به گزارش ورزش سه، علی پروین در سراسر دهه شصت و اوایل دهه هفتاد و سپس در بازگشت دوباره‌اش به فوتبال، در نیمه دوم دهه هفتاد یکی از چهره‌های استثنایی تاریخ فوتبال ایران محسوب می‌شد.
او محبوب‌ترین و شماره یک فوتبالی بود که کم ستاره نداشت اما فقط کافی بود که علی آقا با کاپشن چرم و شلوار خمره‌ای قهوه‌ای رنگش، پا به ورزشگاه آزادی بگذارد تا همه سکوها یک‌صدا برای او به تشویق دربیایند.
علی پروین از سال ۱۳۶۵ تا ۱۳۶۹، در پنج دوره با پرسپولیس قهرمانی مسابقات باشگاهی تهران را فتح کرد و همین مسئله به همراه سابقه خوب او (کاپیتانی در تیم ملی)، باعث شد او در اتفاقی عجیب، سال‌ها هدایت پرسپولیس و تیم ملی را با هم، بر عهده داشته باشد.
البته استارت خوب پروین و قهرمانی تیم ملی فوتبال ایران در مسابقات آسیایی هیروشیما ۱۹۹۰، مثل یک صندوق ضمانت بانکی برای او عمل کرد تا حتی با وجود حذف تیم ملی از جام ملت‌های آسیا ۱۹۹۲، او در پست خود باقی بماند.
با این حال پروین به دلیل عدم تمرکز و انتخاب‌های اشتباه در مسابقات مقدماتی جام جهانی ۱۹۹۴ آمریکا در قطر، نتایج بسیار بدی گرفت که این مسئله باعث شد از فوتبال ایران گذاشته شود.
البته کنار گذاشتن او، شمایلی شبیه به حذف داشت و از او تا سالیان سال، حتی خبری در هیچ‌کدام از رسانه‌های پرتعداد ورزشی منتشر نشد و خود او نیز کوچک‌ترین مصاحبه‌ای درباره فوتبال انجام نداد تا بعد از جام جهانی ۹۸ و اتفاقات پرسپولیس، دوباره بازگشتی باشکوه به فوتبال ایران داشته باشد.
این بریده از یکی از هفته‌نامه‌های آن روزهای فوتبال ایران، مربوط به جدایی او از پرسپولیس است که در آن زمان پیروزی خوانده می‌شد. پروین بعد از شکست تیم ملی در رقابت‌های جام جهانی از تیم ملی اخراج شد و کار خود در پرسپولیس را هم رها کرد تا سرخ‌ها با مربیگری سه بازیکن باتجربه خود (درخشان، پنجعلی و محمدخانی)، آن فصل را تمام کنند. این مقدمه‌ای بر پنج سال خانه‌نشینی علی پروین بود.
