لیلا میررضایی در گفت‌وگو با ایسنا، اظهار کرد: افراد مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوتایپال معمولاً در درک چگونگی روابط اجتماعی یا تأثیر رفتارشان بر دیگران مشکل دارند، این افراد همچنین ممکن است انگیزه‌ها و رفتارهای دیگران را نادرست تفسیر کرده و باعث ایجاد بی‌اعتمادی قابل توجهی نسبت به دیگران شوند.
وی ادامه داد: این مشکلات ممکن است منجر به اضطراب شدید و تمایل به خودداری از شرکت در موقعیت‌های اجتماعی شود، زیرا فرد مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوتایپی تمایل دارد عقاید عجیب و غریب خود را همیشه حفظ کند و ممکن است در پاسخگویی مناسب به نشانه‌های اجتماعی مشکل داشته باشد.
میررضایی عنوان کرد: این اختلال به طور معمول در اوایل بزرگسالی تشخیص داده می‌شود و احتمالاً در طول عمر فرد دوام می‌یابد، گرچه درمان، مانند دارو درمانی و روان‌درمانی، می‌تواند شدت علائم را بهبود بخشد.
این روانشناس تصریح کرد: اختلال شخصیت اسکیزوتایپی معمولاً شامل علائم و نشانه‌هایی مانند تنها بودن و فاقد دوستان نزدیک در خارج از دایره خانواده، احساسات خنثی یا پاسخ‌های عاطفی محدود یا نامتناسب، اضطراب اجتماعی مداوم و بیش‌ازحد، تعبیر نادرست از وقایع، مانند احساس اینکه چیزی که در واقع بی‌ضرر است را دارای معنای شخصی می‌دانند، طرز تفکر عجیب، غیرعادی یا غیرمعمول، داشتن اعتقادات یا شیوه‌های خاص رفتاری، افکار مشکوک یا پارانوئید و تردیدهای مداوم در مورد وفاداری دیگران، اعتقاد به قدرت‌های خاص مانند تله‌پاتی ذهنی یا خرافات، برداشت غیرمعمول؛ مانند احساس حضور شخص غایب یا داشتن توهم، لباس پوشیدن به روش‌های عجیب و غریب و سبک گفتاری عجیب و غریب، مانند الگوهای مبهم یا غیرمعمول گفتار یا تندخوانی عجیب و غریب هنگام مکالمات است.
وی ادامه داد: علائم و نشانه‌های اختلال شخصیت اسکیزوتایپال، از جمله افزایش علاقه به فعالیت‌های انفرادی یا سطح بالای اضطراب اجتماعی، ممکن است در سال‌های نوجوانی دیده شود و در کودکی ممکن است در مدرسه تحت فشار یا زورگویی باشند.
میررضایی عنوان کرد: اختلال شخصیت اسکیزوتایپی به راحتی می‌تواند با اسکیزوفرنی اشتباه گرفته شود، که یک بیماری روانی شدید است که در آن افراد، تماس با واقعیت را از دست می‌دهند، درحالیکه افراد مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوتایپی ممکن است دوره‌های کمی توهم یا هذیان را تجربه کنند که این اپیزودها به اندازه اپیزودهای اسکیزوفرنی طولانی و شدید و مکرر نیست.
این روانشناس تصریح کرد: تمایز مهم دیگر این است که معمولاً افراد مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوتایپال از تفاوت بین عقاید تحریف شده و واقعیت آگاه می‌شوند، ولی افراد مبتلا به اسکیزوفرنی به طور کلی نمی‌توانند فرق هذیان و واقعیت را تشخیص دهند.
وی عنوان کرد: با وجود این تفاوت‌ها، افراد مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوتایپال می‌توانند از روش‌های درمانی مشابه با درمان‌های اسکیزوفرنی استفاده کنند، چراکه این اختلال کمتری نسبت به بیماری اسکیزوفرنی دارد و گاهی اوقات به‌عنوان یک بیماری در معرض ابتلا به اسکیزوفرنی محسوب می‌شود.
میررضایی افزود: افراد مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوتایپی احتمالاً فقط در صورت درخواست دوستان یا اعضای خانواده ممکن است به متخصص مراجعه کنند، یا ممکن است به دنبال درمان مشکل دیگری مانند افسردگی باشند، اگر گمان می‌کنید که یک دوست یا یک عضو خانواده ممکن است به این اختلال مبتلا باشد، می‌توانید او را با آرامش به ملاقات با یک روانپزشک یا یک متخصص بهداشت روان، دعوت کنید.
این روانشناس تصریح کرد: شخصیت، ترکیبی از افکار، احساسات و رفتارهایی است که شما را منحصر به فرد می‌کند، شخصیت دریچه‌ای است که شما از طریق آن دنیای خارج را مشاهده و درک و با آن ارتباط برقرار می‌کنید، شخصیت در دوران کودکی، از طریق تعامل عوامل ارثی و محیطی شکل می‌گیرد.
وی عنوان کرد: در شرایط رشد عادی، کودکان به مرور زمان یاد می‌گیرند که به طور دقیق نکات اجتماعی را تفسیر کنند و به درستی و با انعطاف پاسخ دهند، علت ایجاد اختلال شخصیت اسکیزوتایپال ناشناخته است، اگرچه ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی، به ویژه در اوایل کودکی، ممکن است در بروز این اختلال نقش داشته باشد.
