به گزارش "ورزش سه"، حالا احتمالا همه آنهایی که نظریه "فوتبال مهم‌ترین قسمت زندگی است" را نقض می کردند، در این مدت اهمیت این ماجرا را در تمامی ابعاد قبول کرده اند. به ماه شروع جام جهانی رسیده ایم و 27 روز دیگر در چنین ساعاتی احتمالا نفس‌مان برای آغاز دیدار ایران برابر انگلیس بند آمده است.
اینکه فوتبال است و امکان دارد هر اتفاقی رخ بدهد، قبول. اینکه ممکن است انگلیس اینقدر هجومی شروع کند که همان 30 دقیقه اول کار را تمام کند هم قبول. اینکه جام جهانی را در این بازی خلاصه کنیم هم یک اشتباه بزرگ است و در صورت قبول شکست سنگین هم همچنان شانس صعود به دور بعد را داریم. اما انگار دوست داریم همه چیز در این مسابقه خلاصه شود. من با خیلی‌ها حرف زده‌ام که نمی‌گویند جام جهانی، بلکه می‌گویند ایران- انگلیس.
از بازیکنان چه می خواهیم؟ من مخالفم که آنها مدیون ما هستند و به خاطر حمایت و علاقه ما به اینجا رسیده اند. خیر، آنها اول به اینجا رسیدند و بعد ما دوست‌شان داشتیم، وگرنه هزاران بازیکن مثلا شاغل در لیگ دسته دوم را اصلا چه کسی می شناسد؟ پس خواهش ما از بازیکنان نشان دادن یک مقاومت جانانه و حفاظت تمام و کمال از دروازه است. ما دوست داریم 11 بازیکن فیکس برابر انگلیس بعد از پایان این دیدار نفس حرف زدن و مصاحبه کردن نداشته باشند. ما فقط آرزو می کنیم 80 میلیونی جلوی دروازه صف بکشیم که انگلیس و فیل فودن و هری کین و استرلینگ خوب بفهمند 1000 ساعت هم بازی کنند این مقاومت شکسته نخواهد شد.
ما دوست داریم فارغ از نتیجه به شما افتخار کنیم. اینجا همان جایی است که می توانید نام خود را در دل تاریخ ثبت کنید. این بهترین تقدیر زندگی شماست و چقدر خوش به حالتان اگر سر جای درست بایستید. ما دوست داریم بعد از شنیدن سوت پایان بازی، اینقدر خسته شده باشید که ما از روی زمین بلندتان کنیم، ما که الان بیشتر از همیشه به یک آغوش امن و محکم نیاز داریم. می‌خواهیم از الان آماده نوشتن متن های حماسی در مورد شما باشیم. با این جمله شروع کنیم که سربازان وفادار و بامعرفت تیم ملی ایران ...
پس شما هم تمام این 27 روز به این فکر کنید که این بهترین فرصت زندگی شماست. هر عقیده ای که داریم، آن 90 دقیقه را می‌خواهیم 80 میلیونی با هم و کنار هم مقاومت کنیم. دلمان برای آن مقاومت غیرقابل توصیف برابر موقعیت دیگو کاستا در بازی با اسپانیا و آن روی زمین خوابیدن برای حفظ دروازه تنگ شده است. ما الان می خواهیم یکی مثل علی بیرو نجات‌مان بدهد و آنگونه که پنالتی رونالدو را گرفت، ما را هم در آغوش بگیرد که احساس کنیم یکی را داریم.
مثل آن لحظه ای که وسط آن شلوغی و هیاهو، چند ثانیه چشمانش را بست و به این فکر کرد که "بالاخره شد". تو اگر کوه پشت سر باشی، که مهم نیست ... تمام جان‌مان را در زمین می گذاریم که این بار دوباره فقط بازنده سربلند نباشیم. این ملت از شنیدن این جمله به ستوه آمده و این بار می خواهد بعد از بازی ایران و انگلیس، ملت سحر باشد. لطفا تمام این 27 روز را به این فکر کنید.
