند. عملکرد درخشان رضاوند و تحرک بالای اسماعیلی باعث شد استقلال ریتم بهتری در ۲۰ دقیقه‌ی پایانی بگیرد و چندین بار موفق به خلق موقعیت از کانال‌های مرکزی شود. رضاوند در ۲۵ دقیقه حضور خود، ۳۱ پاس با دقت ۹۴٪ داد که شامل ۲ پاس کلیدی هم می‌شد و اسماعیلی هم ۳ شوت زد که یکی از آن‌ها در چهارچوب بود. دید خوب و ریسک‌پذیری رضاوند در ارسال پاس‌های طولی، همان چیزی بود که استقلال برای شکستن خطوط دفاعی فشرده‌ی سایپا به آن نیاز داشت.( تصویر هفتم و هشتم)
تصویر ششم: تراکمی که استقلال در وسط زمین با حضور هم‌زمان رضاوند، شجاعیان و اسماعیلی ایجاد کرده است، وریا غفوری را در جناح راست آزاد می‌کند.
تصویر هفتم: ارسال پاس طولی دقیق توسط رضاوند برای اسماعیلی
تصویر هشتم: ادامه‌ی تصویر قبلی؛ جای‌گیری عالی اسماعیلی در منطقه‌ی ۱۴، پاس عالی قایدی به اسماعیلی، ضربه‌ی خوب فرشید که با مهار اکبرمنادی همراه می‌شود.
استقلال با این شکست هم‌چنان با ۲۲ امتیاز و یک بازی بیشتر نسبت به صنعت نفت و ۳ بازی بیشتر نسبت به پرسپولیس، صدرنشین ماند و اگر این دو تیم بازی‌های عقب‌مانده‌ی خود را با پیروزی پشت سر بگذارند، به رده‌ی سوم سقوط خواهد کرد.
اما فارغ از نتیجه‌ی بازی، بسیاری از هواداران و کارشناسان بر این عقیده‌اند با حضور هم‌زمان قایدی، دیاباته و مطهری در ترکیب استقلال، اتصال خط دفاع به حمله‌ی آبی‌ها دچار مشکل می‌شود. روی کاغذ هم حضور قایدی در پست هافبک پشت مهاجم به همراه داریوش شجاعیان، کمی از توان تهاجمی او خواهد کاست و مطهری و دیاباته هم به عنوان دو مهاجم بلندقامت و تنومند، نخواهند توانست یک زوج مناسب را تشکیل دهند، زیرا هردویشان یک «Target man» یا مهاجم هدف هستند. باید منتظر ماند و دید محمود فکری و کادرش در هفته‌های آتی پیرامون حضور هم‌زمان ۳ مهاجم سرشناسشان و البته ضعف هافبک‌های دفاعیشان در پوشش فضای جلوی مدافعان چه تصمیمی اتخاذ خواهند کرد.
آنالیز از علی کمانگری
