نیت کننده معمولاً در هنگام تفأل از دیوان حافظ، او را به عزیزترین کسانش یعنی به خداوند و معشوقه اش (شاخ نبات) قسم می دهد. این قسم معمولاً به این شکل ادا می شود: ای حافظ شیرازی! تو محرم هر رازی! تو را به خدا و به شاخ نباتت قسم می دهم که هر چه صلاح و مصلحت می بینی برایم آشکار و آرزوی مرا براورده سازی. ضمن اینکه شاید بهتر باشد برای شادی روح حافظ، صلوات یا فاتحه ای نثار نماییم!
اولین بار فال حافظ پس از وفات وی گرفته شد. اگرچه حافظ خود نیز تفأل می‌زد اما مشخص نیست که این تفأل با چه وسیله‌ای صورت می‌گرفته است. تنها در ابیاتی اشاره می‌کند که وقتی غصه به او روی می‌آورد، برای دور کردن غم، امیدواری و کامروایی فال می‌زده است:
از غم هجر مکن ناله و فریاد که دوش
زده‌ام فالی و فریاد رسی می‌آید
مورخان در کتب و منابعی همچون تاریخ دِیار بَکریه، تاریخ اولین فال حافظ را هفتاد سال پس از مرگ حافظ نوشته‌اند. گرفتن فال حافظ در زمان صفویه به اوج خودش رسید تا جایی که حکایت‌های عجیبی نیز از اعتبار فال حافظ نقل می‌شود. فال حافظ در طول زمان‌ها گرفته می‌شد و تا امروز نیز ادامه دارد؛ ایرانیان معمولاً در جشن ها و مناسبت های مختلف و یا برای نیت های خاص و گرفتاری های شخصی فال حافظ میگیرند.
.jpg)
