تيكها طبق تعريف انقباضهاي عضلاني تكراري و سريعي هستند كه منجر به توليد حركات يا اصواتي ميشوند و فرد قدرت كنترل آنها را ندارد. كودكان و نوجوانان ممكن است به دنبال برخورد با محركي خاص يا در پاسخ به يك ميل دروني قوي، رفتارهاي تيك را بروز دهند. هر چند تيكها ارادي نيستند اما در برخي افراد براي دورههاي معيني سركوب ميشوند.
تيكهاي حركتي مانند چشمك زدن، حركت دادن ناگهاني گردن، بالا انداختن شانهها، شكلك در آوردن و تيكهاي صوتي مانند: سرفه كردن، صاف كردن گلو، غر غر كردن، بالا كشيدن بيني، بوئيدن اشياء و... ميباشد. نخستين گام در تعيين شيوه درماني مناسب، بررسي كاركرد كلي كودك يا نوجوان است (خانواده، معلمين و همسالان گاهي تيكها را به عنوان رفتاري هدفمند تفسير ميكنند). درمان بايد با آموزش جامع خانواده شروع شود به طوري كه كودك مبتلا ندانسته به خاطر رفتارهاي تيك تنبيه نشود.
مداخلات دارويي در سركوب تيك تا حدودي مؤثرند. و از مداخلات رفتاري نظير فنون "وارونه سازي عادت" استفاده ميشود تا افراد مبتلا از تيك خود آگاهي بيشتري پيدا كنند و حركات ارادي را شروع كنند كه تيكها را جبران كنند. ساير روشها از جمله تمرين تمركز، خود باز بيني و آموزش واكنش ناسازگار ميباشد. تصور ميشود فنون رفتاري و دارو درماني اثرات يكديگر را تقويت ميكنند.
