بدون تردید باید از «بی‌رحمی» به‌عنوان یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های فوتبال یاد کرد. اینجا به کسی چک تضمینی نمی‌دهند و قرار نیست ستاره‌ها مدام سوسو بزنند. همین حالا می‌شود در مورد شرایط عجیب و تراژیک کریستیانو رونالدو در منچستریونایتد یک غم‌نامه چندصد صفحه‌ای نوشت.
او در باشگاهی که سکوی پرتابش بود و نخستین توپ طلای فوتبالش را در آن برد، تبدیل به یک زائده شده و شخصیت و اعتبارش حراج می‌شود. اینها را گفتیم تا یادآوری کنیم حفظ شرایط مطلوب در فوتبال به اندازه بندبازی روی یک طناب باریک سخت است. همیشه باید تلاش کنی، تمرکز داشته باشی و بهترین تصمیمات را بگیری تا حرفه و وجهه‌ات حفظ شود. بدون اینها کار دشوار خواهد شد، همانطور که در مقیاس بسیار کوچک‌تر در فوتبال ایران، این روزها کار برای مهدی عبدی سخت شده است.
شاید حالا خیلی از هواداران پرسپولیس هم عبدی را فراموش کرده باشند. او از همان ابتدا نشان داد یک مهاجم جسور و گلزن، اما تنبل و کم‌تحرک است. امید می‌رفت در گذر زمان وجه اول شخصیت او به وجه دوم غلبه کند و عبدی با تلاش بیشتر در زمین مسابقه به یک مهاجم کامل تبدیل شود. این اتفاق اما رخ نداد یا لااقل یحیی گل‌محمدی عقیده دارد که چنین تحولی در عبدی رقم نخورده است. یحیی که فصل گذشته هم به تناوب عبدی را نیمکت‌نشین می‌کرد، امسال با جذب یورگن لوکادیا کلا قید او را زده است.
پرسپولیس در بسیاری از مسابقات لیگ بیست‌ودوم با تک‌مهاجم بازی کرده تا جایی برای عبدی نباشد. او حتی به‌عنوان بازیکن ذخیره هم فرصت چندانی برای حضور در زمین مسابقه پیدا نمی‌کند. از حالا به بعد به‌ویژه با اضافه شدن شیخ دیاباته به چرخه بازیکنان آماده تیم، عرصه بر عبدی تنگ‌تر هم خواهد شد. گفته می‌شود مجموعه این مسائل باعث شده او برای نیم‌فصل درخواست جدایی بدهد. فارغ از اینکه عبدی می‌رود یا می‌ماند، او باید سبک بازی‌اش را تغییر بدهد. در فوتبال امروز حتی کم دویدن لیونل مسی هم موجه نیست، چه برسد به او. با این رویکرد، در تیم‌های دیگر هم کار برای مهاجم سرخ‌ها آسان نخواهد بود.
