عصر ایران؛ سروش بامداد- فارغ از محتوای سیاسی بیانیۀ 400 مداح یا اشاره به این که شاید این اولین بار باشد که این تعداد از مداحان بیانیه‌ای را امضا می‌کنند و کاری را انجام می‌دهند که پیش تر از روشن‌فکران و روزنامه‌نگاران سر می‌زد استفاده از واژۀ پارسی «ستایش‌گر» به جای «مداح» از زبان رواج‌دهندگان ادبیات مذهبی قابل توجه است چرا که ترجیح روحانیون و مداحان استفاده از واژگان عربی است چندان که در سال‌های اخیر برای واژگانی چون «موکب» معادلی ساخته نشده و از همان استفاده می کنند و در موارد متعدد دیگر انگار عمدی وجود دارد که کلمات عربی به کار رود.
فرهنگستان کنونی زبان و ادب فارسی هم بر خلاف فرهنگستان اول در عصر رضاشاه در قبال کلمات فرنگی ولو فنی و تخصصی حساسیت دارد و با عربی کار ندارد یا چندان کار ندارد.
ترجیح «ستایش‌گر» به جای «مداح» البته به انگیزۀ پارسی‌نویسی نیست برای آن است که تأکید کنند ستایش‌گر بزرگان تشیع هستند نه مداح قدرت هر چند ستایش گران توضیح نداده اند در توصیه به برخورد قاطع به سیرۀ کدام یک از بزرگان تشیع تأسی کرده‌اند.
با این وصف یک لحظه شگفتی خود را از «بیانیه نویسی 400 مداح یا این که کل اعتراض را به بیگانه نسبت داده‌اند و هیچ سهمی برای حق اعتراض قانونی قایل نشده اند یا این یادآوری که شیعه با «نه» گویی بیشتر شناخته می‌شود تا ستایش و تأیید» کنار بگذاریم و یادآور شویم کم پیش می‌آید نام عربی را کنار بگذارند و پارسی به کار ببرند. هر چند شگفتی این نویسنده از این اتفاق به مراتب کمتر از زمانی است که دیدم نام بیمارستان سجاد در شمال میدان دکتر فاطمی را به «شهرام» قبل بازگردانده‌اند.
