کتاب « امپراتوری توهم» به چاپ رسید

به گزارش خبرگزاری صدا و سیما ؛ کتاب «امپراتوری توهم» نوشته کریس هِجِز، نویسنده آمریکایی، با ترجمه شیما عالی  در انتشارات سوره مهر عرضه شده است.

توهم سواد، توهم عشق، توهم خرد، توهم خوشبختی و توهم آمریکا فصل‌های این کتاب را تشکیل می‌دهد.

در بخشی از کتاب می‌خوانیم: «ناکامی‌ها متعددی که کشور ما را از هر سو احاطه کرده است، از اقتصاد دچار سوء مدیریت گرفته تا تضییع حقوق قانونی مردم و کمبود خدمات بهداشت عمومی و شکست کامل در خاورمیانه، همه محصول موسساتی است که نخبگان تحصیلکرده ما را بیرون می‌دهد و از آن‌ها حمایت می‌کنند.

دانشگاه‌های هاروارد، یِیل، پرینستون، استنفورد، آکسفورد، کیمبریج، تورنتو و موسسه مطالعات سیاسی پاریس به همراه اغلب دیگر دانشکده‌های تزار اول در امر آموزش پرسشگری و تفکر به دانشجویان معمولی و پیش‌پاافتاده عمل می‌کنند و در عوض توسط فیلتر آزمون‌های یکسان شده، فعالیت‌های تقویتی، کلاس‌های اِی‌پی، معلمان خصوصی گران‌قیمت، مدارس خصوصی باکلاس، آزمون‌های ورودی و تمکین کورکورانه از صاحبان قدرت تمرکز خود را بر تربیت فوج‌فوج مدیران مطلوب سیستم معطوف می‌کنند.

مسئولیت سقوط اقتصاد جهانی در خطی مستقیم از محوطه‌های آراسته و تالار‌های دانشگاهی کیمبریج و نیوهِیون و تورنتو و پاریس تا مراکز قدرت سیاسی و اقتصادی امتداد می‌یابد.

دانشگاه‌های تراز اول از پژوهش‌های اندیشمندانه بیزارند؛ پژوهشی که در ذات خود به قدرت بی‌اعتماد، به شدت مستقل و اغلب ضد سیستم است. این دانشگاه‌ها آموزش را حول محور رشته‌های تحصیلی به صورت بسیار جزئی تخصصی شده و پاسخ‌های طراحی شده است بنا می‌کنند. رشته‌های تحصیلی تثبیت شده‌ای که این دانشگاه‌ها ارائه می‌دهند_ اقتصادی و سیاسی و اجتماعی_ و مطلوب شرکت‌هاست با مولفه‌هایی روشن، ازجمله برتری بازار آزادِ بدون محدودیت، و نیز با دایره لغاتی به شدت تخصصی شده عرضه می‌گردد.

این دایره لغات، که علامتی از «متخصص بودن» و البته نخبه بودن است، مانع به وجود آمدن آگاهی عمومی می‌شود و افراد غیر متخصص را از پرسیدن سوالات نامطلوب باز می‌دارد. این دایره لغات جست‌وجو برای خیر همگان را نابود می‌کند، رشته‌های تحصیلی و دانشکده‌ها و دانشجویان و در نهایت متخصصان را به پاره‌هایی کوچک و تخصصی شده خُرد می‌کند؛ و به دانشکده‌ها و دانشجویان امکان می‌دهد در اقطاعی خودساخته پس بنشینند و ضروری‌ترین پرسش‌های اخلاقی و سیاسی و فرهنگی را به فراموشی بسپارند. منتقدان سیستم کسانی همچون نوآم چامسکی، هاوارد زین، دنیس کوسینیچ، یا رالف نیدر- از مباحث جریان اصلی بیرون رانده می‌شوند به کنار می‌روند.»