احمد زیدآبادی نوشت: همیشه تصورم این بود که جامعۀ ایرانیان خارج از کشور سرمایۀ بزرگی برای سرزمین ما هستند، زیرا علاوه بر تخصص و داشتن سرمایه، سالیان درازی را هم در محیط‌های اجتماعی و سیاسی مداراجویانه و دمکراتیک زندگی کرده‌اند و حامل آن فرهنگ شده‌اند. از همین رو بازگشت آنان به کشور را گشایشی عمده در داخل می‌دانستم.
البته هنوز هم بر همین نظرم. قریب به اتفاق آنها همینطورند اما آن عده از آنان که در برخی از شهرهای کانادا و اروپا و آمریکا به نشانۀ حمایت از اعتراض‌های داخلی گردهم آمدند و به جای شعارهای مدنی و اصیل و کارگشا، شعار "توپ، تفنگ، فشفشه....." سر دادند، از هر جهت نومیدکننده ظاهر شدند!
چه کار کنیم؟ این هم شانس ماست! مذهبی‌های ما که به فرنگ می‌روند جز سطحی از برهنگی و رواج مشروبات الکلی، چیز دیگری در آنجا نمی‌بینند! سیاسی‌های غیرمذهبی ما هم که در آنجا اقامت می‌کنند، گویی در همان حال و هوای استبداد شرقی نفس می‌کشند و بهره‌ای از فرهنگ مدارا احترام و دمکراسی نمی‌برند!
یعنی این هموطنان خشمگین ما حالا از هر دسته و گروهی که بودند، از خودشان خجالت نکشیدند که شعار توپ، تفنگ، فشفشه سر دادند؟
